Στις 31 Μάιου 2021, προκηρύχθηκε ο διαγωνισμός για την πρόσληψη ειδικών φρουρών που θα αποτελούσαν τις Ομάδες Προστασίας Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων (ΟΠΠΙ) ή αλλιώς την πανεπιστημιακή αστυνομία. Η προσέλευση των υποψηφίων ήταν μεγάλη, πάνω από 4.500 άτομα εμφανίστηκαν στον διαγωνισμό, επελέγησαν 400, αλλά τον Σεπτέμβριο το θέμα είχε βαλτώσει. ΤΟ ΑΣΕΠ δεν μπορούσε να επικυρώσει τον πίνακα των επιτυχόντων, γιατί σύλλογοι διδακτικού και διοικητικού προσωπικού των ΑΕΙ και φοιτητικοί σύλλογοι κατέθεσαν αίτηση ακύρωσης στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Τελικά, η πανεπιστημιακή αστυνομία έκανε πρεμιέρα στις 6 Σεπτεμβρίου του 2022, στην Πανεπιστημιούπολη Ζωγράφου και στο Πολυτεχνείο, συνοδευόμενη από διμοιρίες των ΜΑΤ, οι οποίες χρειάστηκε να ρίξουν χημικά και χειροβομβίδες κρότου - λάμψης. Ανάλογα επεισόδια σημειώθηκαν και στη Θεσσαλονίκη. Η εικόνα της πανεπιστημιακής αστυνομίας φρουρούμενης από τα ΜΑΤ ήταν τόσο γελοία, ώστε η κυβέρνηση οπισθοχώρησε χωρίς δεύτερη μάχη, παρότι λίγο νωρίτερα ο Πρωθυπουργός δήλωνε ότι στο δίλλημα «βιβλιοθήκη ή βαριοπούλα», η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας συντάσσεται με το αυτονόητο, και ότι «η κυβέρνηση δεν κάνει ούτε ένα βήμα πίσω».
Τον Ιανουάριο του 2023, η ΕΛΑΣ ενημέρωνε ότι τα μέλη της ΟΠΠΙ που «δεν διατίθενται σε ΑΕΙ δύνανται να τοποθετούνται σε υπηρεσίες της Ελληνικής Αστυνομίας». Δηλαδή εγκαταστάθηκαν σε γραφεία αστυνομικών τμημάτων, και σιωπηλά η πανεπιστημιακή αστυνομία καταργήθηκε -αν ήταν αυτή η ορθότερη λύση για την αντιμετώπιση της βίας και των καταλήψεων στα πανεπιστήμια, είναι μια άλλη μεγάλη συζήτηση.
Δεν υπάρχει χαρακτηριστικότερο παράδειγμα, των συγκρούσεων που είχε εξαγγείλει ότι θα έκανε η ΝΔ της αντιπολίτευσης, και των μεγάλων συμβιβασμών με τους οποίους βολεύτηκε η ΝΔ της διακυβέρνησης. Οι μεταρρυθμίσεις που αποτέλεσαν τις σημαίες του 2019 υπεστάλησαν σχεδόν όλες ως το 2023. Το πανεπιστημιακό άσυλο / άβατο καταργήθηκε νομοθετικά, αλλά στην πράξη δεν εφαρμόζεται, το ίδιο συμβαίνει με τον νόμο για τις διαδηλώσεις. Ψηφίστηκε, αλλά ούτε η αστυνομία ούτε το αρμόδιο υπουργείο βιάζεται να τον εφαρμόσει με αποτέλεσμα να εξακολουθεί να κλείνει κάθε τρεις και λίγο το κέντρο της πόλης.
Για την κατάργηση του άβατου των Εξαρχείων αρμοδιότερος να μιλήσει είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος έσπευσε να αθωώσει προληπτικά τους αναρχικούς και να φορτώσει τον ξυλοδαρμό του σε μπράβους της νύχτας, ακόμα και όταν οι συλλήψεις των υπαιτίων τον διέψευδαν. Και o Ρουβίκωνας αλωνίζει ακόμα. Χθες επιτέθηκε στο σπίτι του Κώστα Αχ. Καραμανλή, παρά τις διακηρύξεις ότι «η ανοχή στα γκρουπούσκουλα θα τελείωνε στις 8 Ιουλίου» του 2019. Το οργανωμένο έγκλημα αποθρασύνθηκε και καθημερινά η ζωή του κάθε πολίτη παίζεται στα ζάρια σε ανυποψίαστες γειτονιές. Ακόμα και το ψηφιακό κράτος, άλλαξε με διάφορα App τη σχέση του πολίτη με τη δημόσια διοίκηση, αλλά όχι την ίδια τη δημόσια διοίκηση, την οποία ούτε αυτή η κυβέρνηση τολμάει να ακουμπήσει. Παράδειγμα η αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων που καρκινοβατεί. Όταν ξεκίνησε η ψηφιοποίηση διάφορων διαδικασιών στην αρχή της πανδημίας, στην κυβέρνηση έλεγαν χαριτολογώντας ότι μπόρεσαν να προχωρήσουν επειδή έλειπαν οι δημόσιοι υπάλληλοι από τα γραφεία τους λόγω του lockdown.
Δύο ενδεικτικά παραδείγματα. Παρά την ψηφιακή οργάνωση, στις εφορίες σήμερα έχουν σωρευτεί 80.000 αιτήματα πολιτών που θα χρειαστούν μήνες για να διεκπεραιωθούν και να απαντηθούν, από τις αναλογικές τους υπηρεσίες. Στον ΔΕΔΔΗΕ, υποβάλλονται ηλεκτρονικές αιτήσεις για σύνδεση ηλεκτρικού ρεύματος, από εργοτάξια και επιχειρήσεις, που δεν μπορούν να λειτουργήσουν, αλλά κανένας δεν ανταποκρίνεται, ενώ λόγω εκσυγχρονισμού έχει καταργηθεί και η σύνδεση με φυσικό πρόσωπο στο τηλεφωνικό κέντρο. Το ψηφιακό κράτος έχει φρακάρει στην παλαιά γνώριμη γραφειοκρατία και ουδείς ασχολείται, όπως κανένας δεν ασχολήθηκε με την κατάσταση του σιδηροδρόμου πριν την τραγωδία των Τεμπών, γιατί στο αρμόδιο υπουργείο ενδιαφέρονταν περισσότερο για τις κάθε λογής συμβάσεις παρά για την τηλεδιοίκηση.
Τα εκτροχιασμένα βαγόνια εκσφενδονίστηκαν σαν πέτρα σε μια ήδη ραγισμένη βιτρίνα, και άφησαν αδιάκριτα εκτεθειμένη σε δημόσια θέα την ήδη φθαρμένη αφήγηση για ένα σύγχρονο και αποτελεσματικό κράτος μέσω του επιτελικού επιστεγάσματος του. Ακόμα και ο περιορισμός συνταγματικών δικαιωμάτων εξαιτίας των παρακολουθήσεων από την ΕΥΠ αιτιολογήθηκε ως επιβεβλημένος για λόγους εθνικής ασφάλειας, τη στιγμή που η κυβέρνηση δεν ήταν σε θέση να διασφαλίσει ούτε τη σκέτη ασφάλεια των επιβατών του Intercity 62.
Τώρα ο Πρωθυπουργός αναβαθμίζει τη σύγκρουση με το βαθύ, αναχρονιστικό κράτος και την ανατροπή του, σε ύψιστη προτεραιότητα για την επόμενη ημέρα των εκλογών. Πώς θα σαλπίσει πειστικά προέλαση ένας αρχιστράτηγος που τακτικιστικά υποχωρούσε επί τέσσερα χρόνια, με στρατηγούς που δεν διανοούνται να θυσιαστούν για το δημόσιο συμφέρον, και ένα κόμμα εκπαιδευμένο να απομυζά πελατειακά την εξουσία; Και τι σημαίνει από εδώ και πέρα για τη χώρα η διαχρονική προδιάθεση όλου του πολιτικού συστήματος, που αντί να συγκρουστεί με το βαθύ κράτος, κανακεύει τους μηχανισμούς, οι οποίοι το κατατρώνε; Θα ήταν πολύ ελπιδοφόρο, μετά το σοκ των Τεμπών, αν μπορούσαν και τα κόμματα της αντιπολίτευσης να παρέμβουν δημιουργικά σε αυτό το πεδίο, ώστε να γίνει μια ουσιαστική συζήτηση για το μέλλον και όχι για τις παρελθούσες διαχρονικές ευθύνες που δεν συγκινούν κανέναν πια, και κυρίως τους νέους.
