Την ώρα που η Γαλλία του Μακρόν ανακαλύπτει ότι όταν χωρίς κυρίαρχη και αδιαμφισβήτητη πολιτική ηγεμονία της κυβερνώσης παράταξης οι υπερεξουσίες του Προέδρου – Εκλεγμένου Μονάρχη δεν λύνουν το πρόβλημα, η πρωθυπουργός της Ιταλίας, Μελόνι, αρχίζει τις διαβουλεύσεις με στόχο μια συνταγματική μεταρρύθμιση με σημείο αναφοράς το γαλλικό συνταγματικό μοντέλο όπως το διαμόρφωσε ο Ντε Γκολ το 1958.
Η Μελόνι προτείνει την εκλογή του Προέδρου με καθολική ψηφοφορία ώστε να νομιμοποιείται στον ρόλο του επικεφαλής της εκτελεστικής εξουσίας με τις αρμοδιότητες του πρωθυπουργού συρρικνωμένες. Στην πρόταση της Μελόνι ο πρωθυπουργός θα εκλέγεται και αυτός με καθολική ψηφοφορία.
Όπως ήταν αναμενόμενο, οι ηγέτες της αντιπολίτευσης απέρριψαν χωρίς συζήτηση την πρόταση της Μελόνι και έτσι δεν υπάρχει περίπτωση να συγκεντρωθεί η απαιτούμενη ενισχυμένη πλειοψηφία στην Βουλή και στην Γερουσία για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Μοναδική επιλογή πλέον είναι η προκήρυξη δημοψηφίσματος με προφανή στόχο, πρώτον, η Μελόνι να νομιμοποιήσει την μετεκλογική της ρεαλιστική προσαρμογή για να διεκδικήσει στην συνέχεια την Προεδρία.
Τι συμβαίνει στην Ιταλία είναι φανερό: Η Μελόνι μέσα σε λίγους μήνες εγκατέλειψε όχι μόνον την αντιευρωπαϊκή ρητορική αλλά και πιο συγκεκριμένα την συνεχή απαξίωση της μόνιμης δημοσιονομικής περιοριστικής πολιτικής που υπαγορεύει το Σύμφωνο Σταθερότητας. Αν δεν μπορεί να συνεχισθεί η Ρεαλπολιτίκ της δημοσιονομικής πειθαρχίας με την ρητορική της ανταρσίας τότε η αλλαγή του Συντάγματος είναι ένας μείζονος κλίμακας αντιπερισπασμός.
Ενώ δεν έχει κλείσει καν χρόνος από την παράδοση της σκυτάλης από τον Ντράγκι στην Μελόνι, η Ιταλία αναζητά την αποσυμπίεση της συσσωρευμένης λαϊκής οργής και δυσαρέσκειας, προτείνοντας μια μοναρχική προεδρία η οποία, όπως επιβεβαιώνουν οι εξελίξεις στην Γαλλία, από μόνη της δεν είναι πανάκεια.
