Στο σύντομο αυτό βιβλίο, ο Γιώργος Πρεβελάκης – γνωστότερος ως καθηγητής γεωπολιτικής στη Σορβόννη και αναλυτής θεμάτων που αφορούν τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη και τον κόσμο, ιδίως κατά τα χρόνια της κρίσης χρέους – αξιοποιεί μια ιδιαίτερη πτυχή της προσωπικής του διαδρομής προκειμένου να φωτίσει τις ευκαιρίες που ανοίγονται, για ένα μάλλον αγνοημένο διεθνή οργανισμό. Και για την αξιοποίησή του από την Ελλάδα, την ελληνική εξωτερική πολιτική/διπλωματική πρακτική.
Γιατί «ιδιαίτερη πτυχή της προσωπικής διαδρομής»; Επειδή μετά από διδασκαλία στη Σορβόννη, ή πάλι στην έδρα Καραμανλή στο Fletcher, και με πυκνή ενασχόληση με τα θέματα της διασποράς και των κινήσεων πληθυσμών βρέθηκε Μόνιμος Αντιπρόσωπος της Ελλάδας στον ΟΟΣΑ τόσο το 2013-15, στην κορύφωση της κρίσεως χρέους / των Μνημονίων, όσο και το 2019-23, μετά την έξοδο της χώρας από τα εν λόγω Μνημόνια. Πέραν της εμπειρίας που απέκτησε σχετικά με τις δυνατότητες άσκησης επιρροής /αναζήτησης ευκαιριών πολιτικής από μια μικρομεσαία χώρα σε έναν διεθνή οργανισμό του τύπου του ΟΟΣΑ (επί Μνημονίων συνέβαλε στο να λειτουργήσει ο Οργανισμός εξηρεμιστικά στην τραχύτητα της Τρόικας ΔΝΤ/ΕΕ/ΕΚΤ ενώ, στη δεύτερη θητεία του έπαιξε κομβικό ρόλο στην ίδρυση Κέντρου του ΟΟΣΑ για τους πληθυσμούς στην Κρήτη, στα Χανιά), είχε τη δυνατότητα να δει και να αναστοχασθεί τις δυνατότητες μετεξέλιξης του Οργανισμού στην εποχή της τωρινής κρίσης της παγκοσμιοποίησης. Πως, δηλαδή, ο με απόμακρες ψυχροπολεμικές μνήμες του ΟΟΣΑ (που ξεκίνησε ως ΟΕΟΣ, επί Σχεδίου Μάρσαλ) θα μπορούσε να αναζητήσει ένα «νέο παράδειγμα» στο άνοιγμα της γεωπολιτικής στις θάλασσες – και στη μελέτη/προσέγγιση των πληθυσμιακών προκλήσεων.
Η – χωρίς επιτυχία τελικώς – προσπάθεια ανάδειξης της Άννας Διαμαντοπούλου σε Γ.Γ. του Οργανισμού ( προσπάθεια που χάθηκε στην τελευταία στροφή…) αλλά και η ίδρυση του Κέντρου για τους Πληθυσμούς (που τώρα βέβαια αναμένεται η δραστηριοποίηση του) είναι δείγματα του πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει μια πιο προωθημένη ανάγνωση του ΟΟΣΑ και των δυνατοτήτων του. Όχι μόνο από την Ελλάδα, αλλά σίγουρα με την Ελλάδα να αναγνωρίζει και να συμπαρατάσσεται προς έναν τέτοιο ρόλο.
Για τον Παν. Πικραμμένο, ο ΟΟΣΑ αποτελεί «τον μόνο υφιστάμενο οργανισμό ο οποίος θα μπορούσε να στεγάσει μια «Δημοκρατική Κοινοπολιτεία της Δύσης», την οποία απαιτούν οι καιροί». Η διατύπωση πηγαίνει ίσως πιο μακριά κι απ’ όσο ο ίδιος ο Γιώργος Πρεβελάκης αποτολμά, ή και όσο η δράση του Global Strategy Group του ΟΟΣΑ – που βρέθηκε να προεδρεύεται από τον Κυριάκο Πιερρακάκη – μπορεί να αφήσει να διαφανεί. Η πρωτοβουλία αυτή, μαζί και με τη δημιουργία του Κέντρου για τους Πληθυσμούς στα Χανιά αλλά και με την διαχείριση της υποψηφιότητας της Άννας Διαμαντοπούλου που «έγραψε» σε επίπεδο εντυπώσεων όσο κι αν τελικά δεν ευδοκίμησε, δείχνει πόσο η Ελλάδα μπορεί να καταστεί επιδραστική σ’ ένα πλαίσιο πολυμερούς οργανισμού, άμα το θελήσει, το πιστέψει και το παλέψει.
Τελικά, η σειρά δυνητικών πρωτοβουλιών που ξεδιπλώνει ο Γιώργος Πρεβελάκης, με την παράλληλη έμφαση στην – όχι ιδιαίτερα οικεία στην ελληνική πολιτική σκηνή – έννοια της δημόσιας διπλωματίας, αποτελεί ενός είδους κάλεσμα προς το μέλλον.