Κάποτε έζησε ένας άνθρωπος, όχι πολύ παλιά, πέθανε το 2008 στα 60 του. Ήταν ο άνθρωπος που κατάφερε για σχεδόν δύο δεκαετίες να σώσει την Πάρνηθα όταν εκείνα τα χρόνια Πεντέλη και Υμηττός καίγονταν κάθε καλοκαίρι.
Ο Γιώργος Ντούρος είναι ίσως ο πιο γνωστός –κι αναμφίβολα ο πιο αγαπητός- δασικός σε όσους έχουν ασχοληθεί με το φυσικό περιβάλλον. Για περισσότερα από δέκα χρόνια δασάρχης Πάρνηθας.
Αναλογιζόμενος εκείνα τα χρόνια και το «γιατί» ο Ντούρος έσωσε την Πάρνηθα, μέχρι το 2007 –όταν πλέον αυτός βρισκόταν σε άλλο μακρινό πόστο- μία απάντηση μπορώ να δώσω: Γιατί ήταν εκεί.
Αν θυμάμαι καλά ήταν η παραμονή Χριστουγέννων του 1992. Του είχα τηλεφωνήσει για να του ευχηθώ και όταν τον ρώτησα τα σχετικά περί ρεβεγιόν (αυτός παντρεμένος με δύο ανήλικα παιδιά) τον άκουσα να μου λέει ότι θα είναι στο φυλάκιο του Δασαρχείου ψηλά στη Πάρνηθα. Στην προφανή ερώτηση «γιατί;» μου απάντησε πως δεν μπορούσε να αφήσει μόνους τους ,έναν δασοφύλακα κι έναν τεχνολόγο δασοπονίας, σε βάρδια τέτοια μέρα.
Ο Γιώργος Ντούρος ήταν μία από τις πιο αξιόπιστες πηγές μου εκείνα τα χρόνια. Ουδέποτε είχε διαψευστεί πληροφορία από εκείνον. Ανήκε σε μία γενιά δασολόγων, οι περισσότεροι κατάγονταν από ορεινές περιοχές, που επέλεξαν το ΑΠΘ και τη δασολογία γιατί τους μαγνήτιζε η δουλειά στο πεδίο.
Αποφασίσαμε λοιπόν, με τον φίλο φωτορεπόρτερ Γιάννη Καμπούρη, να ανέβουμε εκείνο το βράδυ στο φυλάκιο της Πάρνηθας.
Ο Ντούρος ήταν εκεί, μαζί με έναν δασοφύλακα και περίμεναν ακόμη δύο που ήταν σε περιπολία, στις 11.30 το βράδυ, παραμονή Χριστουγέννων. Εκείνα τα χρόνια η λαθραία υλοτομία στην Πάρνηθα ήταν στο ζενίθ κι όπως έλεγε ο Ντούρος, τις αργίες οι λαθραίοι ξεσάλωναν γνωρίζοντας τι εστί δημόσιο. Είχε αναπτύξει, μου είπε μπροστά στο επιβλητικό τζάκι, τη μοναδική πηγή θερμότητας, ένα δίκτυο πληροφοριοδοτών από νόμιμους υλοτόμους και άλλους επαγγελματίες του δάσους και ήταν έτοιμος.
Μετά, όταν επέστρεψαν, γύρω στις 2.30 το πρωί, οι δασοφύλακες από τις περιπολίες –είχαν ήδη εντοπίσει και απομακρύνει μερικούς λαθραίους για να σταλεί το μήνυμα- ακούγαμε με τον Γιάννη με ανοιχτό το στόμα τους δασικούς να λένε ιστορίες από και για το δάσος.
Κάποια στιγμή κάποιος είπε τη λέξη «ομορφιά». Σε λίγο θα ξημέρωνε και τότε ο Ντούρος μας έκανε νόημα, «ελάτε να σας δείξω την πραγματική ομορφιά». Από ένα μονοπάτι μας οδήγησε πάνω από ένα σύμπλεγμα κοιλωμάτων γεμάτων νερό. Τα ελάφια χαριεντίζονταν και ξεδιψούσαν.
Ο Ντούρος μπήκε μπροστά πολλές φορές σε σχέδια αποχαρακτηρισμών και αυθαιρέτων εγκαταστάσεων. Δεν ήταν φίλος των ΜΜΕ, με το σταγονόμετρο έδινε ειδήσεις, πίστευε βαθιά στη βαρύτητα της υπογραφής του δασάρχη. Ήταν επίσης ένας διανοούμενος της φύσης με πλήθος μελετών , μερικές με ψευδώνυμο.
Του είχα τηλεφωνήσει το 2007 αμέσως μετά την πρώτη μεγάλη πυρκαγιά στην Πάρνηθα. Πενθούσε για περισσότερα απ’ όσα τότε κατάλαβα. Πέθανε λίγους μήνες μετά, τον Φεβρουάριο.
Όπως έλεγε -και γκρίνιαζε η γυναίκα του- αν δεν είσαι εκεί…
