Δεν είμαι συνταγματολόγος, αλλά προσπαθώ να ερμηνεύσω τις επιπτώσεις των σημερινών γεγονότων στην Γαλλία.
Δηλαδή, τι θα συμβεί στην περίπτωση που η ανακοινωθείσα από την κυβέρνηση προσφυγή στο άρθρο 49.3 του Γαλλικού Συντάγματος, που επιτρέπει την θέση σε ισχύ του Προϋπολογισμού με ευθύνη της κυβέρνησης παρακάμπτοντας το κοινοβούλιο, συμπίπτει χρονικά με τις προτάσεις δυσπιστίας κατά της κυβέρνησης που κατέθεσαν τόσο η Αριστερά όσο και η Άκρα Δεξιά.
Λογικά, μετά τη δήλωση της Λεπέν ότι θα ψηφίσει και την πρόταση δυσπιστίας της Αριστεράς, η πρόταση δυσπιστίας θα συγκεντρώσει μια πλειοψηφία 50% + 1 και η κυβέρνηση θα πέσει, εκτός κι αν μία ομάδα βουλευτών, κυρίως της Αριστεράς, δεν προσχωρήσουν σε αυτή την παρά φύσιν συμμαχία, αναλογιζόμενοι τις ευθύνες τους απέναντι στη Δημοκρατία και την Ιστορία.
Στην πράξη τί θα συμβεί;
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης προερχόμενα από τα διαμετρικά αντίθετα σημεία του πολιτικού φάσματος συμπράττουν όχι για να κυβερνήσουν αφού έχουν την πλειοψηφία, πράγμα ανήθικο αλλά θεμιτό στα πλαίσια μίας Δημοκρατίας, αλλά για να ρίξουν την κυβέρνηση της σχετικής πλειοψηφίας καλυπτόμενοι από το φύλλο συκής ότι, δήθεν, δεν συνεργάζονται με τον προαιώνιο εχθρό τους.
Όμως το ερώτημα που απασχολεί την επικαιρότητα είναι το εξής: Ποια θα είναι η τύχη του Προϋπολογισμού εφόσον ψηφιστεί η δυσπιστία και πέσει η κυβέρνηση; Με άλλα λόγια: Η θεσμοθετηθείσα ψήφιση του προϋπολογισμού με το άρθρο 49.3 θα ισχύσει η όχι μετά την ψήφιση της πρότασης δυσπιστίας;
Έγκυρος συνταγματολόγος γαλλικής παιδείας με διαβεβαίωσε ότι για να μην ισχύσει ο Προϋπολογισμός πρέπει η δυσπιστία να ψηφιστεί «εντός 24 ωρών». Από πότε αρχίζουν να μετρούν οι 24 ώρες; Από την προσφυγή στο άρθρο 49.3 ή από την κατάθεση της πρότασης δυσπιστίας; Εδώ οι απόψεις διίστανται. Είναι ένα θέμα που αναμένεται να διευκρινιστεί τις επόμενες ώρες.
Το πολιτικό γεγονός είναι ότι όλα αυτά θυμίζουν Βαϊμάρη. Με τον ένα η τον άλλο τρόπο η Ευρώπη επιστρέφει στην αντισυστημικότητα του Μεσοπολέμου σε μια περίοδο όπου ο αυταρχισμός χτυπάει την πόρτα της εκ Δυσμών και εξ Ανατολών. Δυστυχώς η Ευρώπη δεν πρόκανε την πολιτική και οικονομική ενοποίησή της κρυπτόμενη πίσω από μικρά και στενά εθνικά συμφέροντα. Και τώρα θα το πληρώσει.
Θα αφήσω την σκόνη να κάτσει και θα επανέλθω για τη σημασία που έχει αυτή η κρίση, για τον βασικό πυλώνα της Δημοκρατίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης που είναι η Γαλλία.
