Στις 5 Μαΐου2022 το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο χαρακτήρισε τις γυναίκες της Ουκρανίας ως τα «μεγαλύτερα θύματα του Πούτιν», εδώ.
Από τότε δεν άλλαξαν και πολλά.
Οι γυναίκες ήταν ήδη τα θύματα του ακήρυκτου πολέμου στο Ντόνμπας από το 2014 μέχρι και τη ρωσική εισβολή. Βιασμοί, δολοφονίες κι αναγκαστικοί εκτοπισμοί, χωρίς καν την πολυτέλεια (;) της καταγραφής σε συνθήκες χάους. Τα θύματα διεκδικούσαν να αναγνωριστούν ως θύματα, κι αυτό ήταν ό,τι περισσότερο μπορούσαν να πετύχουν. Πολλοί αναρωτιούνταν τι πετύχαιναν οι γυναίκες που επέμεναν να καταγγείλουν βιασμό και κακοποίηση γνωρίζοντας ότι ούτε ο θύτης επρόκειτο να συλληφθεί ούτε οι ίδιες θα τύχαιναν κάποιας φροντίδας.
Ο πιο γνωστός συγγραφέας της Ουκρανίας, ο Αντρέι Κούρκωφ, παρουσιάζει συμβολικά τις γυναίκες του Ντόνμπας ως μέλισσες -«γκρίζες» τις προσδιορίζει- που συνεχίζουν πιστές στον κύκλο της ζωής με αντίτιμο τη μαζική δολοφονία τους. Πώς να κάνουν μέλι ανάμεσα στις οβίδες, αναρωτιέται ο συγγραφέας, κι όμως εκείνες συνεχίζουν ακόμη κι όταν γνωρίζουν ότι δεν υπάρχει ελπίδα.
Στα περίπου 12.000.000 Ουκρανούς πρόσφυγες, σύμφωνα με τον ΟΗΕ το 90% είναι γυναίκες όλων των ηλικιών, εδώ.
«Δύο πράγματα μάθαμε προσπαθώντας να βρούμε ασφάλεια: Ο δρόμος μας έπρεπε να είναι μακριά από στρατιωτικές εγκαταστάσεις κι από ευγενείς και πρόθυμους άνδρες». Αυτή είναι η κοινή εμπειρία όσων πέρασαν τα δυτικά σύνορα της Ουκρανίας και μίλησαν στις υπηρεσίες του ΟΗΕ.
Το trafficking ήταν ήδη γνωστός κίνδυνος για τις γυναίκες της Ουκρανίας, από την κατάρρευση που ακολούθησε την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Ωστόσο, από τότε, οι γυναίκες της Ουκρανίας δεν έμειναν με σταυρωμένα χέρια. Από μόλις το 4% των μελών της Ουκρανικής Βουλής το 1990, έφθασαν στο 20% το 2021. Ένα χρόνο πριν, στις τοπικές και περιφερειακές εκλογές το 42% και το 28% αντίστοιχα, είναι γυναίκες. Είχαν πετύχει σημαντικές νίκες, μέχρι που ήρθε η εισβολή.
Τότε, το 95% των μονογονεϊκών οικογενειών στην Ουκρανία ήταν (είναι) γυναίκες με ανήλικα παιδιά, εδώ.
Οι γυναίκες στην Ουκρανία έτρεξαν στα εργοστάσια, στα νοσοκομεία, στις επιμελητείες ακόμη και στρατεύτηκαν. Παράλληλα έπρεπε να είναι μητέρες και ικανές να εξασφαλίσουν την επιβίωση των παιδιών τους, όπως κάνουν αιώνες τώρα οι γυναίκες στους πολέμους. Αναλαμβάνουν νέες ευθύνες χωρίς να απαλλάσσονται των παραδοσιακών.
Τον Ιούνιο του 2022 το ποσοστό των γυναικών που δεν είχαν βρει ασφάλεια εντός της Ουκρανίας άγγιζε το 65%, εδώ.
Οι βιασμοί ήταν πάντα το ένοχο μυστικό των πολέμων. Σύμφωνα με τον ΟΗΕ οι μαρτυρίες που έχουν καταγραφεί είναι μόλις 124 αλλά θεωρείται βέβαιο ότι ο αριθμός είναι πολλαπλάσιος. Υπάρχουν πολλά σχετικά ιστορικά μαθήματα. Για παράδειγμα, στη σοβιετική αντεπίθεση το 1944 οι μαζικοί βιασμοί έγιναν ευρέως γνωστοί περίπου μετά από 40 χρόνια. Οι Ιάπωνες ζήτησαν συγγνώμη από τις γυναίκες της Κορέας μόλις λίγα χρόνια πριν -κι αυτή ήταν μισή…
Το περασμένο καλοκαίρι αυτοψίες στα βόρεια του Κιέβου επιβεβαίωσαν ότι πολλές γυναίκες είχαν δολοφονηθεί αφού είχαν βιαστεί, εδώ.
Το τρόπαιο «γυναίκα» έχει διαχρονική αξία.
Πληρώνουν σε έναν ανδρικό κόσμο τον μύθο της Εύας που ανασκεύασε η νομπελίστρια Όλγκα Τοκάρτσουκ σημειώνοντας ότι από το σώμα της γυναίκας στάζει αργά και βασανιστικά η ανθρωπότητα.
