Με τα έσωθεν και έξωθεν πυρά εναντίον της απόφασης του Προέδρου Μακρόν να προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές να πυκνώνουν μαζί με τις κατηγορίες για ανευθυνότητα και επιπολαιότητα, ένας ακόμα δείκτης προστέθηκε χθες αποκαλύπτοντας το πόσο βεβαρυμμένο είναι πλέον το πολιτικό κλίμα στην πατρίδα του διαφωτισμού: Το 83% των Γάλλων είναι απαισιόδοξο για το μέλλον της χώρας έναντι ενός μόλις 17% που διατηρεί την αισιοδοξία του. Πρόκειται για έκρηξη πεσιμισμού παρόμοια της οποίας δεν είχε γνώρισε η γαλλική κοινωνία εδώ και πολλές δεκαετίες.
Υπάρχει περίπτωση αυτό το κλίμα να μεταβάλλει τις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος;
Σίγουρα πάντως δεν θα μειώσει την ένταση της κατακραυγής εναντίον του έχοντος την πρωτοβουλία της διάλυσης της Εθνοσυνέλευσης. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίο ότι αντίστοιχα υψηλά ήταν και τα ποσοστά της απαισιοδοξίας που εμφανίστηκαν στην πορεία προς τις ευρωεκλογές με τα γνωστά δυσάρεστα αποτελέσματα για τον ένοικο του Μεγάρου των Ηλυσίων.
Πολλοί ισχυρίζονται ότι υπήρξαν τόσο οδυνηρά που προκάλεσαν το "ψυχικό πραξικόπημα" που "ανάγκασε" τον Μακρόν να … εκδικηθεί τα γεγονότα προκηρύσσοντας εκλογές. Ήταν μια απόφαση υπαγορευμένη από τον πληγωμένο εγωισμό ενός νάρκισσου που δεν άντεξε την αποδοκιμασία του από ένα εκλογικό σώμα που στράφηκε μαζικά προς την άκρα δεξιά για να τον τιμωρήσει ακριβώς επειδή ένιωσε ότι δεν καταλάβαινε οτιδήποτε πέραν της οικονομίας.
Τα όρια, εξάλλου, της πολιτικής ενσυναίσθησής του φάνηκαν όταν θεώρησε ότι μέσα σε είκοσι ημέρες ο γαλλικός λαός θα μπορούσε να αλλάξει την ετυμηγορία των ευρωεκλογών υπερψηφίζοντας στις βουλευτικές την παράταξη του προέδρου του. Ο τελευταίος όχι μόνον δεν προέβλεψε τη σύσταση του Νέου Λαϊκού Μετώπου της Αριστεράς, αλλά, ακόμα χειρότερα, θεώρησε ότι εφαρμόζοντας τη θεωρία των δυο άκρων θα έστρεφε το ακροδεξιό εναντίον του αριστερού μπλοκ προκαλώντας την "τριγωνοποίηση" του μεταξύ τους ανταγωνισμού.
Το αποτέλεσμα ήταν να εξοργίσει τους πάντες και να ξεμείνει από συμμάχους. Διότι, εκτός των άλλων, το δίλημμα " ή εγώ ή το χάος των άκρων" προκάλεσε σύγχυση στους ψηφοφόρους αποδομώντας την ίδια την έννοια του δημοκρατικού μετώπου που παλαιότερα λειτουργούσε σωτήρια.
Υπάρχει, άραγε, τώρα περίπτωση μεταστροφής της κοινής γνώμης μπροστά στον κίνδυνο να βρεθεί η Πέμπτη Γαλλική Δημοκρατία στα αχαρτογράφητα νερά είτε μιας προβληματικής συγκατοίκησης με την Ακροδεξιά είτε μιας αναπόφευκτης ακυβερνησίας λόγω έλλειψης κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας;
Περισσότερο πάντως πιθανό είναι να επιλέξει ο γαλλικός λαός τη λύση του μικρότερου κακού δίνοντας την τελευταία στιγμή στη λεπενική δεξιά την απόλυτη πλειοψηφία των 389 βουλευτών παρά να δικαιώσει τον Μακρόν υπερψηφίζοντας την παράταξή του.
Εξίσου απίθανο είναι να διακινδυνεύσει περιπέτειες υπερψηφίζοντας μια Αριστερά που ενώ ανεβάζει τα ποσοστά της δεν τον έχει πείσει ακόμα ούτε για την ενότητά της ούτε για την ιδεολογική συνοχή της. Εξ ου και αυτού του είδους η Ενωμένη Αριστερά τον φοβίζει περισσότερο από την Ακροδεξιά.
Πολύ περισσότερο που προγραμματικά η Ακροδεξιά "μακρονοποιείται" ταχύρρυθμα, η δε παράταξή της μετασχηματίζεται σε βάθος μετεξελισσόμενη από κόμμα ευκαιριακής διαμαρτυρίας μη προνομιούχων πολιτών σε κόμμα εξουσίας λαϊκών στρωμάτων που αρνούνται να παραμείνουν "εκτός των τειχών".
Η δίψα για εκδίκηση των πρώτων και η ελπίδα για τη νίκη των δεύτερων αποτελούν, άλλωστε, τις δυο κινητήριες και μάλλον ακαταμάχητες δυνάμεις της λαϊκίστικης Εθνικής Συσπείρωσης. Σε αυτές προστίθεται και μια τρίτη και καθοριστικότερη που είναι η συνειδητή προσχώρηση της βάσης σε ένα σύστημα αξιών που τη μετατρέπει σε δύναμη ηθικής αντίστασης εναντίον της εθνικής και κοινωνικής παρακμής.
Ούτε σε αυτή την εξέλιξη έδωσε ο Πρόεδρος Μακρόν τη δέουσα σημασία. Είναι όμως μάλλον αυτή που θα κάνει τώρα τη μεγάλη σε βάρος του διαφορά.
Δυο παράγοντες ίσως μετριάσουν τελικά την δυναμική της τιμωρητικής ψήφου εναντίον του Γάλλου Προέδρου. Ο πρώτος είναι το ρεκόρ που αναμένεται να σπάσει η συμμετοχή στις εκλογές ξεπερνώντας το 66% των εγγεγραμμένων. Ο δεύτερος είναι το άλλο ρεκόρ που αναμένεται να καταρριφθεί με τον αριθμό των περιφερειών που στον δεύτερο γύρο θα περάσουν περισσότεροι από δυο υποψήφιοι να ξεπερνά τις !00.
Και πάλι όμως τα κίνητρα συμμετοχής όσων προτίθενται να υπερψηφίσουν τους υποψήφιους της Ακροδεξιάς θα είναι ισχυρότερα των αντιπάλων τους.