Ήταν πολύ δύσκολο για τον Πρόεδρο Τζο Μπάιντεν να κάνει κάτι τέτοιο, αλλά ήταν το σωστό.
Ο Μπάιντεν ανακοίνωσε ότι αποχωρεί από την προεδρική υποψηφιότητα των Δημοκρατικών.
Σε επιστολή του προς το έθνος, ο 46ος πρόεδρος της Αμερικής ανέφερε: «Πιστεύω ότι είναι προς το συμφέρον του κόμματός μου και της χώρας να παραιτηθώ και να επικεντρωθώ αποκλειστικά στην εκπλήρωση των καθηκόντων μου ως πρόεδρος».
Η απόφαση του 81χρονου Μπάιντεν ήταν σχεδόν αναπόφευκτη, καθώς οι πιθανότητες να νικήσει τον Ντόναλντ Τραμπ κατέρρευσαν και οι πιθανότητες μιας σαρωτικής νίκης των Ρεπουμπλικάνων αυξήθηκαν, παρ’ όλα αυτή η ανακοίνωσή της, ήταν μια εκπληκτική στιγμή. Σε μια στιγμή, οι Δημοκρατικοί απελευθερώθηκαν από ένα ζήτημα, την ηλικία του Μπάιντεν, που κρεμόταν σαν πέτρα στο λαιμό τους. Αυτό θα απελευθερώσει μια τεράστια ποσότητα ενέργειας στο εσωτερικό του κόμματος. Αυτό που έμοιαζε με αποτυχία είναι τώρα ένας αγώνας δρόμου.
Θα υπάρξουν πολλά σχόλια σχετικά με το τι σημαίνει αυτό για τα δύο κόμματα. Αλλά οι σκέψεις μου σήμερα πηγαίνουν στον Πρόεδρο Μπάιντεν και την οικογένειά του - και σε αυτή την αγωνιώδη κατάληξη για έναν άνθρωπο που εξελέγη για πρώτη φορά σε δημόσιο αξίωμα πριν από μισό και πλέον αιώνα, σε ηλικία 29 ετών.
Ο Μπάιντεν ήταν σαφώς απρόθυμος να λάβει αυτή την απόφαση- του επιβλήθηκε κατά πολλούς τρόπους, και μάλιστα με μια ιδιαίτερα επώδυνη διαδικασία. Το κόμμα που αγαπούσε και στο οποίο αφιέρωσε ολόκληρη την ενήλικη ζωή του στράφηκε εναντίον του, συμπεριλαμβανομένων πρώην συναδέλφων και έμπιστων φίλων. Είχαν δίκιο που παρότρυναν τον Μπάιντεν να κάνει στην άκρη - έπρεπε να γίνει, και εκείνοι δεν χάρηκαν καθόλου που το έκαναν - αλλά από την πλευρά του προέδρου, αυτό έμοιαζε με προδοσία.
Φαντάζομαι ότι αυτό πυροδότησε τις ανασφάλειες του Μπάιντεν, την αίσθηση ότι ποτέ δεν τον πήραν τόσο σοβαρά όσο θα έπρεπε. Είχε δημιουργήσει μια αφήγηση για τον εαυτό του, και όχι άδικα, ως Comeback Joe. Η πολιτική του καριέρα κηρύχθηκε τελειωμένη πολλές φορές, μεταξύ άλλων το 1987 όταν αποσύρθηκε από την προεδρική εκστρατεία επειδή πιάστηκε να λογοκρίνει την ιστορία της ζωής του Νιλ Κίννοκ, το 2016 όταν ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα παραμέρισε τον ίδιο του τον αντιπρόεδρο για χάρη της Χίλαρι Κλίντον, και το 2020 όταν η εκστρατεία του είχε πέσει μέχρι που αναστήθηκε στη Νότια Καρολίνα. Έτσι, δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι ο Μπάιντεν, αντιμετωπίζοντας τη χειρότερη κρίση της πολιτικής του ζωής, θα έλεγε στον εαυτό του ότι αυτό είναι απλώς άλλο ένα εμπόδιο που πρέπει να ξεπεραστεί, άλλη μια ευκαιρία για το παλικαράκι από το Σκράντον να αποδείξει ότι οι ειδικοί κάνουν λάθος, και να δυναμώσει και με αυτή την ευκαιρία το θρύλο του.
Αλλά αυτό είναι διαφορετικό. Αυτή είναι μια ιστορία χωρίς επιστροφή. Η επιμονή, η αποφασιστικότητα και η πυγμή δεν έχουν καμία σχέση με αυτό. Ο Μπάιντεν βρίσκεται στη μέση μιας ραγδαίας και μη αναστρέψιμης σωματικής και πνευματικής παρακμής. Αυτό ήταν εμφανές ακόμη και πριν από το ντιμπέιτ της 27ης Ιουνίου με τον Τραμπ, αλλά στη σκηνή του CNN στην Ατλάντα, οι αδυναμίες του παρουσιάστηκαν με αφόρητο τρόπο. Πολλοί Αμερικανοί, συμπεριλαμβανομένων εκείνων που έχουν υποστηρίξει περισσότερο τον Μπάιντεν, αισθάνθηκαν ότι εκείνη η νύχτα δεν θα έπρεπε ποτέ να είχε επιτραπεί να συμβεί, ότι εκείνοι που τον αγαπούσαν θα έπρεπε να είχαν προστατεύσει τον Μπάιντεν από το αδυσώπητο φως των προβολέων, ότι ο Μπάιντεν σε αυτή την κατάσταση θα έπρεπε να είχε φανεί μόνο στην ιδιωτική ζωή της οικογένειας, όχι δημόσια στον κόσμο.
Οι δημόσιες εμφανίσεις του από τότε δεν ήταν τόσο κακές όσο αυτό που είδαμε στη σκηνή του ντιμπέιτ, αλλά ήταν αρκετά κακές.
Η απόσυρση του Μπάιντεν, λοιπόν, ήταν αναγκαία επειδή είχε χάσει την εμπιστοσύνη της χώρας και του κόμματός του. Το ότι δέχτηκε να αποχωρήσει σημαίνει, σε κάποιο επίπεδο τουλάχιστον, ότι αναγνωρίζει ότι εισέρχεται σε ένα δύσκολο τελευταίο κεφάλαιο της ζωής του. Υπάρχει θλίψη σε αυτό. Το να φτάσει σε αυτό το σημείο θα ανακινήσει βέβαια ισχυρά συναισθήματα - άρνηση, θυμό, πικρία ότι εκείνοι που εμπιστευόταν τον πρόδωσαν. Αυτό δεν είναι αλήθεια, αλλά εκείνος το αισθάνεται αληθινό, όπως ίσως θα συνέβαινε σε πολλούς από εμάς.
Το να συμβιβαστείς με τη θνητότητα δεν είναι ποτέ εύκολο. Οργιζόμαστε ενάντια στο θάνατο του φωτός. Πολλοί ηλικιωμένοι αντιμετωπίζουν την οδυνηρή στιγμή της αποδέσμευσης, της απώλειας της ανεξαρτησίας και της ανθρώπινης δράσης, όταν τους λένε από την οικογένεια ότι πρέπει να παραδώσουν τα κλειδιά του αυτοκινήτου- στον Μπάιντεν είπε το κόμμα του να παραδώσει τα κλειδιά της προεδρίας. Φυσικά αυτός ο περήφανος άνθρωπος θα αγωνιζόταν να κρατηθεί.
Αλλά τελικά, και προς τιμήν του, ο Τζο Μπάιντεν έφτασε εκεί που έπρεπε να φτάσει, όχι πολύ νωρίς. Το να παρέμεινε στην κούρσα θα ήταν μια πράξη μνημειώδους εγωισμού. Όπως και να έχει, αυτό που έκανε θα θεωρηθεί ως μια πράξη εντυπωσιακής ανιδιοτέλειας.
Δεν είναι σαφές αν ο Τραμπ μπορεί να νικηθεί. Οι Δημοκρατικοί έχουν σκάψει για τον εαυτό τους σε ένα βαθύ λάκκο. Αλλά τουλάχιστον τώρα έχουν μια ευκαιρία να παλέψουν.
