Από τις Εκλογές της Άνοιξης του 2002 στην Γαλλία όπου ο πατήρ Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρο όλα έδειχναν ότι η Γηραιά Ήπειρος διολισθαίνει προς το σκοτεινό της παρελθόν, όπως το συμπύκνωσε ο βρετανός ιστορικός Μαζάουερ στο βιβλίο του «Σκοτεινή Ήπειρος»
Τότε , πριν από 21 χρόνια παρά την εκλογική εκτόξευση του Λεπέν και του Εθνικού Μετώπου η Γαλλία πρόβαλλε οχυρωμένη απέναντι στην Ακροδεξιά. Η Πατριωτική Δεξιά του Ντεγκόλ είχε συγκρουσθεί αιματηρά δύο φορές με την Ακροδεξιά, την πρώτη στην διάρκεια της κατοχής και την δεύτερη στην διάρκεια του Πολέμου της Αλγερίας (1954-1962). Οι κόκκινες γραμμές που είχε χαράξει ο Σιράκ απέναντι στην Ακροδεξιά σβήστηκαν το 2007 από τον Σαρκοζί, ο οποίος υιοθέτησε την ρητορική και την ατζέντα του Λεπέν για να διεμβολίσει την εκλογική του βάση.
Σήμερα υπάρχει από την Ισπανία μέχρι την Σκανδιναβία όχι μόνον μια σταθερή και συνεχής δημοσκοπική και εκλογική άνοδος της Ακροδεξιάς αλλά μια πρόσληψη της ως μέρους της ευρωπαϊκής κοινοβουλευτικής κανονικότητας. Άλλωστε η πρώτη ακροδεξιά Πρωθυπουργός της Ιταλίας Μελόνι δεν κρύβει την φιλοδοξία της να συνεργαστούν Δεξιά και Ακροδεξιά και να ελέγξουν το Ευρωκοινοβούλιο που θα προκύψει από τις Ευρωεκλογές της Άνοιξης του 2024.
Να σημειωθεί ότι, πρώτη φορά μετά το 1945, η Ακροδεξιά νομιμοποιήθηκε ως κανονικότητα στην Ευρώπη το 1994, όταν η Φόρτσα Ιτάλια του Μπερλουσκόνι συγκρότησε κυβέρνηση συνεργασίας με την ρατσιστική Λέγκα του Βορρά και την νεοφασιστική Εθνική Συμμαχία.
Παρούσα στις κυβερνητικές πλειοψηφίες της Σουηδίας και της Φιλανδίας η Ακροδεξιά δεν αποκλείεται να αναδειχθεί στις επικείμενες εκλογές στην Ισπανία κυβερνητικός εταίρος του Λαϊκού Κόμματος. Όμως ακόμη και το ενδεχόμενο η Ακροδεξιά Vox που αυτοπροσδιορίζεται ως κληρονόμος του Φράνκο σκιάζεται εκ των πραγμάτων από τις άκρως ανησυχητικές εξελίξεις στην Γαλλία και τη Γερμανία.
Στην Γαλλία το τελευταίο κύμα ακραίας εξέγερσης θέτει ευθέως το ερώτημα αν, ένα χρόνο μετά την επανεκλογή του, ο Μακρόν θα μπορέσει να κυβερνήσει αποτελεσματικά στο υπόλοιπο της θητείας του -σκηνικό που πριμοδοτεί την Λεπέν και τον ακροδεξιό «Εθνικό Συναγερμό».
Στη Γερμανία, με την ακροδεξιά Εναλλακτική να καταγράφει στις δημοσκοπήσεις ποσοστά που της διασφαλίζουν τη δεύτερη θέση μετά τη Χριστιανοδημοκρατία, η συμμετοχή της Ακροδεξιάς στις κυβερνήσεις ομόσπονδων κρατιδίων και στη συνέχεια της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης είναι ζήτημα χρόνου.
Από τους ακροδεξιούς Φλαμανδούς στο Βέλγιο μέχρι τους ξενόφοβους και ρατσιστές στην Ολλανδία και τη Δανία αλλά και τα αυταρχικά καθεστώτα στην Πολωνία και στην Ουγγαρία, τίποτε ακόμη και στον πιο μακρινό ορίζοντα δεν νομιμοποιεί προσδοκία για ανάσχεση της επερχόμενης ακροδεξιάς επέλασης.
Όταν δεν υπάρχει αξιόπιστη εναλλακτική ατζέντα διαχείρισης τόσο σε εθνικό όσο και σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όταν στην πολυποίκιλη δυσφορία των ευρωπαϊκών κοινωνιών η απάντηση είναι δεν υπάρχει άλλη λύση (TINA there is no alternative), τότε τίποτε δεν θα μπορέσει να σταματήσει την ακροδεξιά.
