Η κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος το 1991 και η υιοθέτηση του πολυκομματισμού δεν οδήγησε σε μια νέα θεσμική ταυτότητα αλλά σε πολιτικές έκτακτης ανάγκης που τις περισσότερες φορές αποτελούσαν συνέχεια του αυταρχικού παρελθόντος.
Ως Διαρκές Πραξικόπημα χαρακτήρισε ο Μιτεράν το νέο σύνταγμα που 1958 που έφερε την σφραγίδα του Ντε Γκολ .
Παρ όλο που η Ρωσία και η Γαλλία δεν είναι συγκρίσιμες περιπτώσεις τα δραματικά γεγονότα της ανταρσίας του επικεφαλής της Βάγκνερ Πριγκόζιν ξαναφέρνουν στην επικαιρότητα το Διαρκές Πραξικόπημα, ως συμπύκνωση και αποτίμηση των εξελίξεων στην Ρωσία από το 1991 μέχρι και σήμερα.
Οι πραξικοπηματίες του Αύγουστου του 1991 στην ΕΣΣΔ παραδόθηκαν μετά από λίγες μέρες και έτσι αποκαταστάθηκε προσχηματικά η θεσμική κανονικότητα.
Παρά την επιστροφή του Γκορμπατσόφ στο Κρεμλίνο, ο Γέλτσιν ήταν πλέον το πραγματικό κέντρο εξουσίας που ετοίμαζε το δικό του πραξικόπημα, την διάλυση της ΕΣΣΔ.
Αυθαίρετα, χωρίς δημοψήφισμα ή ψηφοφορία στο Ανώτατο Σοβιέτ, ο Γέλτσιν στις αρχές Δεκεμβρίου του 1991 επέβαλλε στους ομολόγους του της Ουκρανίας και της Λευκορωσίας την διάλυση της ΕΣΣΔ.
Σχεδόν δύο χρόνια αργότερα τον Σεπτέμβριο του 1993 ό Γέλτσιν παραβίασε το Σύνταγμα και διέλυσε την Βουλή, η ηγεσία της οποίας οχυρώθηκε στο κτήριο του Κοινοβουλίου.
Δύο βδομάδες αργότερα, στις αρχές Οκτωβρίου, ο Γέλτσιν διέταξε τις στρατιωτικές δυνάμεις να καταλάβουν το κτήριο της Βουλής.
Με βαρύτατο φόρο αίματος – πάνω από χίλιοι νεκροί- οι δυνάμεις τεθωρακισμένων άρχισαν να κανονιοβολούν το Κοινοβούλιο.
Ακολούθησε έφοδος πεζοναυτών που συνέλαβαν τους βουλευτές και την φρουρά της Βουλής.
Επικεφαλής της επιχείρησης ο στρατηγός Βολγκογκόνοφ συγγραφέας του βιβλίου «Στάλιν, Θρίαμβος και Τραγωδία».
Έτσι η μετασοβιετική Ρωσία όχι μόνον δεν δημιούργησε θεσμούς που να εγγυώνται την λειτουργία μιας πολυκομματικής δημοκρατίας αλλά συγκρότησε ένα αδιαφανές σύστημα μέσα στο οποίο οι μηχανισμοί του σοβιετικού καθεστώτος διαμόρφωναν και αναδιαμόρφωναν συσχετισμούς, με τελικό ρυθμιστή το Κρεμλίνο.
Ο Πούτιν εξελέγη το 2000 για τετραετή θητεία που μπορούσε να ανανεωθεί μία φορά.
Για την περίοδο 2008 -2012, Πρόεδρος εξελέγη ο Μεντβεντεφ, και ο Πούτιν ανάλαβε τα καθήκοντα του Πρωθυπουργού.
Ακολούθησε συνταγματική μεταρρύθμιση που έδινε στον Πούτιν δύο επιπλέον εξαετείς θητείες στο Κρεμλίνο.
Στέλεχος των υπηρεσιών ασφαλείας του σοβιετικού καθεστώτος, ο Πούτιν προσέθεσε στην θεσμική ασάφεια την τακτική του «διαίρει και βασίλευε», εργαλειοποιόντας κέντρα εξουσίας και μηχανισμούς με ασαφή τα όρια αρμοδιοτήτων.
Εδώ και ένα σχεδόν χρόνο, ο Πριγκόζιν απαξιώνει συνεχώς τις πολεμικές επιδόσεις του υπουργού Άμυνας, Σοϊγκού και του αρχηγού του Γενικού Επιτελείου Γκεράσιμοφ, μια κατάσταση πραγμάτων την οποία προφανώς ανεχόταν ο Πούτιν για ευνόητους λόγους.
Για να μπορεί με άλλα λόγια να εισπράττει την πατρότητα της νίκης, και ταυτόχρονα να χρεώνει την όποια ήττα στους συνεργάτες του.
Όμως, σε μια χώρα χωρίς σαφές θεσμικό πλαίσιο, το βαθύ Κράτος και τα κέντρα και παράκεντρα εξουσίας, συνειδητά ή ασυνείδητα, πατούν τις κόκκινες γραμμές και από πλεονέκτημα, γίνονται βαρίδι.
Η μετασοβιετική Ρωσία δεν είναι η μόνη χώρα που έχει ιδιωτικούς στρατούς για τις βρώμικες δουλειές που δεν θέλει να χρεωθεί ο στρατός.
Η Blackwater δοξάσθηκε στο Ιράκ ενώ είναι γνωστή η δράση της Λεγεώνας των Ξένων στην Γαλλία αλλά και των Νεπαλέζων Γκούρκας στην Βρετανία.
Η περίπτωση Πριγκόζιν είναι μοναδική, καθώς διαμορφώθηκε με την ανοχή και την συνενοχή του Κρεμλίνου, σε ένα περιβάλλον όπου τα όρια της θεσμικής κανονικότητας δεν είναι ευδιάκριτα.
