Το μίνι γεννήθηκε από την Mary Quant o 1966 –παρότι κι εδώ η επιστημονική φαντασία είχε προηγηθεί: Το 1956 το λάνσαρε η Anne Francis ως πριγκίπισσα Alta στον «απαγορευμένο πλανήτη». Ήταν μια έμπνευση της ενδυματολόγου Helen Rose .
Είχαν προηγηθεί δύο αιώνες ασφυκτικού περιτυλίγματος του γυναικείου σώματος με μακριά φορέματα . Οι ειδικοί ερίζουν αν η συμβολική χειραφέτηση του γυναικείου σώματος στηρίχτηκε στο παντελόνι ή στη μίνι φούστα.
Το βέβαιο είναι ότι τον Μάη του ’68 το μίνι και το παντελόνι γίνεται το έμβλημα ενός κινήματος που δεν είναι ούτε εθνικό ούτε ταξικό. Είναι ένα κίνημα που αμφισβήτησε την κατεστημένη αυθεντία με όπλο που υπέδειξε ένας από τους θεωρητικούς που επηρέασαν περισσότερο τους νέους εκείνης της εποχής, ο Μισέλ Φουκώ: Το σώμα ως αντικείμενο εξουσίας, πατριαρχικής και πολιτικής.
Ήδη, δύο χρόνια πριν, το παντελόνι και το μίνι ήταν το σήμα κατατεθέν των διαδηλωτριών εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ στο Μπέρκλεϋ και στη Νέα Υόρκη.
Το μίνι και το παντελόνι αιφνιδίασαν όχι μόνο τη γκωλική δεξιά αλλά και την μαρξιστική αριστερά. Στις 8 Μαΐου 1968, το σημαντικότερο κομμάτι της μαρξιστικής διανόησης είχε συγκεντρωθεί στο Παρίσι στα πλαίσια συνεδρίου της UNESCO για τα 150 χρόνια από τη γέννηση του Μαρξ. Ένας από τους συνέδρους, ο διάσημος ιστορικός Eric Hobsbawm παρατηρεί στα οδοφράγματα, στην πρώτη σειρά με τους φοιτητές έναν γνωστό μαρξιστή διανοούμενο (τον Albert Soboul). Τον ξεχωρίζει από το ντύσιμό του. «Ψηλός, σοβαρός με το μαύρο του κοστούμι και τη γραβάτα ανάμεσα στους φοιτητές με τα πολύχρωμα πουκάμισα και στις φοιτήτριες με τα παντελόνια και τα μίνι».
Ήδη από το 1965 η γαλλική βιομηχανία ρούχων παρήγε για πρώτη φορά περισσότερα γυναικεία παντελόνια παρά φορέματα. Την ίδια εποχή στη Σοβιετική Ένωση «οι Μπιτλς ήταν το ίδιο ανατρεπτικοί όσο η μίνι φούστα και ο Ναμπόκοφ», θα γράψει, αυτοβιογραφούμενος, ο συγγραφέας Ντέιβιντ Γκούροβιτς.
Τη σύνδεση του Μάη με το μίνι και τον ερωτισμό (όπως τον όρισε ο Z. Μπατάιγ ως τον «μέχρι θανάτου ενθουσιασμό για τη ζωή») την περιγράφει και η αγαπημένη φοιτήτρια του Ε. Hobsbawm, η Sheila Rowbotham: « Με παντελόνι στα οδοφράγματα και με μίνι το βράδυ στις συνελεύσεις(…)τα προσωπικά αισθήματα είχαν εκλείψει από το προσκήνιο. Οι περιστασιακές σεξουαλικές μου σχέσεις αναπτύσσονταν στα γρήγορα μεταξύ συναντήσεων και για κάποιον αόριστο λόγο δεν στηρίζονταν σε κοινότοπα αισθήματα. Ήταν σαν η στενή προσωπική σχέση να έχει αποκτήσει μια τυχαιότητα» που αποδείχτηκε ότι ήταν μιας νέας μορφής ελευθερία.
Εκ των υστέρων το μίνι αμφισβητήθηκε από φεμινιστικά κινήματα ως «η απελευθέρωση που επιβάλλει η ανδρική ματιά στο γυναικείο σώμα».
Ωστόσο η σημασία του ενδύματος και δη του μίνι και του παντελονιού στην έκφραση ευρύτερων αιτημάτων συνοψίζεται στη φράση του Eric Hobsbawm: «Δεν μπορώ να γράψω για τη δεκαετία του '60 γιατί ποτέ στη ζωή μου δεν φόρεσα τζιν»...
