Η προχθεσινή απόφαση της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ να αναβαθμίσει την συμμετοχή της Παλαιστινιακής Αρχής στον Διεθνή Οργανισμό σε συνδυασμό με την πρωτοβουλία της Ισπανίας και άλλων τεσσάρων χωρών της Ευρώπης να αναγνωρίσουν μεθαύριο, στις 21 Μαΐου, ανεξάρτητο Παλαιστινιακό Κράτος είναι μια κορύφωση της πίεσης προς το Ισραήλ για την αποδοχή της λύσης των δύο κρατών.
Από το 1974 και την ομιλία του Αραφάτ στην Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ ο Διεθνής Οργανισμός με μια στάση που θα μπορούσαμε να συμπυκνώσουμε ως πλήρης εισδοχή της Παλαιστίνης σε αναμονή λειτούργησε σαν μια ντε φάκτο αναγνώριση ενός κράτους που δεν έχει ακόμη δημιουργηθεί.
Στο κείμενο της προχθεσινής απόφασης της Γενικής Συνέλευσης γίνεται σαφής αναφορά στην μοναδικότητα της περίπτωσης της Παλαιστίνης προφανώς για να διασκεδασθούν οι ανησυχίες για την επανάληψη της διαδικασίας σε άλλες περιπτώσεις.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους οι άλλες περιπτώσεις είναι το Κόσσοβο και η Ταιβάν.
Σήμερα όπως φάνηκε από τις πρώτες ψηφοφορίες μετά την εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία δεν υπάρχει στον ΟΗΕ η αναγκαία πλειοψηφία ώστε να υιοθετηθούν παρόμοιες αποφάσεις για το Κόσσοβο και την Ταιβάν.
Όμως η ανάδυση ενός πολυκεντρικού-πολυπολικού κόσμου θα εντείνει τον ανταγωνισμό για την σφραγίδα της διεθνούς νομιμότητας και θα καταστήσει προνομιακό πεδίο αντιπαράθεσης τον ΟΗΕ.
Ο κίνδυνος για παγίωση περισσότερων της μιας Διεθνούς Νομιμότητας και γιατί όχι παράλληλων με τον ΟΗΕ θεσμών ελλοχεύει σε έναν Ψυχρό Πόλεμο άγνωστης διάρκειας και έκβασης.
