Αποφεύγοντας προς το παρόν να αποδεχθεί την παραίτηση του πρωθυπουργού Γκαμπριέλ Αττάλ, ο Πρόεδρος Μακρόν κερδίζει τον χρόνο που του χρειάζεται για να ζυγίσει καλύτερα τα σενάρια που μπορεί να θέσει σε εφαρμογή προκειμένου να βγει από την παγίδα στην οποία εγκλωβίστηκε στην προσπάθειά του να μεταθέσει δια της προσφυγής σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές στους ψηφοφόρους την ευθύνη της αποσαφήνισης της κατάστασης που δημιουργήθηκε μετά το προβληματικό για την παράταξή του αποτέλεσμα των ευρωεκλογών.
Δεν είναι, ωστόσο, καθόλου σίγουρο ότι θα έχει και πάλι την πολυτέλεια της επιλογής του βέλτιστου για τον ίδιο και την κυριαρχία του σεναρίου. Επιστρέφοντάς του την ευθύνη της αποσαφήνισης της πολιτικής κατάστασης οι ψηφοφόροι ακολούθησαν μόνον κατά το ήμισυ τον κανόνα που διέπει τη λειτουργία της Ε' Γαλλικής Δημοκρατίας. Απέρριψαν στον πρώτο γύρο την κυβερνώσα παράταξη που θέλησαν να τιμωρήσουν για τον τρόπο με τον οποίο ο ένοικος του Μεγάρου των Ηλυσίων τους κυβέρνησε τα επτά προηγούμενα χρόνια , όμως στον δεύτερο γύρο δεν επέλεξαν με σαφήνεια την παράταξη που θα ήθελαν να τους κυβερνήσει.
Ορισμένοι, μεταξύ των οποίων και ο πολύπειρος Πρόεδρος του συνεργαζόμενου με τους μακρονιστές κεντρώου κόμματος Modem, Φρανσουά Μπαϋρού, αποφάνθηκαν χθες ότι μη εκχωρώντας σε κανένα από τα τρία μεγαλύτερα πολιτικά μπλοκ την απόλυτη πλειοψηφία, το εκλογικό σώμα έδωσε στην πραγματικότητα εντολή σε όλες τις δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου να συνεργαστούν παραμερίζοντας τις διαφορές τους για να μη καταστεί η Γαλλία ακυβέρνητη πολιτεία.
Πλην, όμως, είναι σχεδόν αδύνατο να κυβερνηθεί μια χώρα βαθιά διαιρεμένη σε τρία και μάλιστα σχεδόν ισοδύναμα πολιτικά μπλοκ. Δεν έχει συμβεί πουθενά και δεν πρόκειται κατά μείζονα λόγο να συμβεί στην μαθημένη σε μεγάλες και καθαρές προεδρικές πλειοψηφίες Γαλλία. Βιώσιμες κυβερνήσεις, έστω μειοψηφίας ή και σχετικής πλειοψηφίας, προκύπτουν πάντα μόνο εκεί που ανταγωνίζονται για την κατάκτηση της εξουσίας δυο κυρίαρχες παρατάξεις ή δυο κυρίαρχοι πόλοι, όπως συνέβαινε και στην Ελλάδα επί ισχυρού δικομματισμού ή όπως εξακολουθεί να συμβαίνει στο Ηνωμένο Βασίλειο με την εναλλαγή Συντηρητικών και Εργατικών στη διακυβέρνηση.
Η ιδέα ότι βιώσιμες κυβερνήσεις μπορεί να υπάρξουν μόνον εκεί όπου κυριαρχεί το Κέντρο και όποια παράταξη καταφέρνει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων του αποτελεί εμμονή των θεωρητικών του ενδιάμεσου χώρου και των πολιτικών ακόλουθών τους. Θύμα αυτής της εμμονής κινδυνεύει να πέσει τώρα και ο Πρόεδρος Μακρόν, ο κάποτε επαγγελλόμενος την υπέρβαση των αντιθέσεων μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς. Και είναι σίγουρο ότι θα πέσει θύμα αυτών των θεωριών, ιδιαίτερα στην περίπτωση που αγνοήσει τελικά το γεγονός ότι η μη εκχώρηση της απόλυτης πλειοψηφίας σε ένα από τα τρία μπλοκ δεν σημαίνει και έλλειψη μίας έστω σχετικά πλειοψηφούσας προτίμησης σε κάποιο.
Δεδομένου ότι οι δυνάμεις του δημοκρατικού τόξου, που είναι και οι μόνες που απέδειξαν ότι παραμένουν απόλυτα πλειοψηφικές, αποκλείουν εκ προοιμίου τη συνεργασία με το μπλοκ της Ακροδεξιάς, οι διακριτικές επιλογές του Μακρόν περιορίζονται σε δυο μόνο σενάρια.
Το πρώτο σενάριο είναι αυτό που ο ίδιος ο Μακρόν θα προτιμούσε μετά πάσης βεβαιότητας περισσότερο από κάθε άλλο: το σενάριο δηλαδή της συνεργασίας της παράταξης της οποίας υπήρξε ιδρυτής με τους κεντροδεξιούς Ρεπουμπλικανούς, από τους κόλπους των οποίων προέρχονται τα σημαντικότερα κυβερνητικά στελέχη του και οι οποίοι, είναι αλήθεια, διέψευσαν όσους προεξοφλούσαν την συντριβή τους μετά την προσχώρηση του Προέδρου τους Ερίκ Σιοττί στο μπλοκ της Εθνικής Συσπείρωση της Λε Πεν και του Μπαρντελά.
Το δεύτερο σενάριο είναι αυτό που λαμβάνει υπόψη την σαφή προτίμηση που έδειξαν οι ψηφοφόροι όχι τόσο προς το μπλοκ συνολικά του Νέου Λαϊκού Μετώπου, όσο προς την συνιστώσα του που αποτελούν οι Σοσιαλιστές, οι μόνοι που ανέβασαν και μάλιστα κατακόρυφα τα ποσοστά τους και στις ευρωεκλογές και στις προχθεσινές βουλευτικές εκλογές. Αυτοί είναι στην πραγματικότητα οι πραγματικοί νικητές της τελευταίας αναμέτρησης και οι μόνοι που έχοντας εμπειρία διακυβέρνησης μπορούν να παράξουν τους αναγκαίους για τον σχηματισμό μιας νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας συμβιβασμούς.
Δεν είναι, ωστόσο, καθόλου σίγουρο ότι ο Πρόεδρος Μακρόν θα θελήσει να ευλογήσει μια συνεργασία της δικής του παράταξης με τους σοσιαλιστές, τους οικολόγους και τους κομμουνιστές από το μπλοκ της Αριστεράς, όπως είχε, άλλωστε, προτείνει και ο πρώην πρωθυπουργός του Εντουάρ Φιλίπ. Εκτός και εάν πράγματι δεν πάσχει από κανένα σύνδρομο αποστάτη σαν και αυτό που ίσως απέκτησε εγκαταλείποντας αιφνιδίως τον Ολάντ για να ιδρύσει την δίκη του "Δημοκρατία μπροστά!"
Αν όμως πάσχει από τέτοια σύνδρομα οι πιθανότητες να αναγκαστεί να παραιτηθεί πριν την ώρα του θα πολλαπλασιαστούν ταχύτατα. Πολύ δε περισσότερο που η αναζήτησή σανίδας σωτηρίας σε λύσεις τύπου Ντράγκι α λα γαλλικά είναι μάλλον καταδικασμένες να ναυαγήσουν βυθίζοντας την Γαλλία σε ένα πέλαγος ακυβερνησίας που θα θυμίζει Δ' αν όχι Γ' Γαλλική Δημοκρατία.
