Με ένα νέο ρεκόρ εξουσιοδοτήσεων - πλησιάζουν πλέον τα τρεισήμισι εκατομμύρια - οι Γάλλοι ψηφοφόροι ετοιμάζονται για την ιστορική αναμέτρηση του δεύτερου γύρου των πρόωρων βουλευτικών εκλογών έχοντας κατά νου ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας μπορεί να κυβερνηθούν από μια κυβέρνηση συνεργασίας που θα έχει συγκροτηθεί εναντίον του νικητή των εκλογών.
Είναι το σενάριο που πιθανότατα τεθεί σε εφαρμογή σε περίπτωση που η προηγούμενη στις δημοσκοπήσεις Ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση δεν καταφέρει να εξασφαλίσει την απόλυτη πλειοψηφία των 289 εδρών στη νέα Εθνοσυνέλευση. Ο εξαφανισμένος καθ' όλη την τελευταία προεκλογική εβδομάδα Πρόεδρος Μακρόν θα έχει τότε δυο επιλογές: ή να παραιτηθεί ή να επιλέξει έναν πρωθυπουργό έστω και αν αυτός δεν προέρχεται από κόμμα που διαθέτει την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Κανένας και τίποτα πάντως δεν τον υποχρεώνει να επιλέξει Πρωθυπουργό της αρεσκείας της νικήτριας παράταξης των εκλογών. Από την άλλη, όμως, μεριά δεν είναι και το απλούστερο των πραγμάτων να αποκλείσει από την διακυβέρνηση το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας. Πολύ περισσότερο που η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι τόσο ηλεκτρισμένη, ώστε δύσκολα ως εγγυητής του πολιτεύματος, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, θα μπορούσε να αγνοήσει τους κινδύνους που εγκυμονεί μια τέτοια απόφαση.
Καμία, όμως, από τις αποφάσεις που θα μπορούσαν να κάνουν ευκολότερη την θέση του δεν στερείται υψηλού ρίσκου. Ούτε ο διορισμός ενός πρωθυπουργού με εντολή να σχηματίσει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας ούτε ο ορισμός μιας μεταβατικής κυβέρνησης τεχνοκρατών θα μπορούσαν να του προσφέρουν βιώσιμες λύσεις.
Οι Γάλλοι δεν είναι μαθημένοι στην παραγωγή συναινέσεων ούτε συνηθισμένοι, όπως οι Ιταλοί, σε κυβερνήσεις στερούμενες ευρείας πλειοψηφίας. Αρκεί, άλλωστε, η κατάθεση μιας πρότασης μομφής για να ανατραπεί οποιαδήποτε κυβέρνηση δεν διαθέτει παρά μια σχετική πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση.
Εξ’ ου και θα πρέπει να περιμένουμε μέχρι την Δευτέρα και την αποσαφήνιση της οριστικής σύνθεσης της Εθνοσυνέλευσης για να διαπιστώσουμε ποιοι συνεργαζόμενοι με ποιους θα μπορούσαν ενδεχομένως να συνασπιστούν εναντίον της Ακροδεξιά προσφέροντας τη λυδία λίθο της αποφυγής ενός πλήρους αδιεξόδου που θα απέβαινε μοιραίο για την επιβίωση της Πέμπτης Γαλλικής Δημοκρατίας. Αν και ούτως ή άλλως μετά την περιπέτεια της προκήρυξης των φετινών πρόωρων βουλευτικών εκλογών το θεσμικό δημιούργημα του Στρατηγού Ντε Γκωλ βλέπει το τέλος του να πλησιάζει.
Παρά το γεγονός ότι το πλειοψηφικό σύστημα έδειξε να λειτουργεί ενόψει του δεύτερου γύρου, κυρίως χάρη στους υποψήφιους βουλευτές που δέχτηκαν να αποσυρθούν προκειμένου να μη σταθούν εμπόδιο στην συσπείρωση των δυνάμεων του δημοκρατικού τόξου και παραιτήθηκαν μειώνοντας δραστικά τον αριθμό των εκλογικών περιφερειών που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν υποψήφιοι της λεπενικής Ακροδεξιάς, η ζυγαριά της πολιτικής σταθερότητας έχει αρχίσει πια να γέρνει προς την πλευρά της αναζήτησης μιας πιο κοινοβουλευτικής και λιγότερο προεδρικής δημοκρατίας με αναλογικότερο εκλογικό σύστημα και ίσως μικρότερες εκλογικές περιφέρειες.
Το σίγουρο είναι ότι για να μην αναγκαστεί να παραιτηθεί ο Πρόεδρος Μακρόν θα πρέπει τώρα να ευλογήσει τις προσπάθειες των δελφίνων του να εφεύρουν τους τρόπους με τους οποίους θα πετύχουν να δημιουργήσουν έναν νέο πλειοψηφικό συνασπισμό με την συμμετοχή των σοσιαλιστών, των κομμουνιστών και των οικολόγων, η ηγέτιδα των οποίων, Μαρίν Τοντελιέ αναδεικνύεται πλέον σε μια νέα πρώτης γραμμής πολιτική προσωπικότητα.
Για την τελευταία, όπως και για μια πλειάδα στελεχών της Αριστεράς, μεταξύ των οποίων ο Ραφαέλ Γκλυκσμάν, ο Φρανσουά Ρυφφέν και άλλοι που αναδείχτηκαν μαζί με ηγετικά στελέχη της μακρονίας ξεχωρίζοντας για την διαχείριση της κρίση που ξέσπασε μετά τις ευρωεκλογές την επόμενη των εκλογών, την επόμενη αυτών των εκλογών θα έχουν την μεγάλη τους ευκαιρία να λάμψουν στο πολιτικό στερέωμα προτείνοντας ένα νέο αφήγημα και σχεδιάζοντας έναν νέο πολιτικό χάρτη.
Δυο θα είναι οι μέγιστοι εχθροί τους: Ο Ζαν Λυκ Μελανσόν, που θα προσπαθήσει πάση θυσία να καταστρέψει τα σχέδιά τους, και η Μαρίν Λε Πεν που μαζί με τον Ζορντάν Μπαρντελά μάλλον δεν θα διστάσουν να μιμηθούν τον Τραμπ, καταγγέλλοντας τους ότι σε συνεργασία με τον Εμμανουέλ Μακρόν τους έκλεψαν την νίκη.
Το πόση απήχηση θα έχει ο ισχυρισμός τους θα εξαρτηθεί εν πολλοίς από το αφήγημα που θα προβάλλουν το βράδυ της Κυριακής οι αρχιτέκτονες της νέας πλειοψηφίας.
Στην πραγματικότητα, ωστόσο, εκείνο που έχει συμβεί είναι ότι μεταξύ πρώτου και δεύτερου γύρου ανακόπηκε η ανοδική δυναμική της Ακροδεξιάς. Είτε για τα λάθη που έκανε η ίδια είτε για τις δεύτερες σκέψεις που έκανε το εκλογικό σώμα.
Τα κρούσματα πολιτικής βίας που πύκνωναν τις τελευταίες μέρες, και στα οποία αναφερθήκαμε στο χθεσινό σημείωμα, έπαιξαν ασφαλώς το ρόλο τους. Όπως και οι δηλώσεις στελεχών της Ανυπότακτης Γαλλίας που έπειθαν ότι η ριζοσπαστική αριστερά δεν είναι μόνον ο Μελανσόν και η φρουρά του.