Την ώρα που ο Πούτιν υποδεχόταν στο Κρεμλίνο τον Σι Τζιπίνγκ, ο πρωθυπουργός της Ινδίας Μόντι υποδεχόταν τον Ιάπωνα ομόλογο του, Κισίντα, στο Νέο Δελχί.
Η Ινδία αν και ιστορικός αντίπαλος της Κίνας με την οποία ήλθε σε ένοπλη σύγκρουση στις αρχές της δεκαετίας του ’60, τα τελευταία χρόνια ισορροπεί επιτυχώς μεταξύ της Κίνας και των ΗΠΑ αλλά και της Ρωσίας.
Καθώς βρισκόμαστε σε μια ρευστή και μεταβατική περίοδο η Ινδία δεν έχει κανένα λόγο να διαλέξει εδώ και τώρα στρατόπεδο αλλά να παρατείνει όσο μπορεί την μέση γραμμή πλεύσης που έχει χαράξει.
Σε μια προσπάθεια προσέλκυσης του Νέου Δελχί, ο Κισίντα κάλεσε τον Μόντι να μετάσχει στην επόμενη σύνοδο κορυφής της Ομάδας των G-7 .
Με δεδομένο ότι το Τόκιο θα απευθύνει την ίδια πρόσκληση στην Νότια Κορέα είναι κάτι παραπάνω από σαφές ότι η Ινδία καλείται να προσχωρήσει στην Δύση με ζητούμενο αν μπορεί να διασφαλίσει εντός της G-7 ισότιμο αν όχι σημαντικότερο ρόλο, από αυτόν του ηγέτη των «Υπολοίπων» δηλαδή των περισσοτέρων χωρών που μετέχουν στους BRICS και στους G-20.
Ειρωνεία της Ιστορίας καθώς η Ινδία είχε παραδοσιακά προνομιακές σχέσεις με την ΕΣΣΔ και μετά με την Ρωσία, με την Κίνα και τις ΗΠΑ να είναι παραδοσιακά προστάτες και εγγυητές της ασφάλειας και της ακεραιότητας του Πακιστάν.
Εξυπακούεται ότι η σχέση Ουάσιγκτον-Ισλαμαμπάντ θα επηρεαστεί αποφασιστικά σε περίπτωση προσχώρησης της Ινδίας στην Δύση με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει για το Αφγανιστάν, καθώς οι Ταλιμπάν χειραγωγούνται διαχρονικά από το Πακιστάν.
Από την πρώτη μέρα της Ανεξαρτησίας της, το 1947, η Ινδία έχει αποδείξει ότι γνωρίζει πώς να ελίσσεται ανάμεσα σε αντίπαλα μπλοκ.
