Η Μαρίν Λεπέν ηγείται ενός κόμματος που ιδρύθηκε από αρνητές του Ολοκαυτώματος και πρώην συνεργάτες των Ναζί. Θεωρεί τους Γάλλους με μεταναστευτικό υπόβαθρο πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Η ίδια η Λεπέν έχει κινήσει στο παρελθόν νομικές διαδικασίες για πολιτικούς σκοπούς. Ο ισχυρισμός του κόμματός της, σήμερα, ότι είναι το θύμα ενός οπλισμένου δικαστικού συστήματος είναι το αποκορύφωμα της υποκρισίας και των διπλών προτύπων. Γνωρίζοντας όλα αυτά τα πράγματα, είναι πιθανό ότι η απαγόρευση της υποψηφιότητας της Μαρίν Λεπέν θα αποδειχθεί μπούμερανγκ.
Η απόφαση του δικαστηρίου του Παρισιού τη Δευτέρα, με την άμεση εφαρμογή της ποινής, σημαίνει ότι δεν μπορεί να είναι υποψήφια σε εκλογές ή να ασκήσει αξίωμα για πέντε χρόνια. Μια μεταρρύθμιση που εισήχθη το 2016 κατέστησε υποχρεωτική την αυτόματη επιβολή αυτής της ποινής, για τέτοιες καταδίκες για πολιτική απάτη. Οι υπερασπιστές της Λεπέν (όπως ο πρόεδρος του κόμματός της, Ζορντάν Μπαρντελά) ισχυρίζονται ότι πρόκειται για επίθεση στην ίδια τη δημοκρατία από τις «ελίτ». Μια σειρά από προσωπικότητες της δεξιάς προσπάθησαν να το παρουσιάσουν ως κυβερνητική επίθεση στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Αυτός ο ισχυρισμός είναι υπερβολικός, αν σκεφτεί κανείς ότι η νομική διαδικασία ξεκίνησε πριν από μια δεκαετία.
Κανείς δεν είναι υπεράνω του νόμου και το δικαστήριο δεν μπορούσε να αποφανθεί με βάση την προσωπική δημοτικότητα της Λεπέν. Αλλά η απαγόρευση να διεκδικήσουν υποψήφιοι το αξίωμα λόγω οικονομικών εγκλημάτων είναι εξαιρετικά αμφιλεγόμενη.
Η επιζήμια επίδραση που θα έχει στη δυνατότητα δημοκρατικής επιλογής φαίνεται δυσανάλογη με το εν λόγω έγκλημα και είναι αναποτελεσματική ως τιμωρία του κόμματος. Όπως τόνισε το αριστερό κόμμα Ανυπότακτη Γαλλία, σε μια δήλωσή του, έχει καταρρεύσει ο ισχυρισμός της Εθνικής Συσπείρωσης ότι είναι το μοναδικά «καθαρό» κόμμα και ότι στέκεται ενάντια σε ένα διεφθαρμένο κατεστημένο. Αλλά αυτό πρέπει να το κρίνει το εκλογικό σώμα. Η Ανυπότακτη Γαλλία πρόσθεσε ότι ποτέ δεν επεδίωξε να «χρησιμοποιήσει τα δικαστήρια ως μέσο για να νικήσει την Εθνική Συσπείρωση», αλλά στηρίχθηκε στη «λαϊκή κινητοποίηση του γαλλικού λαού».
Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο θεσπίζει αυστηρούς κανόνες σχετικά με το πως μπορούν να χρησιμοποιηθούν οι κοινοβουλευτικοί βοηθοί. Τα μηνύματα μεταξύ των μελών της Εθνικής Συσπείρωσης, που εξετάστηκαν στο δικαστήριο, δείχνουν ότι κατά την περίοδο 2004 - 2016 το κόμμα προσλάμβανε εν γνώσει του ακτιβιστές σε ψεύτικες θέσεις εργασίας, ώστε να μπορούν να λειτουργούν ως προπαγανδιστές πλήρους απασχόλησης που ελάχιστα ή ποτέ δεν επισκέφτηκαν το κοινοβούλιο.
Αυτό είναι που οι Βρετανοί ευρωσκεπτικιστές αποκαλούν μερικές φορές «τρένο της διαφθοράς» (gravy train) στις Βρυξέλλες: Ακριβώς το είδος συμπεριφοράς που θα περίμενε κανείς να καταδικάζει ένα αυτοαποκαλούμενο «αντικαθεστωτικό», ακροδεξιό κόμμα. Σε μια Ευρώπη όπου τα μεγάλα κόμματα συχνά γίνονται οχήματα προεκλογικών εκστρατειών χωρίς μάζες μελών και ενεργά τοπικά παραρτήματα, αυτό το είδος εξάρτησης από κοινοβούλια και δημόσιους πόρους για τη χρηματοδότηση του πολιτικού ακτιβισμού είναι επίσης ολοένα και πιο συνηθισμένο.
Πιθανώς κυνικοί σχετικά με το έργο που επιτελούν στις Βρυξέλλες οι κοινοβουλευτικοί βοηθοί οποιασδήποτε πολιτικής απόχρωσης, οι πιθανοί υποστηρικτές της Εθνικής Συσπείρωσης δεν πρόκειται να ανατριχιάσουν από φρίκη επειδή αποδείχθηκε ότι το κόμμα έκανε κατάχρηση κεφαλαίων. Αν και ο πιθανός εναλλακτικός υποψήφιος, Μπαρντελά, μπορεί να είναι πιο αδύναμος διεκδικητής της προεδρίας, η ιδέα ότι το κόμμα εμποδίζεται από πολιτικά υποκινούμενο «δικαστικό πόλεμο» (ένας ισχυρισμός που πιθανώς ενισχύεται από την κορυφή του Λευκού Οίκου και του Twitter/X) φαίνεται καλά σχεδιασμένη ώστε να γαλβανίσει τη βάση του.
Τώρα, ακόμη και όταν το κόμμα γίνεται πιο «συστημικό» σε πολλούς τομείς πολιτικής (από την υποστήριξή του στο ΝΑΤΟ έως την εγκατάλειψη της προηγούμενης στάσης του κατά του ευρώ) θα σηκώσει το λάβαρο της υπεράσπισης της «δημοκρατίας» απέναντι στις «ελίτ».
Λοιπόν, τι θα γίνει μετά; Οι βουλευτικές εκλογές του περασμένου καλοκαιριού έδειχναν βέβαιη νίκη για την Εθνική Συσπείρωση και ο Μπαρντελά φαινόταν ως ο πιθανότερος πρωθυπουργός. Όμως, χάρη στις εκπληκτικά ισχυρές επιδόσεις της Αριστεράς, αυτό δεν συνέβη. Και στο δεύτερο γύρο υπήρξε αρκετή τακτική ψηφοφορία ώστε να διασφαλιστεί ότι η ακροδεξιά συμμαχία θα καταλάμβανε μόνο την τρίτη θέση, σε εθνικό επίπεδο. Άρα, η Εθνική Συσπείρωση μπορεί, έστω και τώρα, να ηττηθεί. Όχι έτσι, όμως.
