Αν προσθέσουμε στις τέσσερεις θητείες Πούτιν στο Κρεμλίνο την τετραετία 2008-12 στο αξίωμα του πρωθυπουργού, ο Πούτιν κλείνει 24 χρόνια στην κορυφή της εξουσίας με το πιο προσωποπαγές σύστημα της νεότερης Σοβιετικής και Ρωσικής Ιστορίας.
Στο ξεκίνημα του ο Πούτιν δημιούργησε ελπίδες για εκδημοκρατισμό στο εσωτερικό και ταυτόχρονα κατοχύρωσης θεσμικής συνεργασίας με τις ΗΠΑ και τη Δύση σε θέματα ασφάλειας.
Τον Σεπτέμβριο του 2001 μετά το σοκ της 11.9 και ενώ οι ΗΠΑ προετοίμαζαν την εισβολή στο Αφγανιστάν, ο Πούτιν διαμήνυσε ότι δεν έχει καμιά αντίρρηση στην χρήση των αεροδρομίων της πρώην Σοβιετικής Ασίας από τις ένοπλες δυνάμεις των ΗΠΑ.
Επιπλέον, δεν έχανε ευκαιρία να δηλώσει ότι η Ρωσία είναι πρόθυμη να συνεργασθεί με τη Δύση στον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας.
Η προθυμία Πούτιν να συμμετάσχει στην κατοχύρωση μιας παγκόσμιας μεταψυχροπολεμικής τάξης πραγμάτων δεν κράτησε πολύ, όταν έγινε φανερό ότι η Ουάσιγκτον θεωρούσε τη συνεργασία της Μόσχας με το διευρυμένο ΝΑΤΟ ως το μόνο δυνατό θεσμικό πλαίσιο συνεργασίας με τη Ρωσία.
Έτσι, την Άνοιξη 2003, όταν η Γαλλία και η Γερμανία συγκρούστηκαν με τις ΗΠΑ για την επικείμενη εισβολή στο Ιράκ, οι Σιράκ, Σρέντερ και Πούτιν εγκαινίασαν τριμερείς συναντήσεις σε τακτά χρονικά διαστήματα.
Στις αρχές του 2008 ο Πούτιν από τι βήμα της ετήσιας Διάσκεψης Ασφαλείας του Μονάχου προειδοποίησε ότι η Ρωσία θα θεωρήσει casus belli την ένταξη στο ΝΑΤΟ χωρών της πρώην ΕΣΣΔ .
Λίγους μήνες αργότερα, Γαλλία και Γερμανία στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, έβαλαν βέτο στην ένταξη της Ουκρανίας της Μολδαβίας και της Γεωργίας.
Από τότε μέχρι και την ανάφλεξη στην Ουκρανία το 2014, η μεν Μόσχα έβλεπε τις ΗΠΑ να την περικυκλώνουν και να ασκούν πίεση στην Ευρώπη να οριοθετήσει τις σχέσεις με τη Ρωσία η δε Ουάσιγκτον θεωρούσε ότι ο Πούτιν βάζει σφήνα στην Διατλαντική Σχέση…
