Σε πόλεμο φθοράς από ότι φαίνεται εξελίσσεται η αντεπίθεση της Ουκρανίας, με τις δύο αντίπαλες πλευρές να έχουν κατασκευάσει διαδοχικές γραμμές άμυνας που ανακόπτουν την δυναμική της επίθεσης. Ένα ερώτημα παραμένει ανοικτό: Ο πόλεμος φθοράς είναι επιλογή η μονόδρομος; Με άλλα λόγια, θα μπορούσαν οι δύο αντίπαλες πλευρές να ξεφύγουν από τον εγκλωβισμό τους με κινήσεις αντιπερισπασμού;
Πρόσφατα ο Πούτιν υπαινίχτηκε ενδεχόμενη επίθεση των ρωσικών δυνάμεων στο Κίεβο. Δύο μέτωπα που δυνητικά θα μπορούσαν να ανοίξουν ανα πάσα στιγμή είναι μια επίθεση του Κιέβου στην Τρανσδνειστρία και μια ρωσική επίθεση δυτικά της Χερσώνας.
Παράδοξο της εξέλιξης των πολεμικών επιχειρήσεων στην Ουκρανία είναι ότι οι πρώτες μέρες της αντεπίθεσης του Κιέβου θυμίζουν τον πόλεμο των χαρακωμάτων στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο όπου η κατάκτηση λίγων τετραγωνικών χιλιομέτρων είχε βαρύτατο φόρο αίματος.
Η επιχειρησιακή αποτελμάτωση εκτός από την εξάντληση των δυνατοτήτων των δύο πλευρών παραπέμπει και σε μια εμφανή στρατηγική αμηχανία τους ως προς τους στόχους τους στην σύγκρουση.
Μπορεί η όποια διευθέτηση να αφορά μόνον την Ουκρανία με τον κλοιό του ΝΑΤΟ από την Φιλανδία μέχρι την Ρουμανία να περισφίγγει την πρώην ΕΣΣΔ; Πρόκειται για μια σύγκρουση υστερόγραφο της διάλυσης της ΕΣΣΔ η του πρώτου βήματος του αφηγήματος Πούτιν για ένα Ενιαίο Ρωσικό Έθνος χωρισμένο σε τρία κράτη;
Το αρχικό σχέδιο του Πουτιν ήταν η κατάληψη του Κιέβου, η ανατροπή του Ζελένσκι και ο σχηματισμός μιας πρόθυμης να εναρμονισθεί με το Κρεμλίνο κυβέρνησης. Από ότι φαίνεται επιβεβαιώνεται για μια ακόμη φορά ότι ο πόλεμος φθοράς όταν παρατείνεται υποδηλώνει απουσία ξεκάθαρης στρατηγικής.
