Η διεύρυνση της Ομάδας BRICS με την ένταξη της Αιγύπτου ,των Εμιράτων, του Ιράν και πιθανότατα της Σαουδικής Αραβίας είναι σταθμός στην Ιστορία της Μέσης Ανατολής καθώς κλείνει το κεφάλαιο που άνοιξε στις αρχές του 1979 με την ανατροπή του Σάχη και την εγκαθίδρυση της Ισλαμικής Δημοκρατίας.
Τεχεράνη και Ριάντ έκαναν εντυπωσιακά βήματα προς την υπέρβαση μιας προαιώνιας περιφερειακής αντιπαλότητας η οποία σε μεγάλο βαθμό τροφοδότησε τόσο τον πόλεμο στην Συρία όσο και την εμφύλια σύγκρουση στην Υεμένη.
Η υπέρβαση μιας στρατηγικής αντιπαλότητας μακράς διαρκείας έδωσε την ευκαιρία στην Κίνα να δηλώσει παρούσα στην Μέση Ανατολή με την μεσολάβηση της στην αποκατάσταση των διπλωματικών σχέσεων μεταξύ Τεχεράνης και Ριάντ.
Έτη φωτός μοιάζουν να μας χωρίζουν από το 2013 όταν ΗΠΑ και Ιράν στις μυστικές διαπραγματεύσεις τους στο Ομάν αναζητούσαν μια συνολική διμερή εκκαθάριση εκκρεμοτήτων προκαλώντας την οργή και την προσέγγιση μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ.
Η νέα Μέση Ανατολή που αναδύεται μέσα από την υπέρβαση των τοπικών αντιπαλοτήτων θα επηρεάσει σε καθοριστικό βαθμό τις ενεργειακές ισορροπίες του πλανήτη.
Αρκεί η υπενθύμιση ότι εκτός απροόπτου η ένταξη της Σαουδικής Αραβίας στην Ομάδα BRICS θα έχει σαν αποτέλεσμα τη συνύπαρξη στην ίδια Ομάδα του μεγαλύτερου παραγωγού πετρελαίου του Ριάντ δηλαδή και του μεγαλύτερου εισαγωγέα που δεν είναι άλλος από την Κίνα.
Τα παραπάνω δεν νομιμοποιούν ιδιαίτερη αισιοδοξία για το σχέδιο για την Μέση Ανατολή που επεξεργάζεται ο Λευκός Οίκος που έχει ως σημείο αναφοράς την σύμπλευσή Σαουδικής Αραβίας –Ισραήλ και την εγγύηση ότι τα Κατεχόμενα δεν θα προσαρτηθούν ποτέ στο Εβραϊκό Κράτος .
Μια εποχή μοιάζει να κλείνει ,η εποχή που άνοιξε με την εκστρατεία του Ναπολέοντα Βοναπάρτη στην Αίγυπτο το 1798 με κύριο χαρακτηριστικό την προβολή των συγκρούσεων και ανταγωνισμών της Δύσης στην Μέση Ανατολή.
