Το Λαϊκό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα, το κόμμα του Κεμάλ Ατατούρκ, πέρασε σε 100 χρόνια από «φάρος» της κεμαλικής κοινωνικής επανάστασης σε ένα κόμμα που σήμερα παραπαίει και που πολλοί ονομάζουν πλέον ως «δεινόσαυρο που δεν μπορεί να προσαρμοστεί».
Από τo 1950, όταν έγιναν οι πρώτες εκλογές με το πολυκομματικό σύστημα, καταγράφει σταθερά μια εξασθένιση πολιτικής ισχύος αλλά, μέχρι το 2002 και την πρώτη νίκη του ΑΚΡ, είχε καταφέρει να παραμείνει το κυρίαρχο κόμμα της κοινωνικής επανάστασης που ξεκίνησε ο Ατατούρκ και να διατηρεί την πολιτισμική του πρωτοκαθεδρία.
Από το 2002 όμως και μετά, το CHP άρχισε σταδιακά να χάνει τον ρόλο του «φάρου» στην πορεία προς μια εκκοσμικευμένη και εκσυγχρονισμένη –με δυτικά πρότυπα- κοινωνία.
Ο σκληρός εθνικισμός που πρυτανεύει ακόμα στους κόλπους του κόμματος, και που ούτε ο Αλεβίτης Κιλιτσντάρογλου κατάφερε τελικά να λυγίσει, αποτελεί βασικό συστατικό της ταυτότητας του ενώ η απομάκρυνση του κόμματος από τις προσδοκίες και τις ελπίδες ενός μεγάλου μέρους της κοινωνίας για βαθιές αλλαγές στη διακυβέρνηση και τις κοινωνικές πολιτικές έχουν σήμερα αφήσει στο ΑΚΡ το μονοπώλιο όχι μόνο της διακυβέρνησης της χώρας αλλά και τις χειραγώγησης της κοινωνίας.
