Η λογική αυτών των σημειωμάτων είναι να γίνονται προτάσεις ανάγνωσης έργων που έχουν σχετικά πρόσφατα εκδοθεί και που μπορεί να φωτίσουν κάποια πτυχή της επικαιρότητας. Εδώ, το αντίθετο: ανασύρουμε από αρκετά μακρινό παρελθόν, γιατί έτσι που τρέχει ο χρόνος το 2015 είναι «παλιό» και απόμακρο, ένα βιβλίο των Γάλλων κοινωνιολόγων Boltanski (μαθητής του Raymond Aron) και Esquerre, που καταπιάστηκαν με την – τότε πέρα από το αναμενόμενο – άνοδο της Δεξιάς επί «Εθνικού Μετώπου» Μαρίν Λεπέν της πρώτης εποχής. Όχι όμως μια απλή μετακίνηση του πολιτικού σκηνικού της Γαλλίας (που πάντα θεωρούμε ότι επηρεάζει τα δικά μας) προς τα δεξιά, αλλά προς κάτι πολύ πιο θεμελιακό: Eκείνο που αναλύουν ως «επέκταση του πεδίου της Δεξιάς». Εργαλείο για το οποίο είναι, ουσιαστικά, η διεκδίκηση – μέσα από μια διάχυση και κανονικοποίηση της ακροδεξιάς ρητορικής – του αυτονόητου, της «κοινής λογικής».
Θα έτεινε κανείς να θεωρήσει ότι το βιβλίο αυτό έχει ξεπεραστεί. [Το ελέγξαμε: κυκλοφορεί, μπορεί κανείς να το αναζητήσει]. Και τούτο επειδή ακόμη και στην ίδια τη Γαλλία τα πράγματα έχουν προχωρήσει – δυσοίωνα, με την σταθερή άνοδο της Μαρίν Λεπέν ήδη ως «Εθνική Συσπείρωση» ενώ και στην Ιταλία είχαμε την εγκατάσταση της μεταφασιστικής Τζιόρτζια Μελόνι στην κεντρική ευθύνη των πραγμάτων, και στην Γερμανία η απροσχημάτιστα ακροδεξιά AfD τείνει να βρεθεί στην δεύτερη θέση δημοσκοπικά. Επειδή, δε, κάναμε λόγο περί Γαλλίας, δύσκολα κανείς θα αποτολμήσει να προβλέψει πού θα ισορροπήσει το πράγμα μετά (και) την εν ψυχρώ/εξ επαφής εκτέλεση του 17χρονου Ναέλ, Αλγερίνικης καταγωγής πλην Γάλλου πολίτη από αστυνομικό (με βίντεο διαθέσιμο, άρα οι διαψεύσεις/αμφισβητήσεις περιττές).
Πλην, πέρα απ’ όλα τα παραπάνω, εκείνο που ζήσαμε στην Ελλάδα του Μαίου/Ιουνίου 2023, με την αιφνίδια ανάδυση/εγκατάσταση μιας διεκδικητικής ακροδεξιάς και μιας παρεκκλησιαστικής αναρθρολογικότητας δεξιότερα από μια κυρίαρχη – πλέον – Δεξιά που διεκδίκησε τμήματα του Κέντρου και πλαγιοκόπησε (επιτυχώς) την Κεντροαριστερά, κάνει δυσάρεστα χρήσιμο να ξαναδιαβάσει κανείς την «Επανάσταση του πεδίου της Δεξιάς». Που, μάλιστα, ο πρωτότυπος τίτλος του: “Vers l’ extrême. Extention des domaines de la Droite” είναι ακόμη πιο διεισδυτικός…
Πέρα από τα όσα ταυτοτικά φέρνουν στο προσκήνιο οι Μπολτανσκί-Εσκιέρ, σε εσωτερικό και σε ευρωπαϊκό επίπεδο (προσέξτε: Δεν έχει φτάσει ακόμη, το 2015, το μεγάλο προσφυγικό/μεταναστευτικό ρεύμα, ούτε έχει βαρύνει ο εντός Ευρώπης τζιχαντισμός όσο κι αν τα επεισόδια Charlie Hebdo και Bataclan είναι Γαλλικά), η αληθινή προσφορά τους στην συζήτηση αυτή έγκειται στο πώς η Δεξιά επεκτείνει το πεδίο της, την ακτινοβολία της, την πειστική της απεύθυνση. Πώς; Με τη διαστροφή του νοήματος των κοινών λέξεων οι οποίες σταδιακά «δεξιοποιούνται»: Η ασφάλεια, το σύστημα, η ηθική, ο λαός, «οι υπόλοιποι». [Επίσης από τις εκδόσεις ΠΟΛΙΣ, πιο πρόσφατο και στοχευμένο στα οικονομικά το «Τι μας κρύβουν οι λέξεις: Πώς η νεογλώσσα επηρεάζει τις κοινωνίες μας» του J.P. Fitoussi]. Αυτό ακριβώς είναι που μεταφράζεται – αφήνοντας την Αριστερά (αυτο)αποκλειόμενη – στην σκοτεινή δύναμη τού να επιβάλλεις το «αυτονόητο».
Πρόκειται για ένα δυσοίωνο, πλην διεισδυτικό δοκίμιο. Που, όσο προχωρά σ’ εμάς το ξαναζύγιασμα της πολιτικής σκηνής στα δεξιά και τα δεξιοδεξιά, θα ‘πρεπε να λειτουργεί αφυπνιστικά.