Ανήκω σε αυτούς που βλέπουν τα ζητήματα της ενδοκομματικής λειτουργίας και των κομματικών σχηματισμών εν γένει όχι ως κλειστά συστήματα με αυτοαναφορικές επιδιώξεις αλλά ως διαρκείς, ανοιχτές συζητήσεις με πυξίδα τις ανάγκες της κοινωνίας και της χώρας. Και είναι σαφές ότι η χώρα δεν πάσχει ούτε από προσωπικότητες, ούτε από προσωπικές φιλοδοξίες και συγκρούσεις. Η χώρα πάσχει από την έλλειψη ενός δεύτερου πόλου. Και καθώς η φύση απεχθάνεται το κενό, οι πρόσφατες εκλογές έδειξαν ότι αυτός ο πόλος θα προέλθει είτε από τη δημιουργία της δημοκρατικής παράταξης είτε από την ενοποίηση -και άρα μοιραία και ισχυροποίηση- της ακροδεξιάς.
Η επιδίωξη της μετατροπής του ΠΑΣΟΚ από κόμμα σε παράταξη δεν ατονεί, αντίθετα παραμένει εξίσου επιτακτική μετά το αποτέλεσμα των Ευρωεκλογών. Με ποιους όρους όμως θα συμβεί αυτό; Οι απαντήσεις που έχουν μέχρι τώρα δοθεί είναι δύο: η πρώτη, «εξ υποκειμένου», θεωρεί ότι αυτό θα γίνει με μια αναδιάταξη των προσωπικών φιλοδοξιών του πολιτικού προσωπικού του ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, εκτιμά ότι μια εσωστρεφής συζήτηση περί ηγεσίας μπορεί να παραγάγει κάτι πολιτικά ελκυστικό που να φέρει τον κόσμο κοντά μας. Το άτοπο της άποψης αυτής είναι νομίζω προφανές: δε χτίζονται έτσι οι κοινωνικές πλειοψηφίες και πάντως δεν απευθύνονται έτσι στους πολίτες τα κόμματα. Η τοξικότητα των διακομματικών συγκρούσεων έχει ήδη απορριφθεί από τους πολίτες, σκεφτείτε τι εικόνα θα δώσει η ύπαρξη και ενδοκομματικών προσωπικών συγκρούσεων.
Η δεύτερη σχολή σκέψης, στην οποία ανήκει και ο γράφων, πιστεύει στο υψηλό αντικείμενο της πολιτικής που είναι οι ιδέες και το πρόγραμμα για να βελτιώσουμε τη ζωή των πολιτών, οι οποίοι αναμφίβολα μπορούν και αξίζουν περισσότερα από το σημερινό κυβερνητικό τέλμα. Σε αυτή τη βάση πρέπει, κατά την ταπεινή μου γνώμη, να συγκροτηθεί η δημοκρατική παράταξη. Και πριν τις πολιτικές έρχονται οι άξονες της συζήτησης, πάνω στους οποίους πρέπει να καλέσουμε τους πολίτες, τους φορείς και τους πολιτικούς να κουβεντιάσουμε για να βρούμε κοινό τόπο. Την πρώτη ύλη για αυτούς τους άξονες μας τη δίνει η ίδια η πραγματικότητα που βιώνουν οι Ελληνίδες και οι Έλληνες: ενδεικτικά, πίσω από την ακρίβεια κρύβεται η ανάγκη αντιολιγοπωλιακών πολιτικών, πίσω από τα καθημερινά περιστατικά κατάρρευσης του συστήματος υγείας η ανάγκη ανασχεδιασμού του, πίσω από τα αδιέξοδα που βιώνουν οι άνθρωποι της ηλικίας μου ή και οι νεότεροι ακόμα, βρίσκονται οι αβελτηρίες στην παιδεία, το κόστος στέγασης και μια αρρύθμιστη αγορά εργασίας. Και βέβαια, πίσω από την στρεβλή και επισφαλή ανάπτυξη, η ανάγκη ύπαρξης ισχυρών θεσμών. Πάνω σε αυτούς τους άξονες πρέπει να ανοίξουμε μια ειλικρινή συζήτηση για τη δημοκρατική παράταξη, όχι πάνω σε προσωπικές βιαστικές φιλοδοξίες.
Κλείνοντας, δεν πρέπει να ξεχνάμε και κάτι ακόμα από το μήνυμα της κάλπης της 9ης Ιουνίου. Οι πολίτες με την αποχή μας είπαν «ασχοληθείτε μαζί μας». Είναι κρίμα εμείς σε αυτό το αίτημα να απαντάμε «προτιμούμε να ασχοληθούμε με τους εαυτούς μας».
(*) Ο Παναγιώτης Δουδωνής είναι Βουλευτής Επικρατείας ΠΑΣΟΚ-Κινήματος Αλλαγής-Συνταγματολόγος
