Μετά από 55 ημέρες συνειδητών καθυστερήσεων και εναγώνιων αναζητήσεων του προσώπου που θα μπορούσε να διαδεχθεί τον υπηρεσιακό Πρωθυπουργό Γκαμπριέλ Ατάλ συγκεντρώνοντας τις προϋποθέσεις της ευρύτερης δυνατής συναίνεσης των κοινοβουλευτικών κομμάτων, ο Πρόεδρος Εμμανουέλ Μακρόν κατέληξε στον διορισμό του πρεσβύτερου Μισέλ Μπαρνιέ στην θέση του νεότερου πρωθυπουργού της Γαλλικής Δημοκρατίας.
Προερχόμενος από την φιλελεύθερη κεντροδεξιά ο Μισέλ Μπαρνιέ έγινε γνωστός στο ευρύτερο ευρωπαϊκό κοινό ως ο αρμόδιος Επίτροπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής που χειρίστηκε με επιτυχία την ακανθώδη υπόθεση της αποχώρησης της Μεγάλης Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Μένει τώρα να αποδείξει ότι με την ίδια επιτυχία θα χειριστεί και την επίσης ακανθώδη υπόθεση της διακυβέρνησης της Γαλλίας σε μια περίοδο αυξανόμενων πολιτικών κινδύνων, οικονομικής αβεβαιότητας, γεωπολιτικών συγκρούσεων και κυβερνητικής αστάθειας εξαιτίας της έλλειψης μιας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ικανής να διασφαλίσει την βιωσιμότητα του οποιουδήποτε κυβερνητικού σχήματος οριστεί, άνευ της υποστήριξης της Αριστεράς που πλειοψήφησε στις εθνικές εκλογές αλλά έκανε δυο σχεδόν μήνες να συμφωνήσει για το πρόσωπο που θα πρότεινε να αναλάβει την Πρωθυπουργία της χώρας.
Το γεγονός ότι για μια ακόμα φορά δυσκολεύτηκε να πάρει γρήγορες αποφάσεις γεφυρώνοντας ταυτόχρονα τις εσωτερικές της διαιρέσεις, της κόστισε δημοσκοπικά διαψεύδοντας τις προσδοκίες που είχε δημιουργήσει στο αριστερόστροφο εκλογικό σώμα η σύμπηξη του Νέου Λαϊκού Μετώπου.
Ο Μακρόν που, συγκαλυμμένα, είχε εξαρχής απορρίψει την πρόταση του Νέου Λαϊκού Μετώπου για σχηματισμό κυβέρνησης με Πρωθυπουργό την προερχόμενη από το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα 37χρονη Λυσί Καστέ, δεν έχασε την ευκαιρία να εμείνει στην ολοφάνερη προτίμησή του υπέρ ενός κεντροδεξιού προσανατολισμού κυβερνητικού σχήματος με επικεφαλής μια προσωπικότητα που δεν θα έθετε εν αμφιβόλω τις ειλημμένες αποφάσεις της προκατόχου κυβερνήσεως, ιδιαίτερα αναφορικά με την μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος και την αναθεώρηση της πολιτικής ασύλου.
Πέραν των ελιγμών που έκανε διευρύνοντας διαρκώς τον κύκλο των συνομιλητών του και διαιωνίζοντας τις διαβουλεύσεις για την σύνθεση της νέας κυβέρνησης, ο Μακρόν δοκίμαζε ταυτόχρονα τα όρια αντοχής, επιμονής και συνοχής των τριών σχεδόν ισοδύναμων κοινοβουλευτικών μπλοκ. Δεν ήταν έτσι δύσκολο να διαπιστώσει ότι στο εσωτερικό του μπλοκ της Αριστεράς υπήρχαν διαφορετικές προσεγγίσεις της ανάγκης για έξοδο από την ατραπό της ακυβερνησίας.
Η Ανυπότακτη Γαλλία θα παρέμενε ανένδοτη στις θέσεις της, ενώ οι υπόλοιπες συνιστώσες του Λαϊκού Μετώπου δεν φάνηκαν διατεθειμένες να φθάσουν στα άκρα την σύγκρουσή τους με το προεδρικό στρατόπεδο επιμένοντας μέχρι τέλους στην πλήρη υιοθέτηση του κοινού τους προγράμματος, έστω και εάν αυτό, επειδή ήταν δημοσιονομικά εξωπραγματικό, θα μπορούσε να προκαλέσει τις δυσμενείς αντιδράσεις των πιο μετριοπαθών ακροατηρίων.
Κάνοντας για μια ακόμα φορά επίδειξη της θεσμικότητας και της υπευθυνότητάς της η Ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση ήταν η πλέον συγκαταβατική από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης. Εξ’ ού, και σε αντίθεση με τις άλλες δυνάμεις της αντιπολίτευσης, δεν αντέδρασε στην επιλογή Μπαρνιέ (!) παρά το σαφές ιδεολογικό του πρόσημο. Βέβαια συγκρινόμενη με οποιαδήποτε άλλη από τις συζητούμενες προσωπικότητες της κεντροδεξιάς η προσωπικότητα Μπαρνιέ είχε το εξής ακαταμάχητο πλεονέκτημα: ούτε η ηλικία του (73) ούτε οι κορεσμένες πια φιλοδοξίες του τον καθιστούσαν έναν επίφοβο ανταγωνιστή ενόψει των προεδρικών εκλογών του 2027.
Μαζί με την δοκιμασμένη διπλωματική του δεινότητα, είναι άλλωστε αυτός ένας επιπλέον λόγος που κάνει τους εκπροσώπους του Προεδρικού μπλοκ να ελπίζουν ότι ο ορίζοντας της κυβέρνησης Μαρνιέ δεν θα είναι των λίγων ημερών που θα μεσολαβήσουν μέχρι τα κόμματα της αντιπολίτευσης να καταθέσουν την πρώτη πρότασης μομφής. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι η Λε Πέν αποφάσισε να τηρήσει στάση αναμονής λέγοντας ότι θα περιμένει να ακούσει τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης για την κρίνει. Πολύ περισσότερο που έχει προηγηθεί το σοκ της θεαματικής ανόδου της γερμανικής Ακροδεξιάς.
