Κρίσιμες για το μέλλον της Τουρκίας, τόσο για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις όσο και για την συμπεριφορά της Άγκυρας στην εξωτερική πολιτική, είναι οι σημερινές δημοτικές εκλογές στην Τουρκία.
Η Κωνσταντινούπολη και η αναμέτρηση ανάμεσα στον νυν δήμαρχο Εκρέμ Ιμάμογλου και τον υποψήφιο του ΑΚΡ, Μουράτ Κουρούμ, είναι πλέον η “κόκκινη μηλιά” της σημερινής Τουρκίας, ενώ οι εκλογές έχουν πάρει έναν σαφή χαρακτήρα πρόβας για τις επερχόμενες προεδρικές εκλογές.
Σύμφωνα με δημοσκοπήσεις και αναλύσεις, το CHP αναμένεται να διατηρήσει την υπεροχή του στις 9 ή 10 από τις 11 μεγάλες πόλεις στην Τουρκία. Στην Άγκυρα θεωρείται δεδομένη η νίκη του νυν δημάρχου Μανσούρ Γιαβάς ενώ στις δημοσκοπήσεις καταγράφεται μεγάλη διαφορά, της τάξεως του 10% υπέρ του Ιμάμογλου στην Κωνσταντινούπολη.
΄Στην Τουρκία εκτιμούν ότι αυτή την φορά, αν η διαφορά υπέρ του Ιμάμογλου είναι μικρή, ο Ερντογάν δύσκολα θα επαναλάβει την ακύρωση των εκλογών όπως είχε κάνει το 2019. Κάτι τέτοιο, στην σημερινή συγκυρία, θα έδινε ακόμα μεγαλύτερη δυναμική στην αντιπολίτευση και πιθανόν να λειτουργούσε ενωτικά.
Οι εκλογές, και κυρίως στην Κωνσταντινούπολη, θα καθορίσουν κατ’ αρχήν το μέλλον της αντιπολίτευσης και του Ιμάμογλου. Αν ο Ιμάμογλου κερδίσει, η αντιπολίτευση, παρά τον μεγάλο της κατακερματισμό, θα ανακτήσει την δυναμική της και ο Ιμάμογλου θα είναι πια ο αδιαφιλονίκητος αντίπαλος του Ταγίπ Ερντογάν στις επόμενες προεδρικές εκλογές.
Η αναθεώρηση του Συντάγματος
Μια νίκη του Ιμάμογλου, θα αποτελέσει σημαντικό εμπόδιο στις προθέσεις του Ταγίπ Ερντογάν να αλλάξει το σύνταγμα, βασικός πλέον στόχος του Τούρκου Προέδρου για την επόμενη περίοδο.
Ο Ερντογάν χρειάζεται τουλάχιστον 40 επιπλέον βουλευτές από αυτούς που έχει σήμερα η συμμαχία του με τους εθνικιστές του Ντεβλέτ Μπαχτσελί και στόχος του είναι να προσελκύσει τμήματα της αντιπολίτευσης προκειμένου να στηρίξουν την μεγάλη συνταγματική μεταρρύθμιση που θέλει να προωθήσει.
Νίκη του Ιμάμογλου θα καταστήσει πιο δύσκολο για τον Τούρκο Πρόεδρο να πάρει την υποστήριξη που θέλει και θα τον αναγκάσει να μείνει προσκολλημένος στην συμμαχία του με τους εθνικιστές. Μια συμμαχία που γίνεται όλο και πιο δύσκολη καθώς στο ΑΚΡ επικρατεί αυξανόμενη δυσφορία λόγω της εξάρτησης του από τον Μπαχτσελί.
Αν ο Ιμάμογλου χάσει, θα είναι πια πολύ πιο εύκολο για τον Ερντογάν να έρθει κοντά σε τμήματα της αντιπολίτευσης, κυρίως τα μικρά ισλαμικά κόμματα και ίσως και τους Κούρδους. Η αντιπολίτευση θα χάσει την όποια δυναμική της έχει απομείνει μετά την μεγάλη ήττα στις προεδρικές εκλογές του Μαΐου 2023 ενώ το CHP θα εισέλθει σε μια περίοδο έντονων αναταράξεων.
Ο Ιμάμογλου δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να διεκδικήσει την ηγεσία του κόμματος, κάτι που ενδέχεται να απειλήσει το CHP ακόμα και με διάσπαση.
Η κουρδική ψήφος, μαζί με τις ψήφους των συνταξιούχων και των νέων θεωρούνται τα «κλειδιά» των δημοτικών εκλογών. Σύμφωνα με εκτιμήσεις Τούρκος αναλυτών και δημοσκόπων, περίπου το 50% των Κούρδων ψηφοφόρων της Κωνσταντινούπολης θα ξαναψηφίσουν τον Ιμάμογλου ενώ στις κουρδικές περιοχές το φιλοκουρδικό κόμμα DEΜ αναμένεται να διατηρήσει την ισχύ του.
Οι συνταξιούχοι, που είναι η μεγάλη ομάδα που υποφέρει πιο πολύ, μαζί με τους νέους, από την οικονομική κρίση, έχουν απογοητευτεί από τις πρόσφατες οικονομικές πολιτικές του Ερντογάν και σύμφωνα με τις εκτιμήσεις στην Τουρκία ένα μεγάλο μέρος δεν θα ψηφίσει υπέρ του AKP. Οι νέοι, σύμφωνα με Τούρκους αναλυτές, βρίσκονται σε «φάση απάθειας» και η αποχή τους από τις κάλπες αναμένεται να φτάσει μέχρι και το 50%.
Ελληνοτουρκικά
Το αποτέλεσμα των εκλογών θα επηρεάσει και την τουρκική εξωτερική πολιτική. Αν ο Ιμάμογλου κερδίσει, ο Ερντογάν θα αναγκαστεί να προσφύγει και πάλι στον σκληρό εθνικισμό ώστε να συσπειρώσει την βάση του και τους εθνικιστές βουλευτές του Καλού Κόμματος της Μεράλ Ακσενέρ εν όψει της συνταγματικής αλλαγής. Ο αντι-δυτικισμός και οι αναθεωρητικές εξάρσεις θα επιστρέψουν στην ρητορική της Άγκυρας και αυτό ενδέχεται να έχει επιπτώσεις και στις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Αν κερδίσει ο Κουρούμ, ο Ερντογάν θα αισθανθεί πιο άνετα απέναντι στον Ντεβλέτ Μπαχτσελί και είναι πολύ πιθανόν να συνεχίσει την εν εξελίξει στροφή του στην εξωτερική πολιτική, καθώς δεν θα έχει πλέον ανάγκη την εργαλειοποίηση του σκληρού εθνικισμού.
