Το ερώτημα που τίθεται μετά τον θάνατο των τριών Αμερικανών στρατιωτών στην Ιορδανία είναι αν θα τηρηθούν οι άτυποι κανόνες της αναλογικότητας πληγμάτων-αντίποινων που έχουν καθιερωθεί στην πράξη εδώ και τέσσερεις μήνες.
Ούτε οι ΗΠΑ, ούτε το Ιράν θέλουν τα θερμά επεισόδια μεταξύ τους ή δια αντιπρόσωπων να κλιμακωθούν σε γενικευμένη σύρραξη. Έτσι εδώ και τέσσερεις μήνες Ουάσιγκτον και Τεχεράνη επιδεικνύουν μια υποδειγματική αυτοσυγκράτηση όπως προκύπτει από την αναλογικότητα των μεταξύ τους αντιποίνων.
Όταν οι Χουθις απειλούν την ασφαλή ναυσιπλοΐα στην Ερυθρά Θάλασσα, αλλά και όταν οι Φρουροί της Επανάστασης, η Σιιτική Πολιτοφυλακή του Ιράκ και η Χεζμπολά πλήττουν αμερικανικούς στόχους στην ευρύτερη περιοχή, θυμίζουν στις ΗΠΑ και το Ισραήλ ότι απευθείας επίθεση στο Ιράν σημαίνει περιφερειακή ανάφλεξη.
Αν δεχθούμε ότι η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ στις 7.10.2023 είχε στόχο να βραχυκυκλώσει την προσέγγιση του Ριάντ με το Τελ-Αβίβ, που προωθεί η Ουάσιγκτον, είναι σαφές ότι η Τεχεράνη καταγράφει κάθε μορφής περιφερειακή συνεργασία αραβικών κρατών με το Ισραήλ ως αντιιρανική συμμαχία.
Στα πλήγματα – προειδοποιήσεις του Ιράν και των συμμάχων του υπάρχει μια εξαίρεση που δεν είναι άλλη από τα πλήγματα στο Πακιστάν εναντίον Τζιχαντιστών. Αυτά τα πλήγματα θυμίζουν στις ΗΠΑ ότι οι Σιίτες στην ευρύτερη Μέση Ανατολή είναι εκ των πραγμάτων σύμμαχος στον αγώνα κατά του Ισλαμικού Κράτους και των κάθε λογής Τζιχαντιστών, αλλά και του Πακιστάν, που μέσω των Ταλιμπάν ελέγχει το Αφγανιστάν, που έχει ξαναγίνει ορμητήριο του σουνιτικού φονταμενταλισμού.
