Αρχές του 1984, στο Παρίσι ο Μιτεράν συσκέπτεται με τους στενούς συνεργάτες του την πορεία προς την κατάργηση του κρατικού μονοπωλίου τηλεόρασης αλλά και τη διασφάλιση των μοχλών έλεγχου και επιρροής της κυβέρνησης στα ιδιωτικά ΜΜΕ. Εξετάζουν την παραχώρηση άδειας για συνδρομητικό κανάλι σε έναν ανερχόμενο Ιταλό μιντιάρχη, έναν από τους «μαύρους ταμίες» του ηγέτη του Ιταλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος, Μπετίνο Κράξι, ονόματι Σίλβιο Μπερλουσκόνι.
Γνωστός ήδη με το ψευδώνυμο Καβαλιέρε ο Μπερλουσκόνι είχε δει το όνομα του να εμπλέκεται στις ανακρίσεις για την εξιχνίαση της περίεργης αυτοκτονίας του μαύρου ταμία του Βατικανού, Σιντόνα, που επίσημα επόπτευε την Τράπεζα του Αγίου Πνεύματος και τον επενδυτικό όμιλο Εταιρία Θείων Έργων, και ανεπίσημα ήταν ο δίαυλος επικοινωνίας της Αγίας Έδρας με τη Μαφία.
Ο Μπερλουσκόνι αιφνιδιάζει τους πάντες στις αρχές του 1994 καθώς όλοι περιμένουν τον πρωταγωνιστή της επιχείρησης Καθαρά Χέρια, δικαστή Ντι Πιέτρο, να κατέλθει στην πολιτική. Θα κυριαρχήσει στην πολιτική σκηνή της Ιταλίας είτε ως πρωθυπουργός είτε ως αρχηγός της αντιπολίτευσης είτε ως ανατραπείς πρωθυπουργός, από Μέρκελ και Σαρκοζί.
Η πολιτική του μακροβιότητα δεν οφείλεται μόνο στο επικοινωνιακό του ταλέντο και στην κεντρική του θέση στο τρίγωνο της διαπλοκής Εργολάβων-ΜΜΕ και Πολιτικής. Οφείλεται στην ευρωπαική υποβάθμιση της Ιταλίας, με τη Ρώμη να έχει χάσει την θέση της στον σκληρό πυρήνα της Ε.Ε, θέση που είχε εξασφαλίσει το 1957.
Η Ιστορία της Ιταλίας και η συμμετοχή της στην πορεία της ευρωπαικής ολοκλήρωσης θυμίζουν την ενοποίηση της τον 19ο αιώνα. Τότε ο Νότος επένδυε στην ένωση με τον Βορρά για περισσότερη δημοκρατία και οικονομική πρόοδο. Λίγα χρόνια μετά την ενοποίηση του 1870 οι προσδοκίες είχαν διαψευσθεί, αντί της ανάπτυξης κυριαρχούσε η ύφεση, εκατομμύρια έφευγαν για την Αμερική, ενώ το οργανωμένο έγκλημα αναδεικνυόταν σε παράλληλο κράτος.
