Σ’ αυτές τις 30 σελίδες μικρού-μικρού σχήματος, στην σειρά «βιβλίδια» των Εκδόσεων ΑΓΡΑ (που φιλοξένησε π.χ. «Το μέλλον του βιβλίου παραμένει το βιβλίο Εγκώμιο της δουλειάς του εκδότη» του Κριστιάν Μπουρζουά, την «Απεργία των ψηφοφόρων» του Οκτάβ Μιρμπώ, ή το «Εγκώμιο του εγκλήματος» του Καρλ Μαρξ…) ο αναγνώστης δεν έχει παρά να αντικαταστήσει την «ομογενοποίηση» του τίτλου και του κειμένου με την γνώριμή μας «παγκοσμιοποίηση» για να προσγειωθεί από την κατάθεση αυτή του Στέφαν Τσβάϊχ (στην Berliner Boersen-Curier του Φεβρουαρίου 1925) στο απόλυτο σήμερα…
Ήδη η εισαγωγική ατάκα του επιφυλλιδικού αυτού κειμένου – «ο κόσμος γίνεται ολοένα πιο ομοιογενής» - αρκεί! Η διευκρίνηση/επεξήγηση σύμφωνα με την οποία «οι χώρες φαντάζουν όμοιες μεταξύ τους, η ζωή και η δράση των ανθρώπων είναι ενταγμένες στο ίδιο πλαίσιο, οι πόλεις όλο και πιο ίδιες στα εξωτερικά τους γνωρίσματα», έτσι όπως αποκρυσταλλώνει την διαπίστωση ότι «τα ιδιαίτερα έθιμα των λαών απαλείφονται, το ντύσιμο εξομοιώνεται, τα ήθη διεθνοποιούνται» είναι αληθινά μια τωρινή εικόνα.
Ενώ η διαπίστωση για την «τρομερή, ακατανίκητη δύναμη» που διαθέτουν «ο κινηματογράφος, το ραδιόφωνο, ο χορός ή και η μόδα» δεν χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να αντικατασταθούν από τα social media, την τηλεοπτική εικόνα, την σύγχρονη εκδοχή ψυχαγωγίας και… ασφαλώς, πάλι, την μόδα. Το κοινό στοιχείο όλων αυτών, τότε και τώρα; «Προσφέρουν διασκέδαση χωρίς να απαιτούν προσπάθεια. Η ακατανίκητη δύναμή τους έγκειται ακριβώς στην άνευ προηγουμένου ευκολία τους»
Δεν κραυγάζει ακριβώς ο Τσβάϊχ: Παρατηρεί όμως με ένταση. Για να καταλήξει σε τι; Στο «να διαφυλάξουμε εντός μας το δικό μας μέτρο, τον δικό μας ρυθμό ζωής», με την υπορρέουσα πεποίθηση (ή ελπίδα;) ότι «εξακολουθούν να υπάρχουν δυνάμεις, που δεν υποκύπτουν στον κατακερματισμό και την ισοπέδωση».
Είναι αισιόδοξο αυτό; Είναι – λίγο μετά τον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που τότε θεωρήθηκε «Ο Μεγάλος Πόλεμος», με Μεσοπολεμικές τις μνήμες Μπελ Εποκ σχετικά πρόσφατες – προσαρμόσιμο στην τωρινή εκδοχή μαζικοποίησης μέσα από την τεχνολογία; Μιας φάσης επαναφοράς του (Α΄) Ψυχρού Πολέμου, στην νέα ψυχροπολεμική «μας» φάση, που άγνωστον τι τέρατα δημιουργεί, διαγραφόμενα στο βάθος του ορίζοντα που ακολούθησε το (άκριτα αναφερόμενο) «Τέλος της Ιστορίας».
