Άρχισαν τα τηλεοπτικά φάουλ, όπως τότε με την Χρυσή Αυγή όταν ακόμη και το «εγέρθητι», από τις τόσες φορές που προβλήθηκε, κατέληξε να μοιάζει με οικεία γραφικότητα.
Βλέπουμε όλο και πιο συχνά τους νέους επίδοξους ακροδεξιούς ηγέτες να παρουσιάζουν στα κανάλια αβασάνιστες και ρηχές σκέψεις και προτάσεις για τα παγκόσμια, τα εθνικά, τα οικονομικά και τα κοινωνικά θέματα ενώ τα τρέιλερ στο κάτω μέρος της οθόνης τρέχουν να προλάβουν τα χιλιοειπωμένα φληναφήματα του προηγούμενου αιώνα.
«Δεν έχω πρόβλημα με την ομοφυλοφιλία, αλλά όχι και στα παιδιά». Πόσοι θα θεωρήσουν την παραπάνω ανοησία ως «προσιτή» στην «κοινή λογική», όπως και τον Σπαρτιάτη ή τον ούλτρα ορθόδοξο που περισπούδαστα την περιφέρει από κανάλι σε κανάλι; Αυτό είναι το επικίνδυνο με την τηλεόραση: Δεν έχεις το περιθώριο να διαβάσεις ξανά και ξανά την άποψη, το μήνυμα, έχεις μόλις μερικά δευτερόλεπτα που χάνονται την ίδια στιγμή και δεν μένει παρά η πρώτη –και τελευταία- εντύπωση στο μυαλό. «Δεν είπε και τίποτα τραβηγμένο», αυτό θα μείνει και θα προσδεθεί στον αστερισμό του κυρίαρχου σύγχρονου κλισέ, «δεν είμαι ρατσιστής αλλά τους… δεν τους θέλω στην Ελλάδα».
«Δεν σκότωσε ο Κασιδιάρης τον Φύσσα» λέει κουτοπόνηρα ο ηγέτης και «άνθρωπος της διπλανής πόρτας». Κι αυτό περνάει αβασάνιστα από τον παρουσιαστή, που συνήθως απροετοίμαστος και ελλιπώς ενημερωμένος αντιμετωπίζει τον φασίστα είτε «θεσμικά» («μα τι λέτε τώρα;») είτε ως παίκτη ριάλιτι.
Άλλωστε ο παρουσιαστής ξέρει καλά ότι τα μηχανάκια τηλεθέασης γράφουν όσο πιο μακριά είναι από την πολιτική. Οχυρώνεται λοιπόν πίσω από αυτό, είναι σίγουρος για τις καλές του προθέσεις. Οι παρουσιαστές κάνουν απλώς μια «παρουσίαση», ένα «προφίλ».
«Μα για το σχολείο λέει ό,τι και η Εκκλησία» , «ε, δεν είναι κακό να αμφισβητείς τις πολυεθνικές με τα εμβόλια», αυτά φθάνουν σ’ εκείνο το κομμάτι του τηλεοπτικού κοινού για το οποίο η «παρουσίαση» στην τηλεόραση έχει την υποδόρια λειτουργία νομιμοποίησης.
Στο κάτω-κάτω «τους ψήφισε ο λαός, τι να κάνουμε οφείλουμε να τους δώσουμε μικρόφωνο» θα πουν όσοι κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν.
Το έκαναν, οι ίδιοι ή άλλοι, το 2009, το 2010, το 2011. Οι γροθιές του Κασιδιάρη δεν ήταν τηλεοπτικές, πλέον ένιωθε άνετα στο τηλεοπτικό περιβάλλον από την αμηχανία ή την άγνοια των παρουσιαστών. Τα «σόου» με τα τάγματά του τα είχε ανάγκη η τηλεόραση, ανακάτευε και λίγα χιτλερικά επίκαιρα και ο πολτός ήταν έτοιμος, δωρεάν και με άνοδο τηλεθέασης.
Η ελαφρότητα που έδειξε τότε η ελληνική τηλεόραση –πλην ελαχίστων θαρραλέων εξαιρέσεων- δείχνει να επαναλαμβάνεται. Τότε δεν ήξεραν…
