Την εποχή που ο Εμμανουέλ Μακρόν εισέβαλε ορμητικά στο γαλλικό πολιτικό προσκήνιο, το πρώτο στοίχημα που έβαλε ήταν να ξεπεράσει τα διαζευκτικά διλήμματα του τύπου «δεξιά ή αριστερά» και να τα αντικαταστήσει με το συνθετικό σύνθημα «και δεξιά και αριστερά». Εννοούσε, με αλλά λόγια, ότι από τις διαχρονικά αντιμαχόμενες πλευρές των ιδεολογικο-πολιτικών συγκρούσεων θα δανειζόταν τα καλύτερα στοιχεία της κάθε μιας, συνθέτοντας ένα νέο πολιτικό μείγμα αποτελούμενο από προτάσεις διακυβέρνησης ταυτόχρονα δεξιάς και αριστερής προέλευσης.
Αυτή ήταν η περίφημη θεωρία του «ταυτόχρονα» που στις ημέρες του ο Μακρόν αναγόρευσε σε υπέρτατο δόγμα μιας προεδρίας που φανταζόταν ότι εκπορευόταν από έναν Όλυμπο σαν και αυτόν από τον οποίο ο Δίας εξαπέλυε τους κεραυνούς του εναντίον των κοινών θνητών.
Όμως μετά το αποτέλεσμα των βουλευτικών εκλογών, που ο ίδιος προκήρυξε, η θεωρία του «ταυτόχρονα» δεν δουλεύει πια. Είναι προφανές ότι ο ίδιος αρνείται να το δεχθεί, όπως αρνείται να δεχθεί τη νέα πραγματικότητα που έχει διαμορφωθεί μετεκλογικά οδηγώντας σε διάσπαση την ίδια την παράταξη της οποίας υπήρξε ο ιδρυτής και ο συνεκτικός κρίκος.
Αν σε πρώτη φάση κατάφερε να επιβιώσει του κατακλυσμού που προκάλεσε το αποτέλεσμα των πρόωρων βουλευτικών εκλογών, είναι αμφίβολο ότι θα καταφέρει να επιβιώσει και από το τσουνάμι που ακολούθησε παρασύροντας το σύνολο του γαλλικού πολιτικού συστήματος σε μια πλήρη επανεξέταση της αρχιτεκτονικής του και αναδιάταξη των δυνάμεών του.
Ήδη η δημοκρατική κεντροδεξιά ανασυγκροτείται διαφοροποιούμενη από την παραδοσιακή δεξιά που ακολούθησε τον πρώην Πρόεδρο των Ρεπουμπλικάνων Ερίκ Σιοττί και απορρίπτει τη συμμετοχή της σε μια κυβέρνηση συνεργασίας με τους κεντρώους μακρονιστές.
Η παράταξη των τελευταίων έχει αρχίσει να διαιρείται στα δύο από ένα βαθύ ρήγμα που χωρίζει την παλιά προεδρική πλειοψηφία σε δυο αντιτιθέμενα στρατόπεδα. Το ένα με επικεφαλής τον Ζεράρ Ντερμανέν, υπουργό εσωτερικών στην κυβέρνηση Γκαμπριέλ Αττάλ, τάσσεται αναφανδόν υπέρ μιας σύμπραξης με τους κεντροδεξιούς Ρεπουμπλικάνους. Το άλλο ακολουθεί τον απολύτως ψυχραμένο με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Πρωθυπουργό Αττάλ που ούτε συζητά ένα τέτοιο ενδεχόμενο, θεωρώντας, εκτός των άλλων, ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας έχει τη συνταγματική και ηθική υποχρέωση να βολιδοσκοπήσει πριν από όλους τους νικητές των εκλογών, δηλαδή το Λαϊκό Μέτωπο, καλώντας τους ηγέτες του να συνεργαστούν στον σχηματισμό της νέας κυβέρνησης.
Ανάλογες φαίνεται να είναι και οι θέσεις της πρώην πρωθυπουργού του Μακρόν Ελιζαμπέτ Μπορν, που φήμες αναφέρουν ότι θέλει πια να εγκαταλείψει την παράταξη που ίδρυσε ο πρώην προϊστάμενός της και να ενταχθεί στο κεντρώο κόμμα MoDem του παλιού συμμάχου του, Φρανσουά Μπαϋρού.
Την ίδια στιγμή ένα νέο ρεκόρ σπάει, σημαίνοντας με τη σειρά του το τέλος των πολιτικών ισορροπιών που κυριαρχούσαν μέχρι σήμερα εντός του γαλλικού κοινοβουλίου. Εφεξής δεκατρείς ξεχωριστές κοινοβουλευτικές ομάδες θα το απαρτίζουν καθιστώντας ακόμα πιο μεταβλητή την γεωμετρία των τριών κυρίαρχων πολιτικών μπλοκ ενόψει της έναρξης της νέας κοινοβουλευτικής περιόδου στις 18 Ιουλίου. Αυτή θα είναι, άλλωστε, και η καταληκτική ημερομηνία του παιχνιδιού των καθυστερήσεων που παίζει ο γάλλος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μέχρις ότου αναλάβει την ευθύνη του ορισμού του νέου πρωθυπουργού που θα σχηματίσει και τη νέα κυβέρνηση.
Αν κρίνουμε από το περιεχόμενο της ανοιχτής επιστολής που έστειλε από το αεροπλάνο που τον μετέφερε προχθές στην Ουάσινγκτον, ίσως να προτιμούσε τον σχηματισμό ενός μεγάλου κυβερνητικού συνασπισμού όλων ανεξαιρέτως των δυνάμεων του «δημοκρατικού μετώπου» εξαιρουμένων των δυο «ακραίων κομμάτων» της δεξιάς και της αριστεράς.
Πλην όμως, το πρόβλημα με τον Μακρόν είναι ότι δυσκολεύεται να αναγνωρίσει την απλή αλλά σκληρή αλήθεια που προκύπτει από το γεγονός ότι έπαιξε, έχασε και είναι πια υποχρεωμένος να παραμερίσει αφού δεν είναι πλέον αυτός, αλλά η Εθνοσυνέλευση, που θα αποφασίζει ποιος και πώς θα κυβερνήσει την Γαλλία.
Όπως είπε χθες βράδυ στην χειμαρρώδη συνέντευξή του στην TF 1 ο πολύπειρος γκωλικός Ντομινίκ ντε Βιλπέν, πρώην πρωθυπουργός και καταξιωμένος διπλωμάτης, ο Μακρόν θα πρέπει να κατέβει από τον Όλυμπο, να παραδεχθεί την ήττα του και να αντιληφθεί ότι οι Γάλλοι θέλουν συγκατοίκηση.
Κατά τον Βιλπέν η πρώτη συγκατοίκηση που η δημοκρατική τάξη επιβάλλει στον Μακρόν να δοκιμάσει, είναι με το Νέο Λαϊκό Μέτωπο της Αριστεράς είτε αυτό του αρέσει είτε όχι. Γιατί, όπως τόνισε, όταν είσαι Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν κάνεις ό,τι σου αρέσει, αλλά ό,τι υπηρετεί το καλώς εννοούμενο γενικό συμφέρον.
Η άλλη επιλογή που έχει ο Μακρόν, σύμφωνα πάντα με τον Ντε Βιλπέν, είναι μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας με τη συμμετοχή και της λεπενικής Εθνικής Συσπείρωσης.
Η τελευταία επιλογή που, σύμφωνα πάντα με τον Ντε Βιλπέν, έχει ο Μακρόν είναι ο ορισμός μιας κυβέρνησης τεχνοκρατών, όπως υπήρξε η κυβέρνηση Μόντι και Ντράγκι στην Ιταλία. Είναι όμως μια επιλογή που μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως τζόκερ στο πολιτικό παιχνίδι.
Το ποιος μπορεί να είναι ο πρωθυπουργός που θα παίξει τον ρόλο του τζόκερ είναι το ερώτημα που πλέον απασχολεί όλο και περισσότερο τον γαλλικό δημόσιο διάλογο. Η πιθανότερη, ωστόσο, προσωρινή λύση είναι η παράταση της παραμονής του Αττάλ στην θέση του υπηρεσιακού Πρωθυπουργού μέχρι τις αρχές Σεπτεμβρίου και το τέλος των Ολυμπιακών Αγώνων. Πράγμα που μάλλον θα ξεσηκώσει τις αντιδράσεις της Ριζοσπαστικής Αριστεράς.
