Είναι αυτονόητο ότι η επίσκεψη Μπλίνκεν στο Πεκίνο θα αξιολογηθεί μετά από μερικούς μήνες όταν θα μπορούμε να διαπιστώσουμε κάποια πρόοδο ως προς την σταθεροποίηση των διμερών σχέσεων ΗΠΑ-Κίνας.
Τις τελευταίες δεκαετίες διαψεύσθηκαν πανηγυρικά στην Δύση δύο σενάρια εξελίξεων που αφορούν την Κίνα.
Πρώτον, η πεποίθηση ότι η απόλυτη οικονομική αλληλεξάρτηση της Κίνας και των ΗΠΑ αποκλείει γεωπολιτικό ανταγωνισμό και πολύ περισσότερο σύγκρουση.
Η Κίνα είναι ο μεγαλύτερος δανειστής της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης των ΗΠΑ ,καθώς έχει αγοράσει και εξακολουθεί να αγοράζει ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου. Με την σειρά τους οι ΗΠΑ είναι ο σημαντικότερος προορισμός των κινεζικών εξαγωγών. Μια ματιά στην Ιστορία του 20ου αιώνα θα μας προφύλασσε από παρόμοιες απλουστεύσεις και θα αποδείκνυε την αναντιστοιχία της οικονομικής αλληλεξάρτησης με την γεωπολιτική ισορροπία ανάμεσα σε δύο δυνάμεις.
Δεύτερον, ότι η υιοθέτηση από τον Ντεγκ και τους διαδόχους του της Οικονομίας της Αγοράς αργά αλλά σταθερά θα αποδομούσε την απόλυτη εξουσία του Κ.Κ Κίνας. Ένα σενάριο που διαψεύσθηκε πανηγυρικά καθώς οι επιχειρηματίες της Κίνας όχι μόνον δεν διεκδίκησαν εκδημοκρατισμό αλλά ενσωματώθηκαν στην ιεραρχία του Κ.Κ.
Μια τρίτη υπόθεση εργασίας των αμερικανικών ερευνητικών ιδρυμάτων που ειδικεύονται στις εξελίξεις στην Κίνα ήταν ότι η Η\ηγεσία του Κόμματος και του Κράτους θα αντιμετώπιζε εθνικιστικές εξεγέρσεις στο Θιβέτ, στο Σικιάγκ και στην Εξωτερική Μογγολία που θα οδηγούσαν σε τριγμούς την ενότητα της αχανούς Ευρασιατικής χώρας. Η απόκλιση των παράκτιων ανεπτυγμένων περιοχών από την φτωχή ενδοχώρα, ωστόσο, δεν φαίνεται ότι αποτελεί κίνδυνο για τη σταθερότητα του καθεστώτος στο άμεσο μέλλον.
