Πέραν της όποιας επικοινωνιακής της αξίας ποιο είναι άραγε το πραγματικό αντίκρισμα της απόφασης της Συνόδου Κορυφής της Ε.Ε των 27 για έναρξη των ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Ουκρανία και τη Μολδαβία καθώς και για την ανακήρυξη της Γεωργίας ως υποψήφιας προς ένταξη χώρας;
Το ερώτημα για την ευρωατλαντική προοπτική των τριών πρώην σοβιετικών δημοκρατιών ετεθη στην Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, την Άνοιξη 2008 από τον τότε Πρόεδρο των ΗΠΑ Μπους τον νεότερο.
Μάλλον, για να είμαστε ακριβείς, το ερώτημα δεν πρόλαβε να τεθεί καθώς η Μέρκελ και ο Σαρκοζί είχαν απειλήσει με βέτο. Μπορεί εν μέσω πολέμου Ρωσίας-Ουκρανίας να υπάρξει ουσιαστική πρόοδος στις ενταξιακές διαπραγματεύσεις με το Κίεβο ,την Τιφλίδα και το Τσισινάου;
Να σημειώσουμε ότι και οι τρείς χώρες έχουν ακρωτηριασθεί εδαφικά.
Η Ουκρανία έχει χάσει το 20% της έκτασής της. Στη Γεωργία η Μόσχα και οι σύμμαχοί της ελέγχουν την Αμπχαζία και την Νότια Οσσετία. Στη Μολδαβία ο ρωσικός στρατός ελέγχει την αποσχισθείσα από το 1990 Τρανσδνειστρία.
Τα παραπάνω πραγματικά δεδομένα είναι γνωστά. Τα γνωρίζουν τόσο οι Βρυξέλλες όσο και οι τρείς εμπλεκόμενες χώρες. Είναι, λοιπόν, δύσκολο να προκύψει από την απόφαση της Συνόδου Κορυφής κάτι ουσιαστικό που να προσθέτει κάτι στο βάρος τους στο επίπεδο των διμερών συσχετισμών με τη Μόσχα.