Η χώρα μας παραπαίει ανάμεσα σε πολιτικές αντιμετώπισης της κλιματικής αλλαγής και σε πολιτικές ασπόνδυλες χωρίς αρχή –μέση και τέλος και χωρίς πραγματικούς Εθνικούς στόχους. Ενώ από την μια πλευρά προχωράμε στο κλείσιμο των θερμοηλεκτρικών σταθμών και την εγκατάλειψη του λιγνίτη ως καύσιμου με πολύ μεγάλο κοινωνικό και οικονομικό κόστος, ενώ αναπτύσσουμε χρηματοδοτικά και τεχνικά προγράμματα αναδάσωσης, από την άλλη πλευρά χάνουμε χιλιάδες στρέμματα δασών και γεωργικών εκτάσεων μόνο από τις δασικές πυρκαγιές, κατασπαταλώντας το μεγαλύτερο μέρος των ευρωπαϊκών εργαλείων χρηματοδότησης σε αγορά πυροσβεστικού εξοπλισμού.
Ας παρουσιάσουμε λοιπόν τις δύο διαφορετικές λογικές.
Η ισχύουσα αντίληψη: Aπό το 1998 επικράτησε η λεγόμενη πυροσβεστική αντίληψη, σύμφωνα με την οποία η δασοπυρόσβεση είναι απλώς μία φωτιά σαν και τις άλλες. Επομένως αντιμετωπίζεται με τον τρόπο εκείνων που ξέρουν καλά την φωτιά. Δηλαδή τον τρόπο της Πυροσβεστικής. Παράλληλα την κάθε φωτιά την αντιμετωπίζουμε μετωπικά ως «φωτιά χώρου» με την χρήση κάθε μέσου που διαθέτουμε. Αδιαφορούμε για τις λεπτομέρειες του χώρου. Η συγκεκριμένη λογική, την περίοδο 1998-2023 έχει οδηγήσει στα εξής αποτελέσματα:
Η άλλη αντίληψη είναι εκείνη της Δασολογικής Επιστήμης:
Ο Δρ. Ελευθέριος Σταματόπουλος είναι Δασολόγος - Περιβαλλοντολόγος