Το ότι οι ΗΠΑ διέρχονται μια μακράς διαρκείας υπαρξιακή κρίση είναι γνωστό εδώ και αρκετά χρόνια.
Ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της είναι ότι δεν υπάρχει πλέον παρά πολιτικός ορίζοντας διετίας, με τον Πρόεδρο να χάνει τον έλεγχο του Κογκρέσου στις ενδιάμεσες εκλογές της πρώτης του θητείας.
Έτσι συνέβη με τον Κλίντον το 1994, τον Ομπάμα το 2010 και με τον Μπάιντεν το 2022 που έχασε τον έλεγχο της Βουλής.
Σήμερα με αφορμή την δικαστική δίωξη του Τραμπ είναι φανερό ότι ο ίδιος ή κάποιος τραμπιστής της επιλογής του θα διεκδικήσει τον Λευκό Οίκο το 2024.
Όπως είναι βέβαιο, ότι με δεδομένη την πολιτική αστάθεια στην Γαλλία η Λεπέν θα διεκδικήσει ξανά το 2027 το Μέγαρο των Ηλυσίων.
Ας φαντασθούμε σήμερα τον Τραμπ ή έναν τραμπιστή στο Λευκό Οίκο, για να διαπιστώσουμε ότι θα είχε ένα διαρκώς διευρυνόμενο μέτωπό ομογάλακτων συνομιλητών του στην Γηραιά Ήπειρο. Από την Ιταλία της Μελόνι, την Ουγγαρία του Ορμπάν , την αποκλίνουσα από το ευρωπαϊκό κεκτημένο Πολωνία αλλά και τις χώρες όπου τα ακροδεξιά κόμματα συμμετέχουν η στηρίζουν με την ανοχή τους δεξιούς και κεντροδεξιούς κυβερνητικούς συνασπισμούς.
Η εναρμόνιση του πολιτικού στίγματος των ΗΠΑ με την Ευρώπη είναι μια παράδοση που εγκαινιάσθηκε την επαύριον της κρίσης του 1929, με τον Ρούζβελτ να επιλέγει το Νιου Ντηλ και την Δυτική Ευρώπη μεταπολεμικά να ακολουθεί με κάποιες παραλλαγές το κεϋνσιανό μοντέλο.
Η ίδια εναρμόνιση ή μάλλον συγχρονισμός καταγράφηκε στις αρχές της δεκαετίας του ’80, με τον Ρέιγκαν στις ΗΠΑ και την Θάτσερ στην Βρετανία, ενώ η κεντρώα στρατηγική του Κλίντον προανήγγειλε την μακρά θητεία στην εξουσία του Μπλερ και του μοντέλου του «Τρίτου Δρόμου»
Σήμερα με τις ΗΠΑ να μην αποκλείεται να επιστρέψουν στον ιδιότυπο επιθετικό απομονωτισμό του Τραμπ, και ολοένα και περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες σε τροχιά αναδίπλωσης και εσωστρέφειας, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αποδυναμώνεται συνολικά η Δύση και η προσπάθεια ταυτόχρονης ανάσχεσης της Ρωσίας και της Κίνας.
Συνηθίζεται να λέγεται ότι οι ΗΠΑ και η Δύση συνολικά, είχαν και έχουν συγκριτικό πλεονέκτημα απέναντι στα αυταρχικά καθεστώτα, την πολιτική σταθερότητα που προκύπτει από την λαϊκή νομιμοποίηση των κυβερνήσεων τους.
Είναι φανερό ότι η διαπίστωση αυτή αναφέρεται στην τριακονταετία της μεταπολεμικής ανάπτυξης που σήμερα μοιάζει μακρινό παρελθόν.
