Το αποτέλεσμα των διπλών εκλογών και η παραίτηση Τσίπρα επαναφέρει το προσκήνιο το διαρκές ερώτημα: Μπορεί τελικά η αριστερά σε συνθήκες «δημοκρατικής ομαλότητας» να αναδειχθεί και κυρίως να διατηρηθεί ως δύναμη διακυβέρνησης, ή μήπως οι συνθήκες κοινωνικής εθνικής ή οικονομικής κρίσης είναι αυτές που ευκαιριακά την ωθούν στην εξουσία; Μήπως το «μεγάλη αναταραχή υπέροχη κατάσταση» του Μαο τα λέει όλα;
Μια σύντομη ιστορική αναδρομή σε «κυβερνητικά παραδείγματα» από το Λαϊκό Μέτωπο στην Γαλλία, την Ισπανική αριστερή παρένθεση για να μην αναφερθώ στην Εθνική αντίσταση και ό,τι ακολούθησε, τις Λατινικές εκδοχές της αριστεράς, κάθε άλλο παρά επιτυχημένα και βιώσιμα αποδείχτηκαν. Και κυρίως συνοδευθήκαν από απογοήτευση και θυμό που οδήγησε στην απόρριψη από τις κοινωνίες.
Μόνο οι «επαναστατικές» εκδοχές μακροημέρευσαν δια της βίας μέχρι και αυτές να καταρρεύσουν κάτω από το βάρος της υστέρησης.
Αντίθετα μια άλλη εκδοχή της Αριστεράς, αυτή που γεννήθηκε σε συνθήκες κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, αποτέλεσε τον προοδευτικό πόλο του πολιτικού συστήματος στην Ευρώπη. Η Ευρωπαϊκή Αριστερά κάτω από την ομπρέλα του γενικού όρου «σοσιαλδημοκρατία» απέκτησε DNA εξουσίας διευρύνοντας την κοινωνική και ιδεολογική της απήχηση. Ο συνδυασμός ανάπτυξης και αναδιανομής, η κοινωνικά αποδεκτή φορολόγηση και η συντήρηση των προϋποθέσεων ευημερίας (αδιαπραγμάτευτο όνειρο των μεσαίων στρωμάτων), κατέστησε αυτήν την αριστερά ανταγωνιστική και users friendly στο σύνολο των δυτικών κοινωνιών.
Αντίθετα η άλλη Αριστερά, του ΣΥΡΙΖΑ, ερχόμενη στην εξουσία, ούτε είχε και ούτε απέκτησε το DNA της κυβερνησιμότητας. Και κυρίως δεν επεξεργάστηκε τον αναγκαίο μετασχηματισμό για την μετά την κρίση περίοδο «ομαλότητας» Ποτέ δεν σκέφτηκε να εξηγήσει πειστικά στον θυμωμένο και κουρασμένο λαό τι έγιναν οι θυσίες του την περίοδο 2015-19. Μια ανεξήγητη ενοχή δεν επέτρεψε να εξηγήσει με περηφάνεια ότι αυτές οι θυσίες οδήγησαν την χώρα στο ήρεμο λιμάνι της 15ετους δημοσιονομικής νηνεμίας ,προκειμένου η χώρα να ξαναχτίσει την αξιοπιστία της .
Σε ιδεολογικό επίπεδο δεν εξηγήθηκε η επιλογή συγκυβέρνησης με τον λαϊκισμό «συμμαχία με τον διάβολο». Σήμερα, τρία υβρίδια στην Βουλή πατάνε στα θολά νερά του λαϊκισμού, που όλο το πολιτικό σύστημα, περιλαμβανομένης της Αριστεράς, ανέχτηκε και προσεταιρίστηκε την περίοδο της κρίσης.
Και τέλος, η γλυκιά ήττα του 2019 , σαν πατρική εντολή/μήνυμα για την προσδοκώμενη φυσιογνωμία της Αριστεράς αγνοήθηκε επιδεικτικά. Η Αριστερά εξακολούθησε να κινείται στον αστερισμό του 20ου αιώνα, αγνοώντας τα ζητούμενα της κοινωνίας του σήμερα και τις ριζικές αλλαγές του κόσμου της εργασίας.
Χωρίς πραγματιστικό αναστοχασμό , απαλλαγή από τα δόγματα και τις ιδεοληψίες, η Αριστερά θα παραμείνει συνώνυμη με την ανέξοδη διαμαρτυρία μην μπορώντας να αντιληφθεί την πραγματικότητα της εξέλιξης.
Ίσως, τελικά, η διαμαρτυρία της ταιριάζει περισσότερο από την Χίμαιρα της εξουσίας.
