Όλοι οι παράγοντες για έναν ακόμη αιματηρό κύκλο βίας στην Μέση Ανατολή ανάμεσα στο Ισραήλ και στους Παλαιστινίους είχαν συγκεντρωθεί:
-Η εξέγερση των πολιτών του Ισραήλ κατά της προσπάθειας του Νετανιάχου να χειραγωγήσει τη Δικαιοσύνη, που τον υποχρέωσε σε αναδίπλωση.
-Οι μεγάλες αλλαγές στη Μέση Ανατολή με σημαντικότερη την εξομάλυνση των σχέσεων Σαουδικής Αραβίας-Ιράν μετά από μεσολάβηση της Κίνας.
-Την ίδια στιγμή οι σχέσεις του Ριάντ με την Ουάσιγκτον είναι παγωμένες, καθώς η πίεση Μπάιντεν για αύξηση της παραγωγής πετρελαίου όχι μόνον δεν έγινε δεκτή αλλά, αντίθετα, ο ΟΠΕΚ αποφάσισε μείωση.
-Η αναμενόμενη επίσκεψη του Ασσαντ στην Σαουδική Αραβία για να μετάσχει στην Σύνοδο Κορυφής του Αραβικού Συνδέσμου.
-Η συμφωνία Λιβάνου-Ισραήλ για την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών με μεσολάβηση των ΗΠΑ με την Χεζμπολά να την επικυρώνει, μετά από με πράσινο φως, προφανώς, της Τεχεράνης.
Έτσι, το μίγμα στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ είναι εκρηκτικό με την στασιμότητα να είναι σε κραυγαλέα αντίστιξη με την περιφερειακή κινητικότητα από την μια μεριά κι από την άλλη ο Νετανιάχου, πολιτικά απομονωμένος, περιμένει την κατάλληλη στιγμή για να προσπαθήσει να αλλάξει την ατζέντα.
Σε μια παρόμοια συγκυρία αρκεί το παραμικρό επεισόδιο στην Ιερή Πόλη των τριών Θρησκειών, την Ιερουσαλήμ, για να υπάρξει ανεξέλεγκτη κλιμάκωση.
Το συμπέρασμα είναι γνωστό: Με άλυτο το Παλαιστινιακό δεν μπορεί να υπάρξει σταθερότητα στη Μέση Ανατολή.
