Το Ειρηνευτικό Σχέδιο της Κίνας ή, για να είμαστε πιο ακριβείς, τα 12 σημεία που έδωσε χθες στην δημοσιότητα το Πεκίνο, θέτουν δύο θέματα: Πρώτο, κατά πόσο η Κίνα διατηρεί ακόμη την αξιοπιστία, αν την είχε ποτέ, του ουδέτερου που προσπαθεί να διαμεσολαβήσει. Δεύτερο, για ποιο λόγο επέλεξε την πρώτη επέτειο της εισβολής της Ρωσίας στην Ουκρανία για να δημοσιοποιήσει κάποιες θέσεις αρχής χωρίς να έχει προηγηθεί διερεύνηση της προθυμίας του Κιέβου και της Δύσης να ανταποκριθούν θετικά.
Είναι προφανές ότι το Πεκίνο, που αρχικά κατηγορήθηκε ότι είχε δώσει πράσινο φως στον Πούτιν για την εισβολή, πολύ σύντομα εξέφρασε την δυσαρέσκεια του για την εισβολή και απεύθυνε έκκληση για πολιτική διαπραγμάτευση. Το Πεκίνο δεν θέλει την νίκη της μιας πλευράς και την ήττα της άλλης καθώς μια παρόμοια εξέλιξη θα επηρέαζε σε βάρος του επί το δυσμενέστερων τους συσχετισμούς και τις ισορροπίες με την Ουάσιγκτον ή με τη Μόσχα.
Στο σημερινό στάσιμο μέχρι στιγμής σκηνικό που έχει διαμορφωθεί στο μέτωπο από τον Σεπτέμβριο και μετά, η Κίνα θέλει πάνω από όλα και πριν από όλα να εκφράσει την ανησυχία των άλλων κέντρων ισχύος του πλανήτη, από την Ινδία μέχρι την Βραζιλία, για το παρατεινόμενο αδιέξοδο στην Ουκρανία. Προς το παρόν το Πεκίνο προχώρησε σε μια δήλωση παρουσίας η δυναμική του οποίας θα διαψευστεί ή θα επιβεβαιωθεί στους επόμενους μήνες.
Η Κίνα και οι αναδυόμενες δυνάμεις που θα συνθέσουν τον αυριανό πολυκεντρικό , πολυπολικό κόσμο, ανησυχούν για τις αρνητικές συνέπειες της σύγκρουσης ΗΠΑ-Ρωσίας στην Ουκρανία στην παγκοσμιοποίηση. Η Κίνα δεν μπορούσε να επηρεάσει την απόφαση του Κρεμλίνου να διακινδυνεύσει με την εισβολή στην Ουκρανία μια παγκόσμια αποσταθεροποίηση.
Στην πορεία που πήρε ο πόλεμος στον ένα χρόνο από την έναρξη του, το Πεκίνο προφανώς κατανόησε ότι τα σποραδικά επεισόδια της κορύφωσης της έντασης στις σχέσεις με τις ΗΠΑ από την επίσκεψη της Πελόζι στην Ταιβάν μέχρι την πρόσφατη υιοθέτηση από τον Μπλίνκεν ενός ρεπορτάζ που δημοσιεύθηκε στον Spiegel, όπου αναφέρεται ότι είναι πιθανή η προώθηση όπλων και πολεμοφοδίων από την Κίνα στην Ρωσία, θα είχαν πάρει την μορφή γενικευμένης πίεσης αν ο Πούτιν δεν είχε διαβεί τον Ρουβίκωνα πριν από ένα χρόνο.
Τούτων λεχθέντων είναι ήδη ορατή η σύγκλιση των ζωτικών συμφερόντων του Πεκίνου με την Ευρώπη και κυρίως με την Γερμανία. Η Ουάσιγκτον δεν φοβάται τόσο την στήριξη του Πεκίνου στην Μόσχα όσο την σύγκλιση του με την Γερμανία αλλά και τα αναδυόμενα κέντρα ισχύος στην Παγκόσμια Σκηνή.
Σε διαφορετικό βαθμό ΗΠΑ και Ρωσία πρωταγωνιστούν σε μια σύγκρουση που μοιάζει Υστερόγραφο του Ψυχρού Πολέμου. Η Μόσχα προσπαθεί να αναθεωρήσει το Στάτους Κβο που προέκυψε μετά την ασύντακτη διάλυση της ΕΣΣΔ το 1991 και οι ΗΠΑ να εμποδίσει την ανασύνταξη της Ρωσίας.
Το στοίχημα της Κίνας δεν είναι η σύμπηξη ενός αντιαμερικανικού μετώπου μαζί με την Ρωσία αλλά μια προοπτική διαμεσολάβησης και εξεύρεσης συμβιβαστικής φόρμουλας πριν η σύγκρουση τεθεί εκτός ελέγχου.