Ο πάντα διεισδυτικός, συχνά ανατρεπτικός αποφθεγματικός λόγος του Λευτέρη Κουσούλη – που συνοδεύει τη δημόσια σκηνή εδώ και χρόνια – επανέρχεται. Για να υποστηρίξει, εντονότερα παρά ποτέ, ότι «στην πολιτική σύγκρουση, κατεξοχήν οι σημασίες και τα νοήματα δεν είναι όπλο της πολιτικής μάχης, είναι αντικείμενο της πολιτικής μάχης. Καθώς λοιπόν οι λέξεις φορτώνονται με σημασίες «ώστε να εξυπηρετήσουν σκοπούς», ή πάλι εκκενώνονται από τις σημασίες, το να προσέρχεται κανείς στην «των ονομάτων επίσκεψιν» δεν αποτελεί μόνο την Αντισθένεια σοφία. Αλλά και βασική πολιτική λειτουργία.
[Η πρώτη παρουσία, από τις ΜΕΤΑΜΕΣΟΝΥΚΤΙΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, ήταν το 2017. Με πρόσθετα λήμματα και αναστόχευση το 2020].
Βέβαια, οι προτάσεις Κουσούλη δεν είναι εύκολες. Ούτε βολεύουν στερεότυπα. Δείτε:
Το κόμμα περιγράφεται ως «ομάδα ανθρώπων που λειτουργεί σε μια κοινωνία ως επεξεργαστής νοήματος με σκοπό την κατάκτηση και την διατήρηση της εξουσίας» Κοιτάξτε γύρω σας: Πλην της αναφοράς στην πολύτιμη διατήρηση της εξουσίας (άλλοτε θα μιλούσαμε για «συντήρηση»…) , πού βλέπετε αληθινά επεξεργαστές νοήματος;
Ή, πάλι, δείτε την ευθύνη. Αυτή προσεγγίζεται ως «συνειδητή συμμετοχή με επίγνωση και αποδοχή των συνεπειών και του αποτελέσματος της εκάστοτε πράξης στον μακρύ χρόνο». Αποδοχή συνεπειών, είπατε; Μα… η ηγεσία περισσότερο προς συμμετοχή σε πάρτι προσεγγίζεται! Και μάλιστα σε μακρύ χρόνο…
Από κει και πέρα, η πολιτική η ίδια πώς ορίζεται; Ως «θεσμικός έλεγχος της βίας […] η λειτουργία που διαρρυθμίζει τη σύγκρουση με σκοπό την συνύπαρξη». Ειλικρινά, βλέπετε κάποιους/κάπου/κάπως να ενδιαφέρονται για συνύπαρξη, στα χρόνια μας της εχθροπάθειας; (Ειρωνεία: Παραδίπλα είναι ο πολιτισμός. Του οποίου η κατακλείδα του ορισμού γράφει: «η συνύπαρξη που προκύπτει»).
Θα αντιλαμβάνεται ήδη ο αναγνώστης, ότι ο Λευτέρης Κουσούλης δεν ενδιαφέρεται ακριβώς να χαϊδέψει αυτιά. Οι εξ ημών δημοσιογράφοι, ας προσέξουν μάλιστα τον ορισμό της δημοσιογραφίας: «Η πάντοτε ελλιπής απόπειρα απόδοσης της καταγραφής πλευρών της πραγματικότητας σε κίνηση και εξέλιξη, υπό καθεστώς σπουδής της πίεσης του χρόνου και των απαιτήσεων του θεάματος».
Καλή ανάγνωση!
