Ο θάνατος του 17χρονου αγοριού βορειοαφρικανικής καταγωγής, από την αστυνομία δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, αλλά ένα περιστατικό που αντικατοπτρίζει ευρύτερα προβλήματα στη γαλλική αστυνομία, τις φυλετικές σχέσεις και την κοινωνία. Υπό την ευρύτερη έννοια, ο θάνατος του Ναέλ αναζωπύρωσε ενοχλητικά ερωτήματα σχετικά με τη δογματική επιμονή της Γαλλίας στη φυλετική αφομοίωση, την κοσμικότητα και την ταυτότητα που ταιριάζει σε όλους.
Οι επιθετικές, ενίοτε βίαιες μέθοδοι που χρησιμοποιεί η βαριά οπλισμένη και απείθαρχη γαλλική αστυνομία είναι ένα μακροχρόνιο πρόβλημα. Το ζήτημα αναδείχθηκε κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων στους δρόμους με τα «κίτρινα γιλέκα» το 2018-19, όταν χιλιάδες διαδηλωτές (και πολλοί αστυνομικοί) τραυματίστηκαν. Παρόμοια προβλήματα προέκυψαν κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων για τη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού συστήματος φέτος. Η αποτυχία της πολιτικής τάξης της Γαλλίας να αντιμετωπίσει αυτό το ζήτημα είναι ένας λόγος για τον οποίο πολλοί νέοι, ιδίως έγχρωμοι, πιστεύουν ότι βρίσκονται σε πόλεμο με το «σύστημα».
Η εμπρηστική αντίδραση ακροδεξιών πολιτικών όπως ο Éric Zemmour, ο οποίος μίλησε με όρους «εμφυλίου πολέμου» και «εξέγερσης», ήταν ντροπιαστικά, τυπικά ρατσιστική. Ο Εμανουέλ Μακρόν, κατηγορήθηκε για ανευθυνότητα καθώς φωτογραφήθηκε σε συναυλία του Έλτον Τζον, ενώ το Παρίσι καιγόταν. Προσπαθώντας να ανακτήσει τον έλεγχο, εξόργισε τα συνδικάτα των αστυνομικών χαρακτηρίζοντας τους πυροβολισμούς «ασυγχώρητους», ακόμη και όταν οι εκκλήσεις του να διατηρήσει τον νόμο και την τάξη αγνοήθηκαν ευρέως.
Το γεγονός ότι οι επικεφαλής της αστυνομίας περιγράφουν τους έφηβους ταραξίες ως «παράσιτα» και «άγριες ορδές» είναι ενδεικτικό του επικίνδυνου, ολοένα διευρυνόμενου χάσματος που χωρίζει τους «έχοντες» και τους «μη έχοντες» της Γαλλίας. Η φτώχεια, οι προαστιακές συνοικίες που μοιάζουν με γκέτο, η ανεργία, οι περιορισμένες ευκαιρίες ζωής και η κοινωνική αποξένωση είναι προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι σε πολλές ανεπτυγμένες χώρες. Όταν σε αυτό το ευμετάβλητο μείγμα προστίθεται ο χρόνιος, μη θεσμικός ρατσισμός στο σύστημα δικαιοσύνης, σε άλλες κρατικές δομές και στην κοινωνία γενικότερα, δεν είναι περίεργο που συμβαίνουν ανεξέλεγκτες εκρήξεις. Αυτό που συμβαίνει στη Γαλλία είναι μια προειδοποίηση για όλους.
