Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές ο Monde προεξοφλεί ότι ¨μετά την επιτυχία της τελετής έναρξης και τις πολεμικές που την συνόδευσαν οι εορτές της λήξης αναμένονται πολύ πιο main stream”
Ως εκ τούτου το άρθρο αυτό γράφεται πριν την τελετή λήξης ως ένας διαφορετικός απολογισμός - στοιχεία - αυτών των αγώνων.
Μετά την έναρξη είχα μαζί με πολλούς άλλους υποστηρίξει τα μηνύματα αυτής της τελετής, «ύμνος στην διαφορετικότητα» που χαρακτηρίζει το ανθρώπινο γένος και την ανάγκη αποδοχής και συμφιλίωσης με αυτήν. Οδηγός η επανίδρυση των Ολυμπιακών Αγώνων στις αξίες και προκλήσεις της σύγχρονης εποχής.
Η τελετή ανέδειξε τον βαθύ πολιτικό και φυλετικό διχασμό που τέμνει οριζόντια χώρες και κοινωνίες. Οι ακραίοι συντηρητικοί λαϊκιστές ανά τον κόσμο ενώθηκαν στην πλέον ανίερη συμμαχία. Ο Ερντογάν, με ευαισθησία και θρησκευτική αλληλεγγύη ,σχολίασε την τελετή ως απόδειξη «του αμοραλισμού της Δύσης προς τους Χριστιανούς» !!!!!! Ακολούθησε η Αγία Έδρα στο ίδιο πνεύμα με αυτούς (δηλαδή τον Ερντογάν ,τον Τράμπ, και τον Αγιατολαχ Χαμεινί ) που συγκροτούν το τόξο του σκότους , του αυταρχισμού και της μηδενικής ανοχής στην διαφορετικότητα. «Η Αγία Έδρα προσχωρεί στις φωνές που σηκώθηκαν αυτές τις μέρες , για να αποδοκιμάσει την επίθεση που δέχτηκαν πλήθος Χριστιανών αλλά και πιστών άλλων θρησκειών» !!!! (δήλωση του Βατικανού στην συνάντηση των καρδιναλίων της Γαλλίας). Μάλιστα.
Ο οπισθοδρομισμός, η άγνοια και ο φανατισμός των σύγχρονων Ιεροεξεταστών έφθασε μάλιστα στο σημείο να θεωρήσουν τη σκηνή από τις γιορτές του Διονύσου , στο τσιμπούσι των θεών ( ευθεία αναφορά στην Αρχαία Ελλάδα), ως γελοιοποίηση του Μυστικού Δείπνου ουδεμίαν σχέση έχοντος με τους αγώνες.
Τελικά παρά τα φιλόδοξα μηνύματα οι αγώνες αποτέλεσαν μια αθλητική παρένθεση σε ένα ρηγματωμένο κόσμο με διχασμένες κοινωνίες.
Δεν έπεσαν τα τείχη , δεν έγινε ούτε ανακωχή στις συρράξεις.
Η ανεκτικότητα στη διαφορετικότητα εξελίχθηκε σε αλαζονική εκμετάλλευση αυτής της διαφορετικότητας σε βάρος των αδύναμων.
Η σκηνή του άλματος τριπλούν όπου 3 κουβανέζοι απέσπασαν τα Ολυμπιακά μετάλλια με τρεις διαφορετικές χώρες (Ισπανία , Πορτογαλία , Ιταλία), συμβολίζει μια αθλητική αποικιοκρατία νέου τύπου όπου οι απελπισμένοι του τρίτου κόσμου, των φτωχών πρώην ανατολικών χωρών «εκπορνεύονται» αθλητικά για να αποτελέσουν τρόπαια και μετάλλια κουβαλώντας στην πλάτη τους άγνωστες σε αυτούς σημαίες , ακούγοντας ξένους ύμνους προς δόξαν της ματαιοδοξίας των χωρών εξαγορασμένης υποδοχής. Ευπρόσδεκτοι μετάλλια φέροντες αποδιοπομπαίοι όταν ζητάν μια καλύτερη ζωή. Στη μόδα αυτή δυστυχώς προσχώρησε και η Ελλάδα των naturalize πρώην Σοβιετικών ενώ τελευταία οι ανύπαρκτες αθλητικά χώρες του Κόλπου εξαγοράζουν Αφρικανούς εμφανίζοντας «αξιοζήλευτη» πρόοδο στον τομέα του αθλητισμού και δίνοντας μας την «χαρά» να συναντάμε εθνικούς ύμνους νέων «εθνών».
Όσο για την Ολυμπιακή Επιτροπή ,αποκομμένη από τον κόσμο στο γυάλινο βασίλειο της , πιστοποίησε την πλήρη αδυναμία της να εκφράσει το πνεύμα και τις αξίες των Αγώνων πόσο μάλλον την ανάγκη ανανέωσης και επαναπροσέγγισης αθλητισμού και κοινωνίας.
Παρήγορο στοιχείο το ρεκόρ συμμετοχής με 8,5 εκατομμύρια εισιτήρια , περισσότερα από την Ατλάντα , και κυρίως τα 4,5 εκατομμύρια των Γάλλων που φάνηκαν μπροστά στους αγώνες να βάζουν στο πλάι την διχαστική και τραυματική πρόσφατη πολιτική περίοδο μπροστά στο κοινό σύνθημα “Allez les bleus”. Αθλητική παρένθεση ; Ή ενσυναίσθηση για έναν κοινό δρόμο;
Ο δρόμος της πολιτισμικής παγκοσμιοποίησης ,της αλληλεγγύης και της ανεκτικότητας είναι ακόμα μακρύς δύσκολος αλλά αναγκαίος.
