Το πολιτικό τοπίο στην Τουρκία έχει αλλάξει ριζικά. Δεν είναι το ίδιο όπως ήταν πριν 20 από χρόνια, όταν άρχισε η απόλυτη κυριαρχία του Ερντογάν και του ΑΚΡ, ιδίως μετά την «απόπειρα πραξικοπήματος» το 2016. Τα περισσότερα αντιπολιτευόμενα μέσα ενημέρωσης και πολλοί πολιτικοί εξουδετερώθηκαν με ποινές φυλάκισης ή άλλες αποφάσεις της Δικαιοσύνης που ελέγχεται πλήρως από τον Ερντογάν. Ο Σελαχατίν Ντεμιρτάς, πρώην συμπρόεδρος του φιλοκουρδικού HDP και ο Κανάν Καφταντσίογλου, πρόεδρος Κωνσταντινούπολης του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος βρίσκονται στη φυλακή. Ο Εκρέμ Ιμάμογλου, νυν δήμαρχος Κωνσταντινούπολης και δημοφιλέστερος πολιτικός της Τουρκίας, καταδικάστηκε σε φυλάκιση 2,5 ετών και στέρηση πολιτικών δικαιωμάτων για προσβολή του Ανώτατου Εκλογικού Συμβουλίου της Τουρκίας, επειδή χαρακτήρισε «βλακώδη» την απόφασή του (ουσιαστικά απόφαση του Ερντογάν), να ακυρώσει τις εκλογές του 2019 για τη δημαρχία της Πόλης. Άλλοι πολιτικοί αντίπαλοι του καθεστώτος Ερντογάν φυλακίστηκαν για ασήμαντους λόγους ή για «τρομοκρατία» αλλά χωρίς αποδείξεις.
Παρά τη συμμετοχή ρεκόρ στις εκλογές της Κυριακής, το όλο εκλογικό τοπίο είναι παρόμοιο με χωρών όπου ισχύει η «μικτή δημοκρατία», δηλαδή υπάρχουν πολλά κόμματα αλλά η αντιπολίτευση δεν έχει πολλές ρεαλιστικές πιθανότητες να διεκδικήσει την εξουσία. Η τουρκική αντιπολίτευση ξέρει ότι αν η προεκλογική της καμπάνια είναι υπερβολικά δυναμική, οι ηγέτες της μπορεί να βρεθούν στη φυλακή. Υπό αυτή την έννοια οι τουρκικές εκλογές έχουν περισσότερα κοινά με τις εκλογές σε Βενεζουέλα, Ρωσία, Ιράν ή Αίγυπτο, παρά με δυτικές χώρες όπου γίνονται ελεύθερες και δίκαιες αναμετρήσεις, όπως η Δανία και η Βρετανία.
Η δημοκρατία ήταν μόνο ένα κομμάτι της τουρκικής ιστορίας, που στον ένα αιώνα της είδε αρκετά στρατιωτικά πραξικοπήματα. Η Τουρκία παραμένει μέλος του ΝΑΤΟ αλλά στηρίζει τη Ρωσία και εμποδίζει άλλες δημοκρατίες, όπως τη Σουηδία να ενταχθούν στη συμμαχία.
Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η πολιτική της Άγκυρας δεν είναι αντιδημοκρατική ή αντιδυτική, αλλά απλώς μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική με στοιχεία εθνικισμού και τάσεις για σεβασμό της θρησκείας. Αυτοί αγνοούν ότι κάποτε η Τουρκία είχε ελευθεροτυπία και στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 2000, τη δυνατότητα να γίνει περισσότερο και όχι λιγότερο δημοκρατική χώρα.
Όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των εκλογών στην Τουρκία, η αντιπολίτευση έχει να αντιμετωπίσει ένα νέο πολιτικο-κοινωνικό τοπίο το οποίο συνθέτουν οι δημογραφικές εξελίξεις, ο αυξανόμενος εθνικισμός και η θρησκεία, που έφεραν και διατήρησαν το ΑΚΡ την εξουσία. Ένα τοπίο που απεικονίζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο στην τελευταία προεκλογική εκδήλωση του Ερντογάν, στην Αγία Σοφία. Εκεί αναβίωσε τον οθωμανικό συμβολισμό της σύνδεσης κράτους και θρησκείας, σε ένα πολιτικο-κοινωνικό μανιφέστο που χρησιμοποιούν επίσης ο Πούτιν και το καθεστώς των αγιατολάχ της Τεχεράνης.
