Την περασμένη Παρασκευή ο περιφερειάρχης Θεσσαλίας Κ. Αγοραστός αντί να κάνει χρήση της τελευταίας προεκλογικής του ομιλίας προτίμησε να παραβρεθεί σε μία άλλη, στον Βόλο, του Αχιλλέα Μπέου. Σ’ αυτόν που, όπως λένε στο Βόλο, πέταξε στον περιφερειάρχη το μπαλάκι των πλημμυρών. Κι όμως, ο Κ. Αγοραστός παρακολούθησε και χειροκρότησε τον Μπέο, πολλάκις.
Στον Βόλο αυτή τη φορά οι αντίθετοι του ύφους (και όχι μόνο) του δημάρχου Μπέου έκαναν ότι έπρεπε: Συσπειρώθηκαν ελπίζοντας. Είχαν λόγους να ελπίζουν. Επικεφαλής της νέας παράταξης μπήκε ο Ν. Παπαπέτρος, ένας αντιστάρ, βαθιά μορφωμένος νομικός, κι όπως λένε, ο Νο1 δικηγόρος στον Βόλο. Το ψηφοδέλτιό του ήταν να το ζηλεύει κάθε υποψήφιος. Πολίτες κύρους κι εμπιστοσύνης από τη φιλελεύθερη δεξιά και την κεντροδεξιά μέχρι ακόμη και την εξωκοινοβουλευτική αριστερά.
Κι όμως, ο οδοστρωτήρας Μπέος δεν χρειάστηκε καν τον β’ γύρο.
«Τον θαυμάζουν, είναι πρότυπο, όσο κι αν ακούγεται παράδοξο», λέει φίλος που γνωρίζει καλά τα του Βόλου. Είναι σαν να βγάζει στην επιφάνεια τα χειρότερα ένστικτα του άλλου, να τα νομιμοποιεί, να στέλνει το σήμα».
Αν διαβάσει κανείς τα σχόλια στον λογαριασμό του στο fb είναι ο μάγκας που δεν μασάει, που τους έχει όλους γραμμένους, που αυτός πάντα καταφέρνει να τους την φέρνει. Σε ποιούς; Στους άλλους τους συστημικούς. Είναι σαν η χρυσή τομή ανάμεσα στον Παλαιοκώστα και τον Πολάκη.
Μα στον Βόλο; Στην πόλη με την ισχυρή αστική κι εργατική παράδοση; Στην πόλη των καλλιεργημένων αστών και των συγκροτημένων προλετάριων;
«Πού τα είδες όλα αυτά;» λέει ο φίλος. «Από το ’60 δεν υπάρχει βολιώτης βιομήχανος ούτε εργατικές δράσεις κι αν πρόσεξες, ο Βόλος είναι ίσως η μόνη περιοχή όπου το ΚΚΕ δεν ανέβηκε, μένει κολλημένο στο 6,5%, χρόνια».
2014: Εν αρχή ήταν ο Ολυμπιακός Βόλου. Μια ομάδα με την οποία είναι ταυτισμένος ο Βόλος και όπου κυριαρχούσε για χρόνια η βεβαιότητα της αδικίας σε βάρος του επειδή οι διοικήσεις του πήγαιναν με τον σταυρό στο χέρι.
Τότε αφίχθη ο Αχιλλέας Μπέος. Η βεβαιότητα του «σικέ» και της αδικίας στο ποδόσφαιρο είχε δημιουργήσει πλέον σε πολλούς στον Βόλο, σε συνδυασμό με τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων, ένα υπόστρωμα οργής που εξελίχθηκε σε ανοχή στο νέο ύφος διοίκησης της ομάδας. Κι όταν ήρθαν τα πρώτα καλά αποτελέσματα η ανοχή μετατράπηκε σε αποδοχή. Και το απολιτικό μετατράπηκε σε πολιτικό.
«Αμφιβάλλεις, λέει ο φίλος μου, ότι πολλοί συμμερίζονται όσα είπε για τον Κασσελάκη; Κι ότι ο Μπέος τους δίνει διέξοδο από μια πολιτική ορθότητα που δεν τους αφορά αλλά τους καταπιέζει κιόλας; Τι καλύτερο από την ελευθεροστομία του Μπέου; Κι Αυτός το γνωρίζει, το καλλιεργεί, το απολαμβάνει και πολλοί ταυτίζονται μαζί του, έχει γίνει για πολλούς το πρότυπο της επιτυχίας: Μόνος του απέναντι σε όλους. Με κάθε μέσο. Αυτό είναι το αφήγημα».
Οι τραμπουκισμοί του που υπερψηφίστηκαν από τους περισσότερους Βολιώτες δείχνει πόσο επικίνδυνη γίνεται, πλέον, αυτή η ταύτιση.
Πάντως, ειδικά για το τελευταίο, σημειώνω το ρητορικό ερώτημα του Ρόμπερτ Νταλ, ίσως ο κορυφαίος στοχαστής για τη Δημοκρατία: «Ένα δημοψήφισμα που, π.χ. θα ανατρέπει την ισότητα των γυναικών με τους άνδρες δεν είναι ανεκτό από τη Δημοκρατία εφ’ όσον αντιβαίνει στις βασικές αρχές της, εν προκειμένω αυτήν της πολιτικής ισότητας».
