Μετά τις δεκαετίες του 80 και του 90, όπου το ΡΚΚ διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην κοινωνική επανάσταση στις κουρδικές περιοχές της Τουρκίας και κορύφωσε την ένοπλη σύγκρουση με το τουρκικό κράτος, το κουρδικό εισήλθε σε μια εντελώς νέα περίοδο με την σύλληψη του ιδρυτή του Αμπντουλάχ Οτζαλάν το 1999.
Από τις αρχές του 2000, οι περιοχές της νοτιοανατολικής Τουρκίας άρχισαν διστακτικά να ζουν σε μια περίεργη ειρήνη, με το ΡΚΚ να έχει περιορίσει σημαντικά τις επιχειρήσεις του στην Τουρκία και να δίνει περισσότερη σημασία στην αναδιοργάνωση και την παρουσία του στο βόρειο Ιράκ και την Συρία, και τους τουρκικούς μηχανισμούς ασφαλείας να κρατούν ένα χαμηλότερο προφίλ σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες.
Από τα τέλη της πρώτης δεκαετίας του 2000 και τις αρχές της δεύτερης, το ΑΚΡ και ο Ερντογάν, που αρχικά δεν έφεραν τα εθνικιστικά «βαρίδια» των προηγούμενων κυβερνήσεων, ξεκίνησαν μια προσπάθεια επίλυσης του Κουρδικού.
Οι διαπραγματεύσεις γίνονταν στα σκοτεινά, μέσω της ΜΙΤ και τον Χακάν Φιντάν αλλά η περιοχή ζούσε ήδη σε ρυθμούς ειρήνης. Το Ντιγιάρμπακιρ, η πρωτεύουσα των Κούρδων άλλαζε, η ζωή είχε βρει κια ομαλότητα και πολλοί τότε μιλούσαν για μια «κουρδική αναγέννηση» τεχνών και γραμμάτων με κέντρο κυρίως την παλιά πόλη του Ντιγιάρμπακιρ, το Σουρ.
Το κουρδικό κίνημα άρχισε ήδη από τότε να παρουσιάζει, αμυδρά και διστακτικά, δυο διαφορετικά προφίλ: Τους μετριοπαθείς, που θεωρούσαν ότι το ΡΚΚ έπρεπε να καταθέσει τα όπλα, φυσικά με προϋποθέσεις, και να υπάρξει μια πολιτική λύση στο Κουρδικό και τους σκληροπυρηνικούς, κυρίως τις ηγεσίες του ΡΚΚ στο όρος Καντίλ του Βορείου Ιράκ, που θεωρούσαν ότι η οργάνωση πρέπει να εξακολουθεί να ασκεί ένοπλες πιέσεις στην Τουρκία.
Με τον συριακό εμφύλιο και την ανάδειξη των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους», το κουρδικό διεθνοποιήθηκε, το ΡΚΚ αύξησε την βαρύτητα του στην περιοχή ως το μόνο πραγματικό ανάχωμα απέναντι στους τζιχαντιστές και η Τουρκία βρέθηκε απέναντι σε μια εντελώς νέα κατάσταση, που θεωρήθηκε εξαιρετικά επικίνδυνη για την Αγκυρα.
Το πολιτικό κουρδικό κίνημα θα προβεί στην ίδρυση του HDP και για πρώτη φορά τον Ιούνιο του 2015 ένα κουρδικό κόμμα θα πάρει έδρες στην τουρκική Εθνοσυνέλευση, ενώ μέχρι τότε οι Κούρδοι βουλευτές εκλέγονταν ως ανεξάρτητοι, και μάλιστα θα στερήσει την πλειοψηφία στο ΑΚΡ.
Ο Σελαχατόν Ντεμιρτάς θα ηγηθεί της πτέρυγας των μετριοπαθών, προκαλώντας την μήνη του ΡΚΚ, το οποίο θα ξεκινήσει μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων αμέσως μετά τις εκλογές, ενώ η κυβέρνηση, με την στήριξη πια των εθνικιστών του Μπαχτσελί, θα διακόψει την διαδικασία επίλυσης του Κουρδικού.
Μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων και μάλιστα ιδιαίτερα φονικών, θα εξαπολύσει την ίδια περίοδο στην Τουρκία το “Ισλαμικό Κράτος” και έτσι τον Νοέμβριου του 2015, στις επαναληπτικές εκλογές, το ΑΚΡ θα ανακτήσει την πλειοψηφία του καθώς οι Τούρκοι τρομοκρατήθηκαν από τις επιθέσεις και η προοπτική βίας και αστάθειας θα τους κάνει να ψηφίσουν πάλι μαζικά το ΑΚΡ.
Το ΡΚΚ θα προσπαθήσει να φέρει την σύγκρουση στις πόλεις με το αντάρτικο των πόλεων, που θεωρήθηκε από πολλούς Κούρδους λάθος και πολιτικά αλλά και στρατηγικά ενώ το ανελέητο τουρκικό κράτος άδραξε την ευκαιρία να ισοπεδώσει πόλεις στη νοτιοανατολική Τουρκία και να εντείνει ασφυκτικά τον έλεγχο του στην περιοχή.
Το ΡΚΚ δεν έχασε την συμβολική του εικόνα στα μάτια όσων Κούρδων ήταν φιλικά προσκείμενοι στην οργάνωση αλλά έχασε την παλιά του αίγλη και έγινε αντικείμενο επικρίσεων ενώ μειώθηκε κατλα πολύ ο αριθμός νέων που εγκατέλειπαν την Τουρκία για να στρατευτούν στο ΡΚΚ.
Πολλοί Τούρκοι αναλυτές άρχισαν τότε να εκτιμούν ότι οι σκληροί του ΡΚΚ στο Ιράκ δεν έβλεπαν τελικά και με τόσο κακό μάτι την επικράτηση του Ερντογάν και το πλήγμα που δέχθηκαν οι μετριοπαθείς του κουρδικού κινήματος.
Την ίδια ώρα, οι μετριοπαθείς Κούρδοι της βόρειας Συρίας πιέζονταν αφόρητα από τους σκληρούς του ΡΚΚ. Οι ίδιες αναλύσεις εκτιμούσαν ότι και για την Αγκυρα φαινόταν πιο οφέλιμο να υπάρχουν οι σκληροί του ΡΚΚ και όχι οι μετριοπαθείς του κουρδικού κινήματος που ζητούσαν πολιτικές λύσεις.
Η ρήξη ανάμεσα στον Ντεμιρτάς και το ΡΚΚ θα βαθύνει και για τους σκληρούς του κουρδικού η φυλάκιση του Ντεμιρτάς λέγεται ότι δεν ήταν και τόσο κακό νέο.
Στην προεκλογική περίοδο πριν τις εκλογές του περασμένου Μαΐου, τοποθετήσεις σκληρών του ΡΚΚ υπέρ της αντιπολίτευσης ήταν σαν «βούτυρο στο ψωμί» του καθεστώτος, που συστηματικά καλλιέργησε το αφήγημα ότι η αντιπολίτευση συνεργάζεται με το ΡΚΚ. Οι τοποθετήσεις αυτές προκάλεσαν νέα ερωτήματα για τους απώτερους στόχους του ΡΚΚ.
