Όταν επιχειρείται να καθυστερήσει και πολύ περισσότερο να ματαιωθεί μια δυσμενής εξέλιξη με αποτέλεσμα την επίσπευσή της, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια κλασική περίπτωση αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Σε αυτή την δυναμική κινούνται πλέον στον Ειρηνικό η Κίνα , οι ΗΠΑ, η Ιαπωνία και οι δύο Κορέες με πιο πρόσφατη εξέλιξη την επανάληψη από την Ουάσιγκτον της παροχής στρατιωτικής βοήθειας στην Ταιβάν.
Οι ΗΠΑ ανησυχούν για δύο στρατηγικούς στόχους του Πεκίνου, πρώτον την «ειρηνική» ενσωμάτωση της Ταιβάν στην Κίνα και δεύτερον την σταδιακή επανένωση – ουδετεροποίηση της Κορεατικής Χερσονήσου.
Ενώ το Πεκίνο θεωρεί σταθεροποιητικές τις δύο παραπάνω στοχεύσεις, στην Ουάσιγκτον διαβάζουν την εγκαθίδρυση μιας αποκλειστικής ζώνης επιρροής της Κίνας.
Σε ότι αφορά την σταδιακή ενοποίηση και ουδετεροποίηση της Κορεατικής Χερσονήσου που στηρίζεται στο γεγονός ότι η Κίνα είναι η μόνη μεγάλη δύναμη που μπορεί να εγγυηθεί μια μακράς διαδικασία προσέγγισης των δύο κορεατικών κρατών, οι ΗΠΑ βλέπουν κατά κύριο λόγο έναν ελιγμό που στοχεύει στη φινλανδοποίηση της Ιαπωνίας.
Με την σειρά του το Πεκίνο υποψιάζεται ότι οι ΗΠΑ συντηρούν, χωρίς να κινούνται για μια διπλωματική λύση, την αποσταθεροποιητική στάση της Βόρειας Κορέας για να περιφρουρούν τον ρόλο τους ως εγγυητών της ασφάλειας του Τόκιο και της Σεούλ.
Μετά από έντονες αμερικανικές πιέσεις η Ιαπωνία αυξάνει τις αμυντικές της δαπάνες όχι μόνον για να ενισχύσει την ασφάλεια της αλλά και για να μπορεί να μετρά στην διαμόρφωση της στρατηγικής των ΗΠΑ απέναντι στην Κίνα.
Είναι προφανές ότι βρισκόμαστε στην λογική της αυτοεκπληρούμενης προφητείας, μια λογική που συναντάμε αν ανατρέξουμε στις στρατηγικές των μεγάλων δυνάμεων στα χρόνια που προηγήθηκαν της έκρηξης του Α ‘ Παγκοσμίου Πολέμου, το 1914.
