Το 2017 ο Μακρόν όχι μόνον κέρδισε τις Εκλογές αλλά δημιούργησε τον Μακρονισμό ένα κεντρώο πολιτικό κίνημα που φιλοδοξούσε να ανανεώσει την Γαλλία και την Ευρώπη.
Στις ομιλίες του στην Πνύκα στις αρχές Σεπτεμβρίου του 2017 και στην Σορβόννη στο τέλος του ίδιου μήνα εξέθεσε το ευρωπαϊκό του όραμα για μια εμβάθυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης, που θα δημιουργούσε μια νέα κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη που δεν μπορεί πλέον να αναζητηθούν σε εθνικό πλαίσιο.
Στο ξεκίνημα του ο Μακρόν αφού έφραξε τον δρόμο της Λεπέν προς την εξουσία είχε την φιλοδοξία να συνδυάσει τις μεταρρυθμίσεις και διαρθρωτικές αλλαγές με μια Ε.Ε πιο αλληλέγγυα στην κατεύθυνση άμβλυνσης των κοινωνικών και των περιφερειακών ανισοτήτων.
Οι ευρωπαϊκές του προσδοκίες σε μεγάλο βαθμό διαψεύσθηκαν στην αρχή από την άρνηση της Μέρκελ έστω και να συζητήσει προσχηματικά τις προτάσεις Μακρόν.
Η Πανδημία και η ανάγκη στήριξης της οικονομικής ανάκαμψης της Ε.Ε οδήγησαν στην δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης με το Παρίσι να μιλά για αποφασιστική στροφή στην ευρωπαϊκή ενοποίηση και το Βερολίνο να μιλά για μέτρα ορισμένου χρόνου και ειδικού σκοπού.
Χωρίς μια φερέγγυα ευρωπαϊκή στρατηγική συνιστώσα ο Μακρόν και ο Μακρονισμός βαδίζουν σε στρατηγικό αδιέξοδο.
Χωρίς προοπτική μιας νέας ευρωπαϊκής συνοχής και αλληλεγγύης οι μεταρρυθμίσεις και οι διαρθρωτικές αλλαγές που προωθεί ο Μακρόν προβάλλουν σαν μονομερής κατεδάφιση κεκτημένων που κατοχυρώθηκαν μετά από σκληρούς αγώνες.
Η πλειοψηφία που εξέλεξε και επανεξέλεξε τον Μακρόν είναι ετερόκλητη, με τους «μεταρρυθμιστές» να μειοψηφούν και την πλειοψηφία να έχει ψηφίσει για να αποκλείσει την άνοδο της Ακροδεξιάς στην εξουσία.
Έτσι νομιμοποιείται η καχυποψία ότι ο Μακρόν συνειδητά παραπλάνησε την κοινή γνώμη παραπέμποντας στις ευρωπαϊκές καλένδες έναν νέο παρεμβατισμό που θα στοχεύει στην άμβλυνση των κοινωνικών ανισοτήτων, και με το εκβιαστικό δίλημμα ή Εγώ ή η Λεπέν να συνεχίζει την πολιτική συμπίεσης του εισοδήματος και της εργασιακής απορρύθμισης, που τις τελευταίες τέσσερεις δεκαετίες τροφοδοτεί την συνεχή εκλογική ενίσχυση της Ακροδεξιάς.
Με την Ε.Ε, στη σκιά του πολέμου στην Ουκρανία, να βρίσκεται σε στρατηγική δύσπνοια και χωρίς αυτοδύναμη πλειοψηφία στην Βουλή, ο Μακρόν στην αρχή της δεύτερης και τελευταίας πενταετούς του θητείας κινδυνεύει να δει το πρόωρο τέλος όχι μόνον της θητείας του αλλά του Μακρονισμού.
Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που κατάρρευσε η στρατηγική του Ρέντζι στην Ιταλία με την πλατφόρμα του να θεωρείται εκ των υστέρων σαν πρόδρομος του Μακρονισμού.
