Ο Βρετανός καθηγητής Ιστορίας Άντριου Χάσσει, περιγράφει σε άρθρο του στον Observer την δίκη του εφιαλτική εμπειρία από τις ταραχές που συγκλονίζουν την Γαλλία: «Στις 3 το πρωί της περασμένης Παρασκευής ξύπνησα από ήχους που ακούγονταν σαν πυροβολισμοί. Πραγματικές μάχες ανάμεσα σε διαδηλωτές και αστυνομικούς». Συνεχίζοντας την αφήγηση του, μιλά για καθολική εξέγερση που δεν περιοριζόταν σε αστικά κέντρα, αλλά ήταν παντού: «Υπήρχαν γνώριμες εικόνες φλεγόμενων αυτοκινήτων και κτιρίων – γνώριμες τουλάχιστον σε όποιον έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια οργισμένης διαμαρτυρίας στη Γαλλία». Την επόμενη μέρα περπατώντας στην γειτονιά του, συνάντησε δυο αστυνομικούς: «Τους ρώτησα για το περιστατικό που προκάλεσε τις ταραχές. Είπαν ότι ήταν κακό, αλλά αργά ή γρήγορα κάτι τέτοιο θα συνέβαινε. Τα προάστια είναι εμπόλεμη ζώνη». Αυτή την γλώσσα, όπως υπογραμμίζει, χρησιμοποίησαν και οι αστυνομικές συνδικαλιστικές ενώσεις κάνοντας λόγο για «εμπόλεμη κατάσταση». Η εμπρηστική ρητορική των συνδικαλιστών επικρίθηκε αμέσως από πολιτικούς της αριστεράς, με τον Μελανσόν να αναρτά στο Twitter ότι «τα αστυνομικά συνδικάτα πρέπει να κλείσουν δεδομένης της δολοφονικής συμπεριφοράς που προκαλούν τέτοιες δηλώσεις». Εν τω μεταξύ, ο Ερίκ Ζεμούρ, ο ακροδεξιός δημοσιογράφος που έγινε πολιτικός, συνεχίζει να περιγράφει τις ταραχές ως «την έναρξη ενός εμφυλίου πολέμου». Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Ζεμούρ, ή η Λεπέν, προειδοποιούν για «εμφύλιο πόλεμο» – το λένε και οι δύο εδώ και χρόνια. Ωστόσο σύμφωνα με τον Χάσσει, η πολεμική ρητορική δεν περιορίζεται στην δεξιά. Μιλώντας με ένα πρώην κάτοικο των υποβαθμισμένων προαστίων της γαλλικής πρωτεύουσας εισπράττει το ίδιο κλίμα: « Είναι πόλεμος. Είναι ένας πόλεμος εναντίον μας, των ανθρώπων που ζούμε σε τέτοια μέρη», είπε, δείχνοντας το γκρίζο οικιστικό συγκρότημα, όπου μεγάλωσε. Εάν υπάρχει πόλεμος στη Γαλλία, διεξάγεται, προς το παρόν τουλάχιστον, με συμβολικούς και όχι στρατιωτικούς όρους, προσθέτει ο Βρετανός ιστορικός και επισημαίνει ότι οι ταραχοποιοί επιτέθηκαν όχι μόνο σε αστυνομικά τμήματα, αλλά και σε δημαρχεία, εφορίες, σχολεία: « Η οργή εστιάζεται ενάντια σε όλα όσα πρεσβεύει η δημοκρατία. Ο λόγος είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του περιθωριοποιημένου πληθυσμού αισθάνεται ότι αυτό το ιδανικό δεν ισχύει για αυτούς ή ότι πολύ απλά είναι ψέμα».
Καταλήγοντας, αναφέρεται στις μεγάλες προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο Μακρόν, ξεκινώντας από την αποκατάσταση της τάξης και της ηρεμίας, η οποία όμως και πάλι δεν θα διαρκέσει, αν δεν ανοίξει μια ειλικρινής συζήτηση με την κοινωνία για το μέλλον της γαλλικής δημοκρατίας.
