Ενώ η αντίστροφη μέτρηση για το δεύτερο γύρο των γαλλικών εκλογών πλησιάζει στο τέλος της, ένα διαρκώς αυξανόμενο ποσοστό νέων μικρομεσαίων επιχειρηματιών σκέπτονται να μπουν στον πειρασμό να ψηφίσουν για πρώτη φορά την ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση. Ο κυριότερος λόγος για τον οποίο σκέφτονται να το κάνουν είναι για να σταθούν εμπόδιο στην άνοδο του Νέου Λαϊκού Μετώπου της ενωμένης Αριστεράς. Είναι αυτοί που έχουν αρχίσει να πανικοβάλλονται με την ιδέα μιας "φορομπηχτικής αριστερής κυβέρνησης" και μιας κυβέρνησης που θα τολμήσει πράγματι να ανεβάσει κατακόρυφα τους κατώτερους μισθούς.
Εν τω μεταξύ μια άλλη παράμετρος έχει αρχίσει να λειτουργεί τα τελευταία εικοσιτετράωρα αποδυναμώνοντας έτι περαιτέρω την θέση του μπλοκ της Αριστεράς: Η έλλειψη στελεχών ικανών να αναπληρώσουν το κενό που θα δημιουργηθεί με την αναγκαστική αποχώρηση του Γκαμπριέλ Αττάλ, ως πρωθυπουργοί. Η δημοτικότητα του τελευταίου αυξάνεται διαρκώς από την στιγμή που τέθηκε επικεφαλής της εκλογικής καμπάνιας του στρατοπέδου της σημερινής προεδρικής πλειοψηφίας.
Αποδεικνύεται έτσι ότι χωρίς τον Μακρόν η παράταξή του ίσως να μπορούσε να τα πάει πολύ καλύτερα. Τώρα, όμως, είναι πολύ αργά για να διασωθεί ο ενδιάμεσος χώρος του Κέντρου, που εκπροσωπεί η κυβερνώσα παράταξη, από τις συνέπειες της διαφαινόμενης βαριάς εκλογικής ήττας. Εκτός κι αν –ω, του θαύματος! - από την επόμενη των εκλογών αρχίσουν να δημιουργούνται οι συνθήκες που θα επιτρέψουν το σχηματισμό μιας νέας κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας σαν αυτή που προσπαθούν να προωθήσουν παλιοί στυλοβάτες του μακρονισμού, όπως ο πρώην πρωθυπουργός του προέδρου Μακρόν και πιθανός διεκδικητής του θώκου του στις προεδρικές εκλογές του 2027, Ρομπέρ Φιλίπ.
Πλην όμως ακόμα και σε αυτήν την απίθανη περίπτωση η τύχη του Γκαμπριέλ Αττάλ δεν θα ήταν καλύτερη. Είναι πολύ νέος, μόλις 35 χρόνων, για να τον αφήσουν οι προαλειφόμενοι δελφίνοι του Μακρόν να ανατείλει ως το νέο πολιτικό άστρο της Γαλλίας. Απλώς ο Αττάλ έχει ένα πλεονέκτημα που οι άλλοι δεν έχουν: Έχει το χρόνο να περιμένει την επώαση των νέων συσχετισμών που θα προκύψουν στο μάλλον ταραχώδες μεσοδιάστημα των τριών ετών που μεσολαβούν μέχρι τις προεδρικές εκλογές του 2027.
Μέχρι τότε όλα δείχνουν ότι η Ακροδεξιά θα επωφελείται από το δικό της ακαταμάχητο πλεονέκτημα που έγκειται στο γεγονός ότι δεν έχει κυβερνήσει. Το ερώτημα είναι αν ποτέ κυβερνήσει στο πλαίσιο της ενδεχομένως αναπόφευκτης συγκατοίκησης, αν θα είναι και πάλι σε θέση να ελέγξει τη δυναμική της πολιτικής βίας που φαίνεται έτοιμη να απελευθερωθεί υπό τις περιστάσεις της κοινωνικής έντασης που προκαλεί η παρατεταμένη πολιτική πόλωση. Τις τελευταίες ημέρες τα κρούσματα πυκνώνουν.
Γι ' αυτό και δεν είναι, άλλωστε, μόνον οι μικρομεσαίοι επιχειρηματίες που σκέπτονται να μπουν στον πειρασμό να ψηφίσουν για πρώτη φορά τη λεπενική Εθνική Συσπείρωση. Είναι και οι ομάδες τόσο της άκρας δεξιάς όσο και της άκρας αριστεράς που σίγουρα κάνουν από την πλευρά τους τις δικές τους σκέψεις μπαίνοντας στον πειρασμό να αξιοποιήσουν τη μεγάλη πολιτική αναστάτωση για να δημιουργήσουν μια … υπέροχη (μετεκλογική) κατάσταση.
Ίσως γι' αυτό έχουν αρχίσει να πληθαίνουν αυτοί που, μετά την Λεπέν αλλά για διαφορετικούς λόγους, σκέφτονται πια ότι η καλύτερη λύση για τον Μακρόν θα είναι να παραιτηθεί.
