Οι λαοί της Ευρώπης είχαν πάντα δυσκολία να καταλάβουν τη «Γαλλική Εξαίρεση». Και όμως αυτή η εξαίρεση έφερε την κατάργηση της μοναρχίας όταν η υπόλοιπη Ευρώπη διατηρούσε μοναρχικά καθεστώτα. Ένα ενιαίο κράτος χωρίς εμφύλιους σπαραγμούς με βαθιά την αντίληψη του Έθνους, του Μεγάλου Ιστορικού Έθνους. Μια Δημοκρατία που ενσωμάτωνε την διαφορετικότητα χρώματος και θρησκείας.
Δεν είναι τυχαίο ότι ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός των μουσουλμάνων εμφανίστηκε στη Γαλλία όταν οι Αμερικανοί και οι Άγγλοι προσπάθησαν να επιβάλλουν στον μουσουλμανικό κόσμο την πολιτική ηγεμονία τους.
Ένα μεγάλο έθνος που κατάφερε να ξεπεράσει τις κρίσεις του από τον ευτελισμό του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, την κατοχή και την κυβέρνηση του Vichy και των collabo. Κι όμως, ο λοιδορούμενός Ντε Γκώλ στην εξόριστη κυβέρνηση στο Λονδίνο, βρέθηκε στο τέλος του πολέμου με τους νικητές.
Μια δημοκρατία που ξεπέρασε ομαλά την κρίση της αποικιοκρατίας και ενσωμάτωσε ειρηνικά τις μεταναστευτικές ροές των αποικιών της. Τέλος, μια χώρα που οικοδόμησε ένα ανεξάρτητο ισχυρό στρατιωτικά και οικονομικά κράτος ,με ισχυρές επιδόσεις στον πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή τομέα. Ένα έθνος που πρωτοστάτησε και εν πολλοίς επέβαλε την Ευρωπαϊκή Ιδέα.
Ερχόμαστε στο σήμερα όπου η κυβερνητική κρίση φαίνεται να κλονίζει την επί εβδομήντα χρόνια σταθερότερη Δημοκρατία της Ευρώπης.
Οι Γάλλοι «αρνούνται να μεταρρυθμιστούν» για να ξεπεράσουν την οικονομική κρίση. Ένα moto που έχει υιοθετηθεί από την διεθνή κοινότητα αλλά δυστυχώς και από τις δυνάμεις του «κέντρου» που κυβερνούν την Γαλλία. Ενώ τα media ασκούν bulling στο γαλλικό λαό για την επερχόμενη οικονομική καταστροφή επιτείνοντας ένα κλίμα κατήφειας και απογοήτευσης στους πολίτες.
Οι Γάλλοι αντιστέκονται μαζικά στον πολιτικό μονόδρομο της επιβολής ενιαίων δημοσιονομικών κανόνων που εκφράζουν αλλότριες ιδεολογίες (αγγλοσαξωνικός φιλελευθερισμός) και άλλα συμφέροντα (γερμανικός οικονομισμός που επέβαλε το Μάαστριχτ για να διατηρήσει τη δομή της οικονομίας τους. Η ειρωνεία της τύχης είναι ότι η Γερμανία σήμερα είναι το πρώτο θύμα αυτής της πολιτικής).
Οι Γάλλοι απορρίπτουν τις εισαγόμενες και εκ των άνω επιβαλλόμενες «κεντρώες» απόψεις της διακυβέρνησης δια των δεικτών «gouverner par les nombres» που ουδόλως ανταποκρίνονται στο γαλλικό DNA το οποίο προτάσσει αξίες δικαιοσύνης και ισότητας στην όποια εθνική προσπάθεια και κυρίως απαιτεί να ακούγεται και να συμμετέχει.
Ισχυρίζομαι ότι η διεθνώς επικρατούσα εικόνα αλλά και μέσα στην ίδια τη χώρα για την κατάσταση της γαλλικής κοινωνίας και οικονομίας, πόρρω απέχει από την πραγματικότητα. Όμως δυστυχώς «perception is reality».
Ας δούμε όμως ορισμένα στοιχεία που αντικρούουν αυτήν την προσλαμβάνουσα αντίληψη.
Απαριθμούμε τα κυριότερα:
Οι ανωτέρω επιδόσεις ίσως εκπλήξουν ακόμα τους «γκρινιάρηδες» Γάλλους οι οποίοι υποθέτω ότι δεν έχουν επίγνωση άλλης διάκρισης εκτός από αυτή της Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου.
Συνεχίζουμε με τα κοινωνικά:
Τα παραπάνω χαρακτηριστικά αποτελούν ένδειξη μιας δυναμικής η οποία μπορεί με ήπιες στοχευμένες πολιτικές να αποδώσει και να θεραπεύσει τις αδυναμίες των αριθμών γύρω από τα ελλείματα και το χρέος. Πάντως δεν συνιστούν εικόνα βαθιάς κρίσης και καταστροφής.
Αλήθεια, πώς μετράμε τα ελλείματα; Βάζοντας στο ίδιο καλάθι τις δημόσιες επενδύσεις υποδομών και πολιτικών με απόδοση στο μέλλον με τα ελλείματα της κατανάλωσης και κακοδιαχείρισης; Πως μετράμε το ποιοτικό κοινωνικό και επενδυτικό περιβάλλον που εξασφαλίζει η Γαλλία σε κατοίκους και επισκέπτες ;
Εις τί, λοιπόν, συνίστατο η ανάγκη μεταρρυθμίσεων δια των αχρείαστων και μη στοχευμένων περικοπών; Μεταρρυθμίσεις ναι, αλλά προσαρμοσμένες στις ανάγκες εκσυγχρονισμού μιας μεγάλης χώρας, αντί για passe-partout συνταγές τύπου ΔΝΤ.
Ο Μακρόν εκλέχτηκε το 2017 με το αφήγημα του εκσυγχρονισμού της γαλλικής οικονομίας και κοινωνίας, της άρσης των χωροταξικών ανισοτήτων και της μεταρρύθμισης των αρχαϊκών δομών της γαλλικής γραφειοκρατίας. Ο Μακρόν δεν ανακάλυψε τον τροχό του εκσυγχρονισμού. ΄Ήδη από την δεκαετία του ‘80 (Michel Rocard) οι σοσιαλιστές έθεταν το αίτημα του προοδευτικού εκσυγχρονισμού , είδος εξαχθέν στην ΕΕ με τον Delors. Ο πραγματιστής Straus-Kahn το «έραψε» ιδανικά στα μέτρα της Γαλλίας με το βιβλίο , αφήγημα μιας ατυχούς προεδρικής υποψηφιότητας, «la flame et la cendre».
Αντί του εκσυγχρονισμού που θα αύξανε την αποτελεσματικότητα της χώρας δημιουργώντας χώρο για τη μείωση των πάσης φύσεως ανισοτήτων , ο κεντρώος Μακρόν ξεκίνησε την καριέρα του καταργώντας τον φόρο αλληλεγγύης στις μεγάλες περιουσίες (ISF). Αναιτιολόγητο και αυταρχικό κτύπημα στο συναίσθημα του λαού, ιδιαίτερα λόγω του υψηλού συμβολισμού του. Ο Mitterrand συνήθιζε να λέει ότι «πολιτική είναι η διαχείριση των συμβόλων».
Ο Μακρόν φαίνεται ότι απουσίαζε από αυτό το μάθημα πολιτικής. Έτσι δεν μπόρεσε να εξηγήσει στους πολίτες την ανάγκη εξορθολογισμού των δημόσιων οικονομικών, απαιτώντας θυσίες από τον λαό, ξεκινώντας από ένα άκαιρο αν όχι αχρείαστο δώρο στους έχοντες.
Έτσι εισήλθε στον φαύλο κύκλο της αμφισβήτησης επιβάλλοντας περικοπές στην Υγεία, την Παιδεία και το συνταξιοδοτικό, αφοπλίζοντας το κοινωνικό κράτος , αξιακό totem των Γάλλων, ένα από τα ισχυρότερα όπλα κοινωνικής ανακατανομής της γαλλικής οικονομίας που εμπέδωνε το αίσθημα προστασίας και ίσων ευκαιριών για τους πολίτες (Επι του πιεστηρίου: Η κυβέρνηση Lecornu ανέστειλε το ασφαλιστικό και φαίνεται να εξασφαλίζει κοινοβουλευτική σταθερότητα. Ακόμα μια Νίκη των Σοσιαλιστών maîtres στην διαχείριση των συμβόλων).
Δεν ύψωσε τη φωνή του κατά τα πρότυπα των Ντε Γκωλ, Μιτεράν, να διαπραγματευθεί και εν τέλει επιβάλλει την αναθεώρηση των ξεπερασμένων ,στις σημερινές ανταγωνιστικές συνθήκες, πολιτικών τύπου Μάαστριχτ και γραφειοκρατίας των Βρυξελλών. Το ευρωπαϊκό αφήγημα του έμεινε μετέωρο. Οι ευρωπαϊκές οικονομίες συνέχισαν να αυτολογοκρίνονται και να ξηλώνουν τα θεμέλια της Κοινωνικής Ευρώπης, που χτίστηκε μεταπολεμικά ως αντίβαρο του ψυχρού πολέμου. Το ίδιο ετοιμάζονται να κάνουν με τον επανεξοπλισμό του ΝΑΤΟ.
Έτσι οι απογοητευμένοι και διαισθανόμενοι την αδικία Γάλλοι στράφηκαν στα κελεύσματα εθνικιστικού λαϊκισμού ή σε φωνές λαϊκίστικης αντισυστημικότητας μιας αριστεράς των πλατειών. Το άδειο πουκάμισο των ελίτ του ¨κέντρου¨ οδήγησε μαζικά στην αναζήτηση των άκρων. Εξάλλου το «κέντρο ήταν ανέκαθεν προδοτικό», όπως έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές (sic).
Η Γαλλία έχει ανάγκη από δικό της μεταρρυθμιστικό όραμα από μία πολιτική ηγεσία που θα το υπηρετήσει για να ξαναβρεί την αυτοπεποίθηση και την αισιοδοξία της. Οι καιροί δεν περιμένουν, τα αυταρχικά στραβοπατήματα είναι πάλι στην μόδα.
ALLEZ LES BLEUS.
