Είκοσι χρόνια μετά την απόφαση της Συνόδου Κορυφής της Θεσσαλονίκης για την ευρωπαική προοπτική των Δυτικών Βαλκανίων, ο ορίζοντας παραμένει θολός.
Εδώ και αρκετό καιρό έχει καταστεί σαφές ότι η Ε.Ε χωρίς μεταρρυθμίσεις, κυρίως στην διαδικασία λήψης αποφάσεων αλλά και την επανεκκίνηση της εμβάθυνσης, δεν θα είναι σε θέση να δεχθεί νέα μέλη.
Πιο συγκεκριμένα, η Γαλλία έχει καταστήσει σαφές στην Γερμανία ότι η σημερινή ευρωπαική ακινησία είναι ασύμβατη με την διεύρυνση.
Τούτων λεχθέντων η σκληρή πραγματικότητα είναι ορατή πίσω από την αισιοδοξία της πολιτικής ορθότητας των κοινών ανακοινωθέντων.
Άλλωστε η πρωτοβουλία του Μακρόν για την ίδρυση Ευρωπαικής Πολιτικής Κοινότητας δεν ήταν παρά μια επιβεβαίωση ότι για το ορατό μέλλον δεν υπάρχει προοπτική ένταξης νέων χωρών.
Έτσι η ευρωπαϊκή προοπτική δεν λειτουργεί σταθεροποιητικά για τα Δυτικά Βαλκάνια όπου πυκνώνουν οι αμφισβητήσεις του στάτους κβο στην Βοσνία που διαμορφώθηκε από την Συνθήκη του Ντέιτον το 1995, αλλά και στην Βόρεια Μακεδονία από την Συμφωνία της Οχρίδας το 2001.
Την ίδια στιγμή η σύγκρουση στην Ουκρανία είναι απρόβλεπτη για τις συνέπειες στην Μολδαβία και την Ρουμανία αλλά και κατά μήκος της ακτογραμμής της Ρουμανίας και της Βουλγαρίας στην Μαύρη Θάλασσα.
Με εξαίρεση την Ελβετία και την Αυστρία, η Σερβία και η Βοσνία Ερζεγοβίνη είναι οι μόνες χώρες στην Ευρώπη που δεν καλύπτονται από την εγγύηση αυτόματης αλληλεγγύης του άρθρου 5 του καταστατικού χάρτη του ΝΑΤΟ.
Με δύο λόγια τα Δυτικά Βαλκάνια έχουν όλα τα χαρακτηριστικά του ατυχήματος σε αναμονή.
