Η μέχρι τώρα σταθερότερη Δημοκρατία στην Ευρώπη κλονίζεται και απειλεί να συμπαρασύρει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες για το πως φτάσαμε μέχρι εδώ. Το χθεσινό άρθρο του Παύλου Τσίμα συνιστά μία από αυτές. Αντίθετα εγώ ισχυρίζομαι ότι την βασική ευθύνη την έχει ο Μακρόν που ποτέ δεν συνομίλησε με τους Γάλλους επιβάλλοντας αλαζονικά τη γνώμη του ως θέσφατο.
Η μονόπλευρη φοροελάφρυνση στο όνομα προσδοκώμενων επενδύσεων που ποτέ δεν ήλθαν, η ονομαστική μείωση της ανεργίας με τους πολλούς part-timers , τα ολιγόμηνα συμβόλαια και τις εξευτελιστικές αμοιβές εισόδου ακόμη και για τα βαριά διπλώματα ,που θύμωσε τους νέους , η εγκατάλειψη της επαρχίας και η περαιτέρω υποχώρηση του κοινωνικού κράτος που αύξησε το κόστος ζωής, δεν έπεισαν ότι συνιστούν βιώσιμη πολιτική.
Η απόδοση των δημοσίων ελλειμάτων στις δαπάνες και όχι στην άδικη μείωση της φορολογίας αντικρούεται από την καθημερινότητα των σχολείων και νοσοκομείων και την εγκατάλειψη της έρευνας. Χωρίς να θίξω τις υποδομές στις οποίες η Γαλλία ήταν πρωτοπόρα , από τους σιδηρόδρομους , μέχρι την ενέργεια και το περιβάλλον.
Θα κάνω ένα σύντομο flash back προσπαθώντας να δώσω την δίκη μου εκδοχή.
Όλα ξεκινούν από αυτό που αδόκιμα ο Φουκουγιάμα ονόμασε το «Τέλος της Ιστορίας» για να συμβολίσει την νίκη του οικονομικού και πολιτικού φιλελευθερισμού -οριστική κατ’ αυτόν- μετά την κατάρρευση του υπαρκτού σοσιαλισμού. Μία νίκη που οδήγησε σταδιακά τη Δύση στη διάλυση της ισορροπίας μεταξύ της κοινωνικής πλειοψηφίας και της άρχουσας οικονομικής τάξης.
Η ισορροπία αυτή εξασφάλιζε μεταπολεμικά τον συνδυασμό της ανάπτυξης και της κοινωνικής ευημερίας με κέντρο το κοινωνικό κράτος. Η παγκοσμιοποίηση με την απορρύθμιση των αγορών το «ιερό δισκοπότηρο» της σχολής του Σικάγο επεβλήθη ως η μόνη κυρίαρχη ιδεολογία.
Οι κρίσεις που επακολούθησαν διέρρηξαν τους συνεκτικούς ιστούς των δυτικών κοινωνιών και κυρίως αυτούς της Γηραιάς Ηπείρου της οποίας το κοινωνικό κράτος αποτελούσε την βάση των Δημοκρατιών και συνετέλεσε στη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης διευρύνοντας τα εθνικά όρια της κοινωνικής αλληλεγγύης σε αυτά των ευρωπαϊκών κοινωνιών.
Η Ευρώπη άρχισε να μην αρέσει στους λαούς της αφού δεν μπορούσε να εκφράσει τα αιτήματα τους για ασφάλεια ,ευημερία και ίσες ευκαιρίες. Η Γερμανία και οι ανατολικοί δορυφόροι της μαζί με τους πλούσιους του Βορρά πήραν το επάνω χέρι επιβάλλοντας δημοσιονομική πειθαρχία και αποσυναρμολογώντας τις κατακτήσεις των κοινωνιών σε βάρος των πιο αδύναμων ,ευάλωτων και αποκλεισμένων που έβλεπαν μέρα με την μέρα τις ελπίδες του για καλύτερη ζωή για αυτούς και τα παιδιά τους να εξανεμίζονται. Η στροφή στις σειρήνες του λαϊκισμού ,της ενοχοποίησης του μεταναστευτικού, βούτυρο στο ψωμί του αντισυστημισμού των άκρων, δυνάμωσαν απότομα το ποτάμι της ακροδεξιάς αλλά και άλλων μορφών λαϊκίστικου ακτιβισμού όπως οι αγανακτισμένοι, τα πέντε αστέρια, τα κίτρινα γιλέκα και τις πολιτικές εκφράσεις τους.
Όλα αυτά θυμίζουν εικόνες του μεσοπολέμου.
Στο παραπάνω περιβάλλον η Γαλλία ως το τελευταίο προπύργιο της δημοκρατικής σταθερότητας , του κοινωνικού κράτους , της δωρεάν ανταγωνιστικής παιδείας και υγείας θύμιζε το Γαλατικό χωριό του Αστερίξ.
Ώσπου το 2016 εμφανίστηκε ο Μακρόν νέος λαμπερός με σύγχρονο προοδευτικό λόγο και ένα σχέδιο για την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση που είχε βαλτώσει , μια στρατηγική για την κλιματική αλλαγή αλλά και την ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και άμυνα την στιγμή που ήδη από την πρώτη θητεία Τραμπ τα δείγματα του Αμερικανικού απομονωτισμού ήταν σαφή
Έτσι κατάφερε να συσπειρώσει την σύγχρονη εξωστρεφή μεσαία τάξη των μεγαλουπόλεων και να δημιουργήσει μία μέχρι σήμερα πιστή εκλογική βάση του 25%.
Δυστυχώς ούτε την πρώτη τετραετία ούτε και την δεύτερη κατάφερε να εμπνεύσει τους υπόλοιπους Γάλλους γύρω από ένα κοινωνικό συμβόλαιο ανακατανομής της υποσχόμενης ανάπτυξης. Τα πανεπιστήμια και τα νοσοκομεία συνέχισαν να υπολειτουργούν ελλείψει πόρων, η υποστολή της σημαίας της αξιοκρατίας οδήγησαν τους νέους στο σύνθημα «όλα εκτός από Μακρόν».
Η διάλυση των παραδοσιακών κομμάτων εξουσίας στο όνομα του νέου άχρωμου και οριζόντιου άνοιξε τον δρόμο στο αυγό του φιδιού δίνοντας στη Λεπέν το σχοινί που θα τον κρεμάσει.
Ακόμα και στον λόγο του μετά την πτώση της κυβέρνησης Μπαρνιέ δεν ξεστόμισε ούτε μία κουβέντα για τις ευθύνες του δείγμα αλαζονείας και έλλειψης ηγετικότατα. Ο γαλλικός λαός θέλει πρόεδρο ποιμένα. Μια αυτοκριτική με την φράση του Ντε Γκωλ “Je vous ai compris “ ( σας κατάλαβα) θα μπορούσε να μετριάσει το αίσθημα περιφρόνησης απέναντι στους Γάλλους
Η τελευταία ευκαιρία για την Δημοκρατία και την υστεροφημία του είναι να αναθέσει την πρωθυπουργία στους Σοσιαλιστές ( που ξέρουν και την δουλειά των ισορροπιών) για την δημιουργία μιας κυβέρνησης ευρείας αποδοχής, αναγνωρίζοντας το χρώμα της λαϊκής ψήφου και δίνοντας την ευκαιρία στην συστημική αριστερά να φύγει από τον επικίνδυνο τυχοδιωκτικό εναγκαλισμό των Ανυπόταχτων του Μελανσόν και να δημιουργήσουν ανάχωμα στην επικίνδυνη για την Γαλλία και την Ευρώπη επερχόμενη προεδρία της Λεπέν.
