«Η Θεσσαλονίκη γούσταρε τον Γιάννη Μπουτάρη ως δήμαρχο. Όσοι δεν γούσταραν, θύμωναν». Τίτλος, αυτός, ενός καταληκτικού κεφαλαίου του βιβλίου – ιδιότυπου ημερολογίου (αλλά και βιωματικής αποτύπωσης) της Δημαρχίας Μπουτάρη, αποτελεί κατά κάποιον τρόπο και το καταστάλαγμα/αποτίμηση του θυελλώδους – για τα ελληνικά πάντως μέτρα – αυτού πολιτικού στο πέρασμά του από την δημόσια σφαίρα. Είπαμε «πολιτικού»: Αυτή η διατύπωση είναι κατά προσέγγιση, καθώς το πέρασμα του ανατρεπτικού Γιάννη Μπουτάρη κατά ένα μέρος μόνο είναι «πολιτικό». περισσότερο, βλέποντας τα πράγματα εκ των υστέρων, υπήρξε ένας εκφραστής εκείνου του όχι-και-τόσο-στέρεου που ονομάζεται υπό ελληνικές συνθήκες «κοινωνία πολιτών». ίσως όμως το κυριότερο να είναι ότι ο Μπουτάρης λειτούργησε ως άνθρωπος με άποψη. Και με αποδοχή του κόστους της άποψής του: Κορύφωση ο ξυλοδαρμός του από ακροδεξιούς, Μάϊο του 2016, σε εκδήλωση για την γενοκτονία των Ποντίων.
Επεισόδια αιχμής σαν κι αυτό, καθώς και ανακινήσεις θεμάτων βάθους – σχέσεις με το Ισραήλ/πορεία μνήμης για τα τραίνα μεταφοράς Εβραίων στο Άουσβιτς, αλλά και σπορά μέλλοντος με την προσέλκυση Ισραηλινών τουριστών και προσκυνηματικών επισκεπτών στην πόλη. ισορροπίες συμπόρευσης και εκτόνωσης αντιθέσεων με την Εκκλησία/τον Θεσσαλονίκης Άνθιμο. διαχείριση του εκρηκτικού ζητήματος του Μετρό της πόλης, με αιχμή τα αρχαιολογικά ευρήματα στον Σταθμό Βενιζέλου – δημιούργησαν εκείνο που λειτούργησε ως «εποχή Μπουτάρη». Δηλαδή μπόλιασε με ένα μείγμα καινοτομίας και παράδοσης, ριζοσπαστισμού και ενσωμάτωσης μια πόλη και τους ανθρώπους της. Ξεφεύγοντας από το στερεότυπο του μόνιμου παράπονου των Θεσσαλονικιών για το «Κράτος των Αθηνών»…
Η Σμάρω Γιαννακοπούλου έζησε και δούλεψε στον στενό κύκλο της Δημαρχίας Μπουτάρη. Είδε λοιπόν τα επεισόδια αυτά και πολύ περισσότερα, στιγμές της καθημερινής διαχείρισης («πότε και ποιος θα μαζέψει 1.200 τόνους σκουπιδιών;» όταν τις εντυπώσεις μονοπωλούσε η συζήτηση περί ιδιωτικοποίησης της καθαριότητας), και ανακάλυψε προφανώς μέσα της την σκοπιμότητα, αν μη την πολιτική ανάγκη να μείνει πίσω κάτι, κάτι το ουσιαστικό από το πέρασμα Μπουτάρη.
Μια καταγραφή, που ταυτόχρονα αποτελεί και πρόταση ερμηνείας του «φαινομένου Μπουτάρη». Με αρκετά ριζοσπαστικό φόντο και η ίδια και πάντως με διάθεση αναζήτησης, με θητεία σε θεραπευτικές κοινότητες για χρήστες ναρκωτικών, με παρουσία στα οικολογικά ζητήματα (εποχής «ΝΕΑΣ ΟΙΚΟΛΟΓΙΑΣ») και στην διεκδίκηση ισότητας των φύλων και συμπεριληπτικότητας, η Σμ. Γιαννακοπούλου είχε την δυνατότητα να ακτινογραφήσει την περίπτωση Μπουτάρη. Να ζήσει τα ακραία επεισόδια μιας διαδρομής όπου π.χ. είδε την ΔΕΗ να διεκδικεί αποζημίωση 57 εκατομμυρίων για αμφισβητούμενη χρήση οικοπέδου από τον Δήμο (επί 24 χρόνια) για την λειτουργία λυόμενων σχολείων: «Αργή γραφειοκρατία ανάμεσα στις εμπλεκόμενες υπηρεσίες, όπου η μια περίμενε την άλλη, μηδέ εξαιρουμένης της νομικής, που χρέος έχει να προφυλάσσει τον Δήμο […] συμπεριφορά «δημοσίου υπαλλήλου», με αδιαφορία, επιπολαιότητα, ακόμη και σκόπιμη κωλυσιεργία». Και με βαθύτερη κατανόηση του πώς λειτούργησε ένας άνθρωπος όπως ο Μπουτάρης όταν π.χ. εξήγησε/εξομολογήθηκε ότι χρειάστηκε να δίνει παρηγορητική φροντίδα με κάνναβη στην άρρωστη σύντροφό του.
